Geluk na een ongeluk

Toen ik, inmiddels zes jaar geleden, van grote hoogte naar beneden viel lag ik twee weken op de Intensive Care. Bijna alles wat je kon breken had ik gebroken. Mijn sleutelbeen, een aantal ribben, mijn pols, een nekwervel, twee ruggenwervels, bekken, heup en knie. Gelukkig heb ik daar nu weinig last meer van, maar op dat moment was mijn overlevingskans 50%. Van de val weet ik bijna niks meer, maar van mijn tijd in het ziekenhuis wel.

Ik kwam op de kinder-IC te liggen en om me heen lagen vooral baby's. Hartstikke zielig, dat gehuil. Het ging de hele dag door, maar je kan ze niet troosten. Ten eerste omdat ze enorm kwetsbaar zijn en ten tweede omdat ik niet op kon staan.

Na een paar dagen werd ik toch maar overgeplaatst naar de volwassen-IC. Daar lag ik alleen op een kamer en omdat ik bij bewustzijn was kreeg ik alles goed mee. De piepjes en de verzorging. Dat was soms niet heel fijn, want als je twee weken alleen maar ligt kan je ook niet naar de wc, of douchen... Ik zal jullie de details besparen.

Enfin, in het ziekenhuis werd verteld dat ik waarschijnlijk geen kinderen zou kunnen krijgen. Niet alleen mijn botten waren gebroken, maar ook aan de binnenkant was er een hoop beschadigd. Een klaplong en leverruptuur. Om maar even twee dingen te noemen. Als ik toch kinderen zou kunnen krijgen door een of ander wonder zou dat met een keizersnede moeten gebeuren, want mijn bekken waren te beschadigd. Dat ik geen kinderen zou gaan krijgen was een enorme klap. Dat was namelijk, ook op mijn 16e, een gigantische wens. Ik zou mama worden of ik werd niks. Mijn leven zou inhoudsloos zijn zonder een kindje.

Zes jaar later raakte ik na zes jaar zonder anticonceptie, het zou toch niet gebeuren en ik had sinds mijn 15e dezelfde vriend, toch zwanger. Wat een geluk! Mijn vriend en ik waren zó blij dat het toch lukte. Misschien wat eerder dan gehoopt, maar de baby was welkom, altijd.

Ik legde mijn verhaal voor aan de verloskundige en omdat ik toch medisch zou bevallen vanwege mijn overgewicht werd het ziekenhuis meteen ingeschakeld.

Na het lezen van mijn medisch dossier was het duidelijk. "U kunt natuurlijk bevallen!" Ehm, sorry, wat?! "Ja, het zal nu wel genoeg geheeld zijn, dat kan best. Daarbij staat helemaal niet in uw dossier dat u een keizersnede moet krijgen." Ik stond met mijn mond vol tanden. Ik had dat gesprek toch echt gevoerd met de arts op de IC. Wat als het kindje vast zou komen te zitten in mijn bekken? Die zijn door alle breuken minder flexibel. Wat als mijn ruggenwervel verschuift tijdens het persen en ik daardoor in een rolstoel beland? Ik kon er niet bij waarom dit het besluit was.

Na een aantal verhitte discussies met verschillende gynaecologen kwam ik bij dokter de Boer terecht. Zij snapte niet dat mijn vraag zo vaak was afgekeurd en besloot toch een medische indicatie te geven voor een keizersnede. Gelukkig!

Zoals jullie kunnen lezen in mijn vorige blog is mevrouw klein, maar gezond, ter wereld gekomen op 27 december.