Geraken we op tijd in het ziekenhuis?

In mijn vorige blogposts kon je lezen hoe mijn eerste bevalling in Thailand, een spoedkeizersnede, was verlopen.

Toen ik voor de tweede keer zwanger werd, wist ik dat ik een natuurlijke bevalling wou proberen. Een vaginale bevalling na een keizersnede is echter geen sinecure, en al zeker niet in Thailand. 

De zoektocht naar de juiste dokter

Mijn eerste stap was om een ziekenhuis te vinden dat dit idee ondersteunde, en dat bleken slechts 2 ziekenhuizen te zijn in heel Bangkok. Eén ervan was het ziekenhuis waar ik de eerste keer bevallen was, maar ik had geen 100% goed gevoel meer bij mijn dokter. Ik besloot om een afspraak te maken in het andere ziekenhuis. Vervolgens moest ik onderzoeken welke dokters daar een vaginale bevalling na een keizersnede ondersteunden, en die bleken niet dik gezaaid. Uiteindelijk vond ik toch een dokter die dit deed, en zij bleek voor mij een schot in de roos.

Ze verschilde dag en nacht met mijn vorige dokter: ze was rustig, maakte grapjes en was heel positief ingesteld over mijn wens om vaginaal te bevallen. Ze respecteerde ook mijn wens om deze keer zo min mogelijk echo’s en tests te ondergaan.

Schrik voor een keizersnede en mijn eerste wee!

De zwangerschap verliep zonder problemen. Vanaf mijn 37 weken begon ik echter schrik te krijgen dat hetzelfde scenario zou plaatsvinden van mijn eerste bevalling. Geregeld dacht ik vruchtwater te voelen lekken. Er gebeurde echter niks.. Tot ik op 38 weken voor het eerst weeën voelde! Al snel had ik door dat het “Braxton Hicks” contracties waren, valse weeën die je lichaam voorbereiden op de bevalling. Gek genoeg voelde ik me enthousiast dat ik dat mocht ervaren, ik had door mijn vroege keizersnede nooit een wee gevoeld!

Maar na 2 weken van (nachtelijke) Braxton Hicks was mijn enthousiasme een stuk minder. De kaap van de 40 weken naderde en mijn zwangerschap begon te wegen (letterlijk en figuurlijk). Toen er op de dag van mijn uitgerekende datum nog steeds geen doorbraak was, begon ik schrik te krijgen dat zelfs mijn positief ingestelde dokter een keizersnede zou opperen. 

Het is zover…

3 dagen na mijn uitgerekende datum kreeg ik ‘s nachts weer contracties. Maar deze keer hielden ze aan toen de dag aanbrak! Ik belde onze ‘doula’ - ik had namelijk iemand onder de arm genomen die mij bij de geboorte zou begeleiden.

De weeën werden heviger en dankzij een suggestie van mijn doula ontdekte ik de bevallingsbal (eigenlijk de bal waarop mijn man werkte aan zijn bureau:)). Op en neer bewegend kon ik het beste de weeën opvangen en kon ik me goed afsluiten van de buitenwereld. Intussen waren onze vrienden aangekomen die op onze oudste dochter zouden passen. 

Geraken we op tijd in het ziekenhuis?

Onze doula maande stilletjesaan aan om naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik dacht nog veel tijd te hebben (waarom weet ik niet) en vroeg aan mijn man om eerst nog onze dochter in bed te leggen voor haar middagdut.

Daarna vertrokken we met de auto naar het ziekenhuis. De weeën waren best hevig tegen dan, en al snel kwamen we in het hectische Bangkokse verkeer terecht…

De rest van mijn bevallingsverhaal kan je in mijn volgende post lezen!

Volg je graag mijn buitenlandse verhaal mee, kan je me vinden op Instagram @wandermama.diaries.