8 jaar geleden
Geplande keizersnede een pretje? Nou, nee!
Na een hele pittige (ik druk me voorzichtig uit) had ik bij de tweede zwangerschap een geplande keizersnede.. Relaxed, dacht ik ;-)
18 december 2015, tasje gepakt, oudste zoon naar mijn moeder gebracht, relaxt gedoucht, 'genieten' van het laatste momentje van mijn zoon in mijn buik ging ik met gezonde zenuwen richting het ziekenhuis. Vandaag zou ik worden geopereerd en krijg ik een keizersnede! De vorige bevalling was er niet eentje om over naar huis te schrijven, dus hadden de artsen dit keer het beter met me voort en kreeg ik een geplande keizersnede zodat we niet de stress en spanning van de vorige keer zouden hebben.. Ook zou deze kleine jongen een grote baby zijn en dus hadden we meerdere factoren te pakken waarop een keizersnede beter zou zijn voor moeder en kind.
Netjes om 7:30 uur melde we ons in het ziekenhuis, gewoon bij de balie. De mevrouw die met ons mee liep naar de afdeling wist eigenlijk niet zo goed waar ik nou precies moest zijn (..tja...). Uiteindelijk zaten we op de goede plek na nog wat heen en weer geschoven te zijn in de ziekenhuiskamers.
En dan begint het.. "Ga maar liggen in bed, we komen zo bij je en dan krijg je een katheter en een infuus". Je krijgt uitleg over wat je staat te wachten, hoe de dag gaat verlopen en wat de verwachtingen zijn. Oh ja, vragen stellen mag natuurlijk ook. :) Het liep al direct uit, de tijd die gereserveerd stond voor mij gingen we niet halen. Spoedgeval tussendoor. Dat kan natuurlijk gebeuren en dus hadden wij een vertraging. Daar lig je dan, nerveus als de pest, wachten op wat er komen gaat. In eens stak er een zuster haar hoofd om de deur. Ik kon 'klaargemaakt' worden. Alsof ik een stuk biefstuk was die nu opgediend kon worden omdat de gast het voorgerecht ophad.. Binnen 10 minuten had ik een infuus en een katheter (dat stukje laat ik even voor wat het is haha). En dan denk je: Nu komt het.. Ik wordt zo opgehaald, de OK op gereden en mijn zoon is straks geboren. Mijn man en ik grapte een beetje hoe laat we zouden denken dat onze zoon op de wereld zou zijn.. "nu over een uurtje.. dan is hij er vast!" Dat soort teksten. Maar er gebeurde niets.. Er ging een uur voorbij, anderhalf.. geen zuster, geen operatie en al helemaal geen kind. Dat wachten top dat moment is absoluut niet mijn ding. Want ik werd nog nerveuzer, ik dacht dat ik moest plassen terwijl ik een katheter in had, ik maakte me druk over wat ging komen want hoe gaat de ruggenprik deze keer (vorige keer bij operatie lukte de prik niet goed..)?
Eindelijk was het zover! Ik mocht naar de OK! Na voor de 25ste keer mijn geboortedatum gezegd te hebben en ook herhaaldelijk gezegd te hebben dat ik voor een keizersnede kwam werd ik de OK op gereden. Koud zeg. Dat was het eerste wat ik dacht. Mijn man mocht met dat kleine stukje in het proces niet mee. Er werd mij door iemand (geen idee meer wie) een antwoord gegeven op mijn vraag waarom het zou koud was en dat de OK altijd op een bepaalde temperatuur moet zijn, bla bla. Ene oor in, andere uit. Ik had het koud. Punt. ;-)
De anesthesist zette de ruggenprik, weer geen pretje omdat mijn wervels vrij dicht op elkaar zaten en ik met die enorme dikke buik niet goed kon buigen. Maar uiteindelijk lag ik er klaar voor! Manlief naast me.. Gelukkig! Het schiet op. Zenuwen nog steeds paraat maar onder controle. De operatie was begonnen! Ineens voelde ik me niet lekker, ontzettende daling van mijn bloeddruk waardoor ik even heel erg bezig was met mijzelf of ik niet moest overgeven en of ik niet ging flauw vallen. Ik heb mezelf streng toegesproken: "We gaan nu NIET in paniek raken, haal adem, ontspan!" Na wat extra medicatie ging het wel weer. Ik werd goed in de gaten gehouden en voelde me alweer wat beter. De gynaecoloog bleef maar bezig, duurde allemaal wat langer dan dat ze het in het voorgesprek hadden verteld. En dan hoor je ein-de-lijk: We zijn er! Jullie baby gaat nu geboren worden. Ik mocht meekijken door een doorzichtig scherm. Een grote bos met haar kwam tevoorschijn op een prachtig hoofdje. Pim! Hij legde zijn handje tegen zijn kant van het scherm, wij de onze tegen onze kant. Hij zwaaide zeiden we ;-) Heel bijzonder, heel mooi! Pim was inderdaad een hele grote baby.. 4695 kg en 56 cm. En dat voor een week te vroeg!
Hij werd bij mij gelegd, maar Pim was niet tevreden.. Hij kreunde en maakte een onrustige indruk. Om een HEEL lang verhaal kort te maken en misschien besteed ik er nog een keer een blog aan: Achteraf bleek dat Pim met een klaplong was geboren. (Dat is uiteindelijk allemaal goed gekomen, we zijn na 5 dagen intensive care zorg op kerstavond weer thuis gekomen).
