Geplande keizersnede na traumatische bevalling

Alweer bijna 4 maanden geleden werdt ons hart gevuld met Lara, ons Laartje💗 wat gaat de tijd toch hard en heb ik zelf nog weinig tijd gehad om stil te staan bij de bevalling. Daar waar ik bij Lowen na een lange bevalling uiteindelijk een keizersnede nodig had, mocht ik bij Lara kiezen wat ik wilde. In één van de vorige post beschreef ik al hoe de aanloop was naar de bevalling en waarom ik voor een geplande keizersnede koos.

Ik wist dat ik het anders wilde, meer controle en na gesprekken met gynaecoloog was dit de beste keuze. Ik kan zeggen dat ik zeker geen spijt van heb gehad en ik oprecht terug kijk op een fijne bevalling ook al liep ook deze niet geheel vlekkeloos. Maandag 25 juli mochten we ons om 9 uur melden. Twee weken van te voren kregen we deze datum, onze datum, want 9 jaar terug kregen wij op 25 juli verkering (jaja verkering jongens🤪). Heel gek gevoel was het om te weten wanneer ze zou komen maar het gaf ook veel rust, ik hou zelf graag van duidelijkheid haha.

Om 10 uur zouden we naar de OK gaan maar door een spoedgeval werdt het wat later. Ik probeerde nog even goed te genieten van de bewegingen in mijn buik, want ik wist dat elk moment we naar de OK moesten en wellicht dat dit wel de laatste zwangerschap zou zijn, dus even goed in me opnemen die laatste schopjes. En nog even genieten van het kunnen staan want dat is wel even anders na de operatie haha. Uiteindelijk vlak na de lunch (althans voor Rico want ik moest nuchter blijven) werden we gehaald. Ik werd aangesloten met allerlei plakkertjes en infuus en we spraken de bevalling kort door. Nog even en dan is ze er! De anesthesioloog stelde zich voor en vroeg naar mijn naam ik grapte de patiënt (hier kon ik nog lachen zullen we maar zeggen😬). De ruggenprik werdt gezet maar ging 2 keer fout ik moest aangeven of ik links of rechts wat voelde maar zoals wel vaker wist ik het verschil niet dus deed een slappe poging 1 hand op te steken waarop weer iedereen moest lachen, Rico riep nog "dit gaat wel vaker fout hoor". Helaas werdt ik door de pijn van de ruggenprik die maar niet lukken duizelig. Gelukkig lukte de 3e keer na wat gepiel wel en dacht ik nou ergste van operatie zit er op nu voel ik niks meer. How was I wrong hahaha🤣. Ik zakte namelijk meermaals weg tijdens de operatie iets wat ik ook echt wel even spannend en naar vond, wat als ik niet bij blijf bij de bevalling? Gaat het wel goed met mij en Lara?. Ook het getrek aan mijn buikspieren (voor zover ik die nog had🤣) voelde ik. Gelukkig werd ik hier heel goed doorheen gepraat en met maximaal bijspuiten kon ik gelukkig de bevalling gewoon meemaken en kon uiteindelijk volledige narcose voorkomen worden. En daar was ze dan onze Lara, als superwomen met 1 arm omhoog kwam ze eruit. Ze hebben naar onze wens de navelstreng zo goed als kon uitgeklopt wat we onwijs fijn idee vonden, want bij Lowen is dat helaas door de bevalling erbij ingeschoten. Het blijft een gek en vooral bijzonder gevoel wanneer de baby uit je buik getild wordt en even later dat zelfde gewicht wat in je buik zat zo als een bundeltje liefde op je borst ligt.💗 Een onbeschrijfelijk gevoel💗. Toen ze Lara lieten zien door het scherm vlak nadat ze haar uit mijn buik hadden getild kwam er bij mij paniek. Ik had al gezegd dat het eerste wat ik zou vragen is hoeveel vingers en tenen heeft ze. Lowen is geboren met polydactylie wat destijds best wat impact heeft gehad op mij (vooral de onzekerheid in het begin wat het zou betekenen voor Lowen vond ik heftig). Ik schrok toen Lara haar vinger gekromd hield. "Haar vinger" riep ik "het is niet goed". Ze hebben wel 10x moeten zeggen dat ze hem alleen maar gekromd hield voordat ik het geloofde, ik was zo overtuigd. Hierna ging ze met papa mee om gewogen te worden en de navelstreng door te knippen om snel erna op de uitslaapkamer weer bij mij neergelegd te worden. Toen ze mij erheen reden zei ik half stoned oohh maar zo doe ik er nog wel eentje, waarna iedereen in de OK moest lachen. En ik denk dat dat ook al zoveel zegt over hoe anders ik deze bevalling heb ervaren. Ook al liep niet alles vlekkeloos (ruggenprik die 2x niet lukte en het continue wegzakken door lage bloeddruk) ik had meer controle, werdt goed gesteund tijdens de bevalling en alles ging rustiger, bewuster. Dat laatste was dan ook wel weer duidelijk in hoeveel ik voelde en meemaakte, bij Lowen voelde de ruggenprik als een duw op me rug haha ik kan je zeggen dat voelde dit keer absoluut niet zo (auw). Ook het wegzakken had ik bij Lowen geen last van omdat ik toen hoog in mijn adrenaline zat.

Het herstel vond ik toch wel weer pittig. Het is gewoon k*t dat je niks kunt het is en blijft gewoon een operatie. Toch verliep het herstel wel sneller en was ik het ook zo zat om maar in bed te liggen en te wachten op hulp. De verpleging was veel druk dus duurde me allemaal te lang en ik was behoorlijk krankie hahaha😬. Dus hop het bed uit wilde ik. Binnen 24 uur kon ik al zelfstandig plassen en douchen en dus kon ik na 2 nachtjes naar huis en zat ik na 4 dagen al met Lowen wat te spelen met treintjes. Ik was vooral bang ook dat door die wond ik niet zoveel met Lowen kon doen en voelde me daar van te voren al verdrietig en schuldig over. Een peuter die gewoon getild en geknuffeld wilt worden, die kan botsen en stoten tegen de wond. Uiteindelijk liep dat ook beter dan verwacht, Lowen had duidelijk door dat mama grote wond had en ik probeerde toch op mijn manier tijd en liefde aan hem te geven. Doordat het herstel snel ging verliep dat best goed, beter dan verwacht en was ik ook zo trots hoe hij hiermee omging. Trots, trots op Rico die meer tijd en ruimte nam om mij te ontzien die eerste weken na de bevalling, trots op Lowen die zo goed met alles omging, trots op Lara die echt van dag 1 een wolk van een baby is, en trots op mezelf hoe goed ik door de bevalling ben gekomen, Trots op ons gezin van 4💗