Getraumatiseerd door de bevalling

Mijn bevallingsverhaal... ik ben nog steeds niet op een punt dat ik het hele verhaal online kan en wil delen. Omdat ik een ander niet wil ontmoedigen. Niet door de pijn, want iedere moeder (to be) weet dat het een onbeschrijfelijke hoeveelheid pijn oplevert. En daar stel je, je tijdens de zwangerschap ook op in. Althans, ik wel. Het zijn de angstige momenten die het me gaf. De nare ervaring. Ik raakte erdoor getraumatiseerd.

Toen ik 6 weken na de bevalling nog steeds niet normaal kon vertellen hoe het was gegaan, zonder een stortvloed aan tranen koppelde ik dat in eerste instantie aan de babyblues. Het waren de hormonen waardoor ik mijn emoties niet onder controle had. Dacht ik. Maar in combinatie met de nachtmerries die ik had, waardoor ik regelmatig in paniek ‘s nachts wakker werd. Én de dagelijkse flashbacks waarin ik die verrekte piepjes van die ziekenhuisapparaten niet uit mijn hoofd kreeg... wist ik dat het mis was.

Ik wou terug kunnen denken aan de mooie momenten van de bevalling. En niet de pure paniek die ik destijds voelde maar ook zag in de ogen van de 8 man ziekenhuispersoneel die ineens rond het bed stonden. De artsen die klaar stonden bij het reanimatie bedje, waarvan me 20 uur eerder was uitgelegd “het is protocol dat het bedje hier staat, maak je geen zorgen, we gebruiken het eigenlijk nooit” - daar stonden ineens wél mensen in witte pakken naast.

Ik dacht me vast te kunnen houden aan het feit dat het uiteindelijk allemaal goed is gekomen. Het feit dat mijn zoon gezond, met hartslag en krijsend (thank god) op de wereld kwam. Maar het lukte me niet. De herinnering aan de bevalling stond in het teken van boosheid, verdriet, machteloosheid.. maar vooral angst.

Ik regelde in mijn eigen netwerk EMDR, want ik wou er zo snel als mogelijk vanaf. Jackelien, mijn buurvrouw en tevens EMDR therapeut, kon me dezelfde week nog helpen. We planden 4 sessies. De angst, de gedachten, gevoelens..  alles moest ik herbeleven en blijven benoemen. Ondertussen keek ik naar bewegende lampjes en voelde ik buzzers trillen in mijn handen. Een rare gewaarwording, waarbij je in eerste instantie denkt “hoezo zou dit mij helpen?!”.

De spanning, paniek liep in deze sessies soms zo hoog op, dat ik bijna moest overgeven. Maar eenmaal voorbij dit punt, voelde ik de emoties die gekoppeld waren aan deze traumatische gebeurtenis van me afglijden. Won-der-lijk.

En nu? Nu kan ik dankzij de EMDR goed over de bevalling praten. Heel inhoudelijk kennen alleen de mensen dicht om mij heen het hele verhaal. Voor mijn eigen verwerking. 

Als zwangere vriendinnen erna vragen, zeg ik altijd dat het zwaar was maar dat het mooiste moment van mijn leven, het moment is dat ik m’n krijsende kind zelf mocht pakken en op mijn borst mocht leggen. Ik ben ook eerlijk, want erg romantisch met zoutlampjes, kaarsen en muziek was het niet. Het was erop of eronder. Maar het kwam goed en het gaf me het grootste cadeau wat ik ooit heb gekregen: NOUD!

Meer weten? Ik maakte met Jackelien een video, waarin ze uitleg geeft over EMDR. Leerzaam. Vind ik. Te vinden op mijn YouTube kanaal “Zeg maar Fem”