Half Deventer en mijn 2 dochters

Toen ik in 1999 zwanger was van de oudste belandde ik in Deventer, ik had een nieuwe vroedvrouw nodig in die nieuwe woonplaats en ik werd verwezen naar een wat oudere dame, die zelfs nog iets kleiner was dan ik, en naar al snel bleek enorm bijdehand.

Voorbeelden: 
- Ik ben panisch voor naalden, maar toen ik een anti-resus prik moest maakte zij me aan het lachen door te zeggen: Dit prikje kost zo'n 1000 gulden, weet je wat een junk moet doen voor zo'n shot?
- Eens zat ik al redelijk vroeg in de wachtkamer en 1 van de dames voor mij was en lang en liep op hoge hakken, toen de vroedvrouw haar binnen riep en ze deze dame langs zich zag lopen keek ze omhoog naar de dame, daarna omlaag naar de schoenen, keek mij aan, knipoogde en zei: "Da's dus niet de afspraak he?"
- Toen ik moest bevallen kwam mijn moeder samen met mijn broers naar het ziekenhuis, de vroedvrouw keek naar die 2 boomlange puberjongens, klapte 1 maal in haar handen en riep: "Okay jongens geef jullie zus een kus, wens haar succes en dan naar de kantine." De jongens gehoorzaamden zo keurig dat ik wed dat hun leraren op het Atheneum graag hadden willen weten wat haar geheim was.

Bij de controles wilde ze niet weten hoe ver ik zwanger was volgens de echo die ooit in Apeldoorn was gemaakt, ze mat mijn buik en kwam tot dezelfde conclusie als ik ... Ik was een week verder dan de echo zei. Ze was altijd heel no nonsens en ook tijdens de bevalling heeft ze me er zo fijn doorheen geholpen dat ik daadwerkelijk kan zeggen dat de uiteindelijke bevalling een fijne herinnering is.

Toen ik zwanger was van de jongste, bedacht ik me wel eens: "Hoe fijn zou het zijn als zij me deze keer weer zou kunnen helpen?" Ik hoopte dat mijn bevalling net zo fijn en vol vertrouwen kon verlopen als destijds. Mijn zwangerschap verliep niet geheel vlekkeloos, en steeds vaker bedacht ik me hoe fijn het zou zijn als zij toch eens mijn bevalling zou kunnen doen. Vlak voor de bevalling lag ik om de haverklap in het ziekenhuis aan de monitor. Tijdens 1 van die controles kwam er een vroedvrouw van het ziekenhuis even met me praten. Ze was zo vriendelijk dat ik ook vertelde over mijn eerste zwangerschap en bevalling, toen ik zei: "Ik had een vroedvrouw die heeft half Deventer op de wereld gezet." Keek ze me verrast aan en zei: "Je had mevrouw Wijninga." Op mijn gestamelde: "Ja, kent u haar?" begon ze me te vertellen van haar stage bij ... Jawel ... Mevrouw Wijninga. We hebben samen hartelijk gelachen omdat we in onze verhalen mevrouw Wijninga zo goed konden herkennen. En voor ik naar huis moest zei ik nog dat ik oprecht hoopte dat zei bij mijn bevalling zou zijn.

Op de dag dat ik ingeleid werd, werd ik begroet door haar. Ze had van dienst gewisseld, en was gedurende bijna de hele bevalling mijn vroedvrouw. Uiteindelijk eindigde mijn inleiding in een spoedkeizersnede, maar mijn wens is wel uitgekomen. Gedurende de dienst van Mevrouw K, Mevrouw Wijninga's oud-stagaire voelde ik me in vertrouwde handen.