Hallo ziekenhuis.

04 september – 02.00 uur

Grr, ik ben nu al voor de derde keer wakker, niet eens omdat ik moet plassen. Ik word elk uur wakker omdat ik dan één straaltje vocht langs mijn been of tussen mijn billen voel doorlopen. Gelukkig lig ik op zo’n charmant incontinentiematje ‘voor het geval je vliezen breken’. Google. Soms word ik moe van mezelf, waarom google ik alles? Na een nieuw ‘ruiktestje’ en een nieuw ‘plakt-het-of-niet-testje’ is mijn conclusie toch weer hetzelfde.

04 september – 12.00 uur

Ik ben het zat. Ik wil het zeker weten. Maar ik durf de verloskundige niet te bellen, wat als het echt afscheiding is? Dan komt ze helemaal hierheen, voor niks. Bij voorbaat schaam ik me al bij die gedachte. Google.

Ik kom bij Google Afbeeldingen uit op foto’s van vruchtwater, het zijn echter maar enkele foto’s. Allemaal ziet het er anders uit. Vaag. Toch ben ik geïntrigeerd en besluit te proberen het vocht op te vangen zodra ik iets voel lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Enkele minuten later voel ik het, ik had m’n glaasje al klaar staan. Terwijl ik het voel lopen vang ik het op, daarbij blaas ik nog even op m’n arm en pers nog even om te kijken of er wat extra uit komt. Teleurstellende vangst kan ik je vertellen, het kleine espresso-kopje (nee, mensen krijgen hier geen espresso uit bij ons thuis) heeft een laagje van 1 mm vocht. Het is zo bijzonder weinig, dat ik nog steeds niet geloof dat het vruchtwater is. Het is wittig, maar wel helder. Google.

Ik kom op een forum waarin een vrouw een foto geplaatst heeft van haar vruchtwatervangst. Verrek, het is exact dezelfde kleur als mijn vangst. Wat reageren mensen erop? Shit, vrijwel alle personen reageren erop dat het duidelijk vruchtwater is en het echt niet kan missen. Mijn hart klopt ineens zoveel sneller en ik raak in lichte paniek. Ik stuur mijn man een appje dat ik de verloskundige ga bellen, omdat ik nu toch wel twijfel over het vocht wat ik verlies.

04 september – 14.21 uur

Ik bel het spoednummer van de verloskundige (het voelt nog steeds niet als spoed, maar ik moet dit bellen van de assistente). Ik vertel dat ik nu al 2 nachten en nu voor de 2e dag wat vocht verlies, maar er eigenlijk vanuit ga dat het afscheiding is. Alleen, omdat het nu zo lang duurt ik toch begin te twijfelen en eigenlijk even gerustgesteld wil worden. Ze stelt wat vragen. ‘Hoe ziet het eruit? Is het een beetje bodylotion wit?’ Nee, bodylotion is echt wit. Dit leek op sterk verdunde witte verf in water, niet echt wit wit. Ze vroeg of ik er vlokjes in zag. Vlokjes, ja, misschien wel ja, Het lijkt er wel een beetje op. Ze besluit toch maar even te komen om te kijken en een testje te doen.

04 september – 14.45 uur

De verloskundige komt binnen en wilt direct het testje doen met de vangst. Ze haalt een lang wattenstaafje uit een steriele verpakking, deze amnicator verkleurt donker zodra het vruchtwater blijkt te zijn. Ze stopt hem in het glaasje. Het staafje kleurt bijna zwart. Kak. Mijn hart klopt in mijn keel. Ze zegt: ‘Het is duidelijk vruchtwater, hij kleurt bijna zwart’. Op dat moment weet ik eigenlijk al genoeg, mijn vliezen zijn dus wel ergens gebroken en al meer dan 24 uur. Dat zou betekenen dat ik een medische indicatie krijg en zonder eigen verloskundige moet bevallen.

Ze wilt voor de zekerheid nog even met een nieuwe amnicator bij mij naar binnen om te kijken wat die gaat aangeven. Op bed luistert ze nog even naar het hartje van onze meid, klinkt goed. Ze gaat met het staafje naar binnen, ik moet een paar keer goed druk zetten. Ze haalt het staafje eruit, deze is niet verkleurd. Hmm. Dit gebeurde dus ook elke keer als ik mijn op-arm-blazen-testje deed, er kwam niks.

We gaan beneden om even te praten, ze vertelt me de regels die er zijn omtrent gebroken vliezen. Langer dan 24 uur betekent een medische indicatie. Mijn oksels zweten ondertussen behoorlijk en mijn hart lijkt ondertussen via mijn keel naar mijn mond toe naar buiten te bonzen. Ze belt het ziekenhuis dat ze mij overdraagt naar hen toe, het ziekenhuis wilt dat ik daar nu heen kom.

De verloskundige legt nog het een en ander uit rondom een medische indicatie en zegt dat ik voor de zekerheid mijn spullen mee moet nemen naar het ziekenhuis. Ze denkt dat ik nu alleen onderzoeken krijg en waarschijnlijk morgen ingeleid wordt, zolang alles goed gaat met de baby.