Dus: Ik dacht waarschijnlijk heel naïef dat een geplande keizersnede een stuk beter en rustiger zou verlopen, maar voor mij werkt dat dus niet. Ik heb teveel tijd gehad om na te denken.. Me zorgen te maken.. me druk te maken om dingen die niet gingen gebeuren.. En het is gek om te zeggen dat ik bij onze eerste zoon de spoedoperatie prettiger vond.
En achteraf? Is het alles dubbel en dwars waard! Ik ben een gelukkig mens met twee van die prachtige zonen!
Marriet83
Jemig! wat heftig dan allebei he ;-) Ik denk dat het sowieso geen pretje is.. een bevalling. Ook al is deze natuurijk, een spoedkeizersnede of een geplande. Pijn doet het toch wel. ;-) Maar het is een goed doel waarvoor je het doet. Je hebt inderdaad ook 2 flinke kinderen gekregen. Bij mij was de eerste (een week overtijd) ook 4100 gram, Pim was met een week te vroeg bijna 4700 gram. Was ook echt een reisje en opgeblazen. En als ik de dokters mocht geloven was het fijn dat Pim met een keizersnede was geboren.. Ik had wel gewoon willen bevallen maar het is niet voor mij weg gelegd. En nu met de geplande keizersnede was het een nieuwe manier.. De baby werd er uit gehaald, kort gecheckt en toen direct bij me neer gelegd.. dat was erg fijn! Maar helaas was Pim niet in een goed humeur dus kon ik er nog niet echt van genieten.. Ach ja. Immiddels heb ik alle knuffel tijd wel ingehaald haha.. :)
Anoniem
Mijn dochter lag stuit en alhoewel ik mocht bevallen durfde ik niet meer naarmate de uitgerekende datum dichterbij kwam. Ik had namelijk sterk het gevoel dat mijn kindje zwaarder zou zijn dan geschat werd en in dat geval zou een bevalling riskant kunnen zijn. Uiteindelijk dus de geplande keizersnee. En mijn gevoel werd bevestigd; een prachtige dochter van 4076 gram en 51 cm. Ze was 900 gram zwaarder dan geschat en de gynaecoloog die de keizersnee heeft uitgevoerd heeft ons verteld dat wij een hele goede keuze hadden gemaakt omdat een bevalling zeer waarschijnlijk niet goed gegaan zou zijn en in het gunstigste geval in een spoedkeizersnede geëindigd zou zijn. Lang leve moederinstinct dus! Mijn zoontje lag gelukkig niet in stuit en omdat er ook geen afwijkingen in mijn baarmoeder gevonden zijn (hebben ze gecontroleerd tijdens de ks) kon ik gewoon bevallen. Misschien had ik wel voor een ks kunnen kiezen maar dat is niet ter sprake gekomen en ik had het ook niet gewild omdat er medisch geen reden voor was. Een bevalling en een ks zijn echt heeeeel verschillend. Als ik puur naar het geboortemoment kijk was mijn ks makkelijker. Doordat ik wegzakte heb ik alles meegemaakt door een waas tot het moment dat ze geboren was. Ik heb geen pijn of getrek gevoeld. Mijn bevalling daarentegen was heel pijnlijk door de weeënstorm die door mijn bekken heen gierde terwijl ik al vanaf 15 week met bekkeninstabiliteit te kampen had gehad. Tegen mijn zin in dus toch een ruggenprik gehad. Maar wat maakt bevallen dan prettiger dan een ks... mijn zoontje kwam direct bij me liggen en hoefde bijna een uur niet weg! Echt heerlijk en geweldig veel mooier dan je kindje pas zien terwijl het al helemaal aangekleed en ingewikkeld is en pas vasthouden op de uitslaapkamer. En natuurlijk ook het herstel omdat ik weinig schade had opgelopen kon ik direct alles weer. Ik kon dus ook voor mijn baby zorgen, luiers verschonen, in bad doen, tillen wandelen. Vanwege mijn slechte rug en de ks heeft het bij mijn eerste 2 week geduurd voor ik voor haar kon zorgen. Ten slot vind ik het gewoon een mooie ervaring ondanks alle pijn dat je zelf je kindje geboren laat worden. Geen schande als het niet kan maar een bonus als het wel kan. Mijm zoontje was overigens ook flink met zijn 51 cm en 4480 gram en dat bewijst uiteindelijk wel dat er voor mij geen medische reden was om niet te kunnen bevallen. Alles bijelkaar kan ik dus zeggen dat ik geen spijt heb van mijn ks maar blij ben dat ik ook een bevalling heb mogen meemaken. En van de 2 zou ik liever nog een keer bevallen dan een ks maar als het niet anders is gaat gezondheid voor.
Marriet83
Dank je Jacolien! Maar vond je de tweede geboorte prettiger dan je geplande keizersnede? En mocht je zelf kiezen of je nog een keer middels een keizersnede wilde bevallen of gewoon? Omdat bij mij de eerste vast kwam te zetten en er met geen mogelijkheid uit kon hebben ze me medisch gezien al vrij direct een 'stempel' gegeven dat de tweede met een keizersnede geboren zou worden. Het is voor mij dan ook niet echt een issue geweest om te bedenken hoe ik wilde bevallen.. Het was al bepaald zeg maar, op de natuurlijke wijze ging het niet lukken. Maar ik kan me voorstellen dat, in jouw geval, dat een hele andere (plezierigere) beleving is geweest...?!
Marriet83
Hahaha, wel herkenbaar! Ik rek eerst de hals van het shirtjes helemaal uit z'n rek zowat.. En dan lukt het aardig om het over z'n bolletje te trekken.. Ach ja, zal hij later vast geen last van hebben gehad ;-)