GEFELICITEERD! Je zoon heeft DOWN 2

Na de bevalling

De 4 dagen dat ik in het ziekenhuis lag na mijn bevalling waren een hel. Ik had op een roze wolk moeten zitten maar het was alles behalve dat. Een paar keer per dag kwamen er dokters en verpleegsters om mijn zoontje na te kijken. Ze bleven maar herhalen dat hij vele kenmerken had van iemand met Down. Zijn ogen, de stand van zijn oren, zijn spreidtenen en de slappe spieren. Dat hij niet goed aan de borst dronk was dan ook een kenmerk van Down, maar even een lactatiedeskundige naar mij sturen, ho maar.

Er is iets mis

Dagelijks kreeg ik te horen dat er iets ‘mis’ was met mijn zoontje. Natuurlijk ik zag ook iets, maar zag het niet per definitie als iets lelijks. Terwijl als hun het omschreven, het echt alleen als iets vreselijks en een genetisch defect klonk. Zijn vader was ook een emotioneel wrak en kon mij ook niet ondersteunen en probeerde iedere keer weg te lopen. Ik voelde me alleen, eenzaam en verdrietig. Maar ik wilde gek genoeg ook zo weinig mogelijk mensen zien, ik was bang dat ze ook zagen dat hij niet ‘goed’ was.

Naar huis

Na 4 dagen mochten we naar huis, ik was bang en blij tegelijk. Bang voor het medische stukje wat ik mee naar huis nam en blij om uit die negatieve sfeer te gaan. De eerste paar dagen liep ik weg van mijn gevoelens, ik was alleen maar bezig met kolven, proberen aan te leggen, wassen, poetsen en koken. Ik liep letterlijk ‘weg’ van mijn gevoel.

Telefoontje

Na 2 weken kwam het verlossende telefoontje dat mijn zoontje toch echt Down had, een donderslag bij een heldere hemel voor mij omdat ik toch hoopte en wilde geloven dat het niet zo was.

Nachtmerrie

Die nacht kreeg ik een vreselijke nachtmerrie, ik werd in mijn slaap wakker en keek naar mijn zoontje en zag dat hij geen ogen had, zijn ooghoeken hingen ver naar beneden als Quasimodo en zijn oren stonden compleet scheef maar hij keek mij toch aan. Het was zo angstaanjagend dat ik huilend wakker werd en ook niet meer kon stoppen met huilen.

Verwerking

Ik denk dat met die nachtmerrie mijn verwerkingsproces deels begon, de volgende dag kon ik er met een veel frissere blik naar kijken en zag ik hoe mooi en knap mijn Zayn in werkelijkheid was en het allemaal niet zo erg was.

Roze wolk

2 maanden later ben ik een Instagram pagina begonnen om zo met andere moeders met Down kindjes in contact te komen. Zo voelde ik me niet alleen en iedereen zei dat Zayn zo knap was. Ik voelde me dan zo trots en zat dan eindelijk op die roze wolk die ik zo gemist had in het begin. Tot de dag van vandaag zit ik nog steeds op die roze wolk, er zitten zware momenten bij maar die mooie momenten zijn er zoveel meer.

Volg ons leven samen en alle kleine stapjes van Zayn via https://www.instagram.com/down.withzayn/