Zodra de verloskundige de deur uit is pak ik snel mijn telefoon. Mijn man heeft geappt dat hij er direct aankomt zodra dat nodig is. Ik bel hem en hij neemt direct op. Ik zeg: “Kom maar naar huis, we gaan naar het ziekenhuis”. Voor ik het weet heeft hij opgehangen en is hij onderweg.

04 september – 16.35 uur

Met trillende benen loop ik naar de afdeling in het ziekenhuis. Gelukkig weet ik waar ik moest zijn, ik wilde toch al in het ziekenhuis bevallen en we hebben een tijd terug een rondleiding gehad. Ik meld me bij de balie en moet aan de wachttafel gaan zitten. Na 10 minuten worden we opgehaald, ik mag op een bed gaan liggen in een van de kamers. De niet-zo-vrolijke mevrouw neemt mijn bloeddruk en temperatuur op, dit is prima. Ze sluit me aan op het CTG en legt mij uit welk lijntje mijn hartslag is en welke van onze dochter is. Ik moet een half uur blijven liggen, daarna moet ik wel even op de knop drukken, dan komt ze me er vanaf halen. Ik vraag me nog af waarom ze zelf niet op haar horloge kan kijken wanneer het half uur om is.

Een half uur lang genieten we van een eentonige tik die de CTG geeft, daarna mag ik er weer af. Ze gaan de CTG bekijken, in de tussentijd heeft het personeel ook nog een overdracht en moet ik even blijven wachten. Gelukkig komt er een vriendelijke vrouw langs die mij wat te eten aanbiedt. Witte rijst, doperwten en een stukje kipfilet. Ja, doe maar, geen idee hoe lang ik hier nog ben.

Na de overdracht komt er een gezellige jonge arts de kamer binnen, ze wilt graag nog wat testjes doen betreft het vruchtwater. Ik moet mee naar een andere kamer waar een bed stond met zo’n wit vel papier erop. Aan het uiteinde van het bed zie ik twee steunen waar je je benen in legt, yes.

Wanneer ik normaal mijn onderbroek moet uittrekken waar mijn man bij is, is het omdat er iets leuks gaat gebeuren. Nu, nu is het ongemakkelijk. Behalve dat je in een ziekenhuiskamer staat en vol spanning zit, zit er natuurlijk ook maandverband in mijn onderbroek om het vruchtwater op te vangen. Ach, hoe naïef om te denken dat dat de laatste keer zou zijn dat ik me ongemakkelijk zou voelen over dit soort zaken.

Ik moet gaan liggen en mijn benen spreiden. Er gaat een eendenbek naar binnen, de vriendelijke vrouw zegt dat ze al vruchtwater ziet lopen. Ze neemt hier wat van af, legt het onder de microscoop. Enkele minuten later ziet ze dat het geen vruchtwater is. De test moet nog een keer.

Omdat ik niet poedeltjesnaakt bleef liggen na de test mocht ik me nu wéér uitkleden, daar ging de onderbroek weer. Deze keer ging ze wat dieper, tot de baarmoedermond. Terwijl ze dit doet verlies ik een plonsje vruchtwater. Zij gaat de testjes weer doen, ik moet me aankleden en terug naar de andere kamer.

04 september – 18.00 uur

‘Verrassing! Je vliezen zijn inderdaad gebroken!’ roept ze als ze onze kamer binnenkomt. Omdat de CTG er goed uit zag mag ik weer naar huis. Morgenochtend om 06.30 moeten we ons weer melden, dan wordt ik ingeleid. Ze legt uit dat er weeënopwekkers via een infuus toegediend gaan worden. We bespreken het geboorteplan even, ik wil namelijk bevallen zonder pijnstilling. Ik heb wel de geboorteTENS voor het geval dat de weeën te heftig worden. Ze vertelt ons dat door syntocinon (weeënopwekkers) de weeën vaak heftiger worden ervaren dan natuurlijke weeën, dus dat ik niet gek moet opkijken als ik toch pijnstilling nodig heb. Prima, we bespreken dat ik in dat geval Remifentanil wil gebruiken. De ruggenprik is iets waar ik angstig voor ben, het idee dat er een naald bij mijn zenuwen komt benauwd me. Dat is mijn laatste optie.

Ik vraag haar wat ik moet doen als mijn weeën toch nog spontaan starten vannacht. Ze moet er even om lachen. ‘Die kans schat ik heel klein meid, de afgelopen 40 uur zijn ze ook niet zelfstandig op gang gekomen’. Maar, mocht het gebeuren, dan kan ik altijd bellen naar het ziekenhuis.

04 september – 22:00 uur

Terwijl we voor de TV zitten en een aflevering van Chateau Meiland terugkijken kan ik me maar moeilijk concentreren. Voel ik al wat? Ergens hoop ik dat de weeën alsnog vanzelf beginnen en ik dus geen weeënopwekkers nodig heb. Maar, zoals ze al zei: die kans is minimaal. We appen mijn schoonouders dat we voor TV zitten (inclusief foto) zodat niemand argwaan krijgt. Daarna duiken we ons bed in, de wekker gaat tenslotte om 05.00 uur weer.