Géén rede tot schaamte! In het ziekenhuis bevallen MAG gewoon.

Als eerste wil ik even benoemen dat ik niemand wil kwetsen. Iedereen moet bevallen op de manier die zij wil. Laat dat duidelijk zijn! Alleen wil ik graag opkomen voor de vrouwen die wél in het ziekenhuis willen bevallen, of moeten bevallen. Vrouwen die wél met pijnmedicatie willen bevallen. Vrouwen die géén keus hebben waar te bevallen. Want deze vrouwen, dat zijn er meer dan je zult verwachten, zijn even sterk, staat net zo in haar kracht, levert precies dezelfde prestatie, als vrouwen die thuis bevallen, vrouwen die zonder pijnmedicatie bevallen. En laten wij niet vergeten, vrouwen die bevallen met een keizersnede. Want dat is misschien nóg wel zwaarder. Vooral de nasleep.

In veel landen is het de normaalste zaak van de wereld om in het ziekenhuis te bevallen, daar nog een paar dagen te blijven, maar daarentegen géén kraamzorg hebben. In ons land hebben wij het goed. Wij kunnen kiezen waar wij willen bevallen. In het ziekenhuis, geboortecentrum of lekker thuis. Wij hebben een rijke keuze aan pijnmedicatie, mochten wij dit willen. Daarnaast hebben wij bij thuiskomst ook nog kraamzorg. Iedere vrouw heeft recht om die keuze zelf te maken, mits er medische redenen zijn, dan moet je in het ziekenhuis bevallen. En welke keuze een vrouw maakt. Deze moet goed zijn. Niet veroordelend. Iets wat de laatste tijd wel gebeurt, misschien niet direct, maar wel indirect. Want wat is er in hemelsnaam mis met een ziekenhuis bevalling? Wat is er mis met pijnmedicatie?

Ik heb nooit getwijfeld, ik wilde in het ziekenhuis bevallen. Toen ik met 20 weken hoorden dat dit noodzakelijk was, was dit dan ook geen teleurstelling voor mij. Ik zag niets in thuis bevallen. Ik wilde direct op de plek zijn als mijn kind hulp nodig had. Ik kan ook heel goed voorstellen dat vrouwen juist thuis willen bevallen. Vertrouwd in hun eigen omgeving. En dat is ook helemaal prima! Ik had uiteindelijk geen keuze. En dat was voor mij prima. Ik wist ook al vroeg dat ik pijnmedicatie wilde. De arts wilde dit ook. Dit voor de veiligheid van onze dochter. Zij moest een (voor zo ver het kan) vlotte geboorte hebben.

Als dit niet zo was, had ik ook voor pijnmedicatie gekozen. Het kan, dus waarom niet? De persfase kan lang duren, daarvoor wilde ik mijn krachten sparen. Want, tijdens de persfase, wordt het pompje uitgezet. (Bij mij dan.) Dat deel doe je dus zonder medicatie. En daar wilde ik zoveel mogelijk kracht voor hebben.

De vooroordelen dat je niets zelf kan beslissen in het ziekenhuis, vellen lichten en veel mensen wil ik graag ontkrachten. Want ook al was in medisch, ik heb altijd het gevoel gehad dat ik de touwtjes in handen had. Het licht was gedimd en hoewel ik aan de monitor lag en niet kon lopen, stonden er niet veel mensen aan mijn bed. De artsen konden mij van een afstand in gaten houden en kwamen alleen om de ontsluiting te meten.

Wat ik aan wil geven met dit artikel is dat alles goed is. Dat niemand zijn of haar mening aan iemand moet opdringen. Heel mooi als vrouwen thuis willen en kunnen bevallen. Maar ook mooi dat je kan kiezen om dit niet te doen. Dat je mag kiezen om ook in het ziekenhuis te bevallen. Dat je mag beslissen voor pijnmedicatie. Respecteer elkaar. Alles is oké. Wat niet oké is, is andere vrouwen zich onzeker laten voelen als het niet lukt om thuis te bevallen. Of niet thuis wil bevallen.

Hoe kijken jullie hiertegen aan?

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamie-Lee