Giving birth

Op maandag 21 oktober moest ik me melden in het ziekenhuis om de inleiding te beginnen, op dat moment 41 weken zwanger.

Om 07:30 moest ik aanwezig zijn om te beginnen met een ctg. ( Hij had vanaf week 36 een te hoge hartslag, dus hier lag ik zo'n 3 keer per week aan, al 5 weken ) .

Na een keurige ctg en gelukkig geen te hoge hartslag meer gemeten te hebben, was het tijd voor een inwendige check.

Een krappe 1 cm ontsluiting zorgde ervoor dat ik een ballon catheter kreeg, wat de ontsluiting tot 3cm op moest rekken.

Ik had de keuze om in het ziekenhuis te blijven of om naar huis te gaan, mijn keuze wist ik al snel, lekker in mijn eigen omgeving, naar huis.

We zaten nog niet in de auto en de weeen begonnen. Ik had zo'n goede hoop en was er helemaal klaar voor.

Na 4 uur lang weeen ( ongeveer elke 2 minuten ) ben ik maar even gaan douchen. Helaas hielden toen ook de weeen op.

Na een dutje had ik ineens een vervelend gevoel. De balloncather was eruit, verder gebeurde er niks die dag.

Met het ziekenhuis hadden we afgesproken dat ik me de volgende dag zal melden, als er verder niks gebeurt.

De rest van de dag en nacht verliepen rustig.

22 oktober melden ik me weer bij het ziekenhuis. Met koffer en maxicosi, wij zouden niet meer het ziekenhuis verlaten zonder baby! Mijn vriend en moeder zouden me heel de dag bijstaan en waren ook aanwezig.

Om 7 uur mocht ik ( zoals ondertussen gewend ) weer aan de ctg.

Om 07:30 had ik een inwendige check. 3 cm ontsluiting, wat was ik blij. Mijn vliezen werden gebroken en ik kreeg een infuus met vocht en weeen opwekkers.

Na 5 uur begon ik wat te voelen, weeen, daar waren ze weer. Elke 20 minuten werd de pomp met weeen opwekkers omhoog gezet, mijn theekransje was ook allang afgelopen, het werd tijd dat er wat ging gebeuren in mijn lichaam..

Om 13:30 was er weer een check moment, 5 cm maar nog geen rijpe baarmoedermond. Mannn, hoelang moet dit duren..

Vanaf dat moment waren de weeen niet meer te hanteren. Ik kwam in een weeenstorm terecht. Het enige wat ik kon zeggen was dat ik niet meer wilde en naar huis wilde.

Dat was het moment dat ik toch voorceen ruggenprik koos. Heel de zwangerschap was ik ervan overtuigd; ik ga dit zonder pijnstillers doen! Maargoed, het ging al niet zoals ik gedacht had, ik hield het gewoon niet meer, dit was de beste keuze.

Na de ruggenprik, ben ik weer vrolijk verder gegaan met mn theekransje ( mn vader en schoonouders wisselde elkaar af, er gebeurde toch weinig. )

15:30, check-tijd. 6 cm maar mn baarmoedermond nog steeds niet rijp.. ik begon het steeds minder leuk te vinden..

17:30, opnieuw check-tijd. 6 cm maar wel een rijpe baarmoedermond.

Om 19:30 was er niks veranderd vergeleken met de vorige check, de baby daalde ook niet verder in.

Het woord keizersnede kwam ter sprake en alle paniek sloeg bij me toe. NEE, ik wilde dit niet. Dit is uberhaupt niet iets waar ik aan gedacht had.

De gyneacoloog zal het 2 uur geven, als er dan niks veranderd werd, zal de keizersnede in gang worden gezet.

Die 2 uur veranderde in 30 minuten. Binnen een half uur veranderde alles, de baby kreeg een onregelmatige hartslag, ik kreeg koorts. De keizersnede moest nu gebeuren. Er was maar kort tijd om dit te laten bezinken, ik was compleet van slag, mijn ogen puilde uit van de tranen.

Operatie jasje aan, op een ander bed. Op naar de ok. Mijn vriend week geen seconde van mijn zijde gelukkig.

Door de ruggenprik die ik al had, kon er snel gehandeld worden. Er werd gewoon extra medicatie ingespoten.

Daar lag ik dan, vast gebonden op de operatiebtafel, te rillen door de koorts. Ik hoorde en voelde ze van alles doen achter dat doek. Binnen 4 minuten was hij eruit, onze prachtige zoon Jack, om 21:09 geboren. Al kreeg ik dit zelf niet mee ( een paar seconde, boven het doek gehouden, thats it.. )

Ondertussen was mijn vriend bij Jack. Er is heel de zwangerschap 1 ding wat ik zei ; wat er ook gebeurt, je laat hem niet alleen! Het moment dat mijn vriend aangelopen kwam met Jack, begon ik over te geven, waardoor ik hem alsnog niet zag. Mijn vriend ging met Jack naar de kamer voor huid op huid contact, terwijl ik nog even dicht genaaid werd. Bijna 1,5 uur later, voelde ik me eindelijk beter en mocht ik naar mijn kind. Het enige wat ik wilde.

De eerste avond/nacht en zijn eerste zag zijn voor mij heel vaag. Ik was high van alle medicatie. Waarmee ik gauw mee gestopt ben met innemen. Er vlogen nog net geen roze olifantjes door de kamer. Gelukkig wordt alles me zo vaak verteld als ik het het vraag, dat ik er toch een beetje bij was.

Na 3 dagen in het ziekenhuis mochten we naar huis, eindelijk tijd voor ons gezinnetje, om samen te zijn en te gaan genieten.

De eerste maand kon ik niet over de bevalling praten zonder te huilen. Na 2 maanden kon ik de foto's bekijken van de keizersnede en Jack zijn eerste dag. Ondertussen, 3,5 maand verder, kan ik zeggen dat het goed gaat. Ik praat er veel over, het heeft een plekje gekregen.

Wij zijn alleen nog maar aan het genieten!