Grijze wolken

Hey lieve iedereen! 

Ik was gebleven bij dat we richting Groningen waren in de sneeuwstorm. 

Dit vond ik echt vreselijk trouwens ik was al helemaal van de wereld en moesten we ook nog eens door zulk slecht weer. Ik heb wel 100 x geschreeuwd denk ik , je moest zo rustig rijden anders gleed je letterlijk weg.. en alles deed al zo pijn dus alles was gewoon echt te veel. Even later toch aangekomen bij het ziekenhuis, ik kreeg daar mijn eigen kamertje op de kraamafdeling hier had ik dan ook recht op ook omdat ze beneden alles gehecht hadden. We kwamen daar op dat kamertje en had ik geluk dat mijn vriend deze 5 dagen bij mij mocht slapen anders moest hy steeds heen en weer rijden. We kregen daar eerst wat warm eten en kort erna zijn we na de neonatologie gegaan. 

Eenmaal aangekomen op de afdeling neonatologie, zagen we alleen maar baby's de tranen vlogen eruit bij mij ik vond dit zo verschrikkelijk al die kleine popjes allemaal ziek en allemaal hebben ze zo hun verhaal. Wat een verdriet! 

Toen ik bij marrit kwam die op het einde van deze grote zaal lag, schrok ik even ze had allemaal plakkers op haar hoofdje. Dit hadden ze gedaan zodat ze haar goed in de gaten kunnen houden voor haar stuipjes op een hersenfilmpje houden ze dit in de gaten. Ze was nog maar zo klein en dan al zoveel ellende dit was het enigste wat ik dacht. Ze hadden van alles verteld over de regels hoe het hier gaat ivm corona en noem maar op ik denk dat ik de helft niet eens mee gekregen heb daar toen ik alleen maar over de gezondheid van mijn dochtertje dacht. Ik heb nog wel in de avond gevraagd naar een arts ik vroeg me namelijk af of ze in of buiten levensgevaar is en gelukkig was ze buiten levensgevaa! Dit heb ik bijna iedere dag gevraagd.. kort er na zijn we naar de kamer gegaan en heb ik gekolft en ben ik op bed gegaan. Mijn vriend was zo lief die had haar eerste pakje meegenomen en gaf het aan mij dit vond ik zo fijn had ik toch iets bij me .

Dag er na..

Er kwamen 2 artsen naar ons toe, ze gingen vertellen over welke onderzoeken gaan plaats vinden en hoe de nacht verlopen was. De nacht was minder, ze had behoorlijke aanvallen gehad en hebben ze haar medicijnen gegeven om het onder druk te krijgen ( hier werd ze heel suf van ). Verder gingen ze kijken naar de stofwisseling, zuurstoftekort en of een ontsteking ( hersenvlies.) Verder hadden ze dan de medicijnen al gegeven voor haar aanvallen. En toen was het wachten en wachten..  

Het ergste wat er is, is dat je niks kan je wordt zo geleefd door alles. Zijn er meer moeders met een heftig verhaal? 

Mijn volgende blog volgt snel! 

Liefs