Geen herrinnering

Hoi,

Ik wil graag iets kwijt.

De laatste tijd ben ik erg bezig met mijn verleden.

Dan met name bij de geboorte van mijn meisje Anouk. Zij is stil geboren in 2009.

Daarna heb ik 2 prachtige kinderen gekregen, waar ik zeer trots op ben. En het is ook niet dat ik niet gelukkig ben of niet geniet van het leven, in tegendeel zelfs.

Niet dat ik depri ben of mij zo voel.

Ook niet omdat ik het niet verwerkt heb of zo, want ik kan er heel goed over praten.

Misschien komt het omdat ik ouder word..... Misschien omdat dit een trauma is geweest waarbij ik alleen herrineringen heb die mij verteld zijn, omdat ik dit gedeelte uit mijn leven niet kan herrinneren.

Ookal heb ik deze periode voor mijn gevoel een plekje kunnen geven. Nu ruim 11 jaar later, lijkt het erop dat ik er steeds meer aan ga denken. En dat ik daar toch wel steeds verdrietig om wordt. Dit vind ik geen fijn gevoel. Want voor mij gevoel, moet ik juist blij zijn met wat ik heb. Dus deze gevoelens zijn zo tegenstrijdig met wie ik ben als persoon.

Ik zal even uitleggen.....

Ik was zwanger van ons eerste kindje. Alles ging goed. Met 32 weken naar de verloskundige, alles was goed. Was op dat moment druk bezig met een opleiding en werken. Maar dit ging zonder enige moeite.

Ja, had wel last van zwangerschapskwaaltjes, maar wie niet met 32 weken zwangerschap.

Toen op een dag, moest ik een praktijkexamen doen, Ik was ontzettend moe, hield in eens heel veel vocht vast (was in 1 dag ineens enorm opgezet van het vocht) en ontzettende hoofdpijn.

Ik dacht nog, zal wel aan de zwangerschap liggen, dus die avond met PCM naar bed gegaan en extra water gedronken.

De volgende dag werd ik wakker, manlief ging werken en ik zei dat het niet goed ging. Die had mijn moeder gebeld en ging naar zijn werk. Daarna kan ik mij alleen nog maar herinneren dat ik wilde opstaan om naar het toilet te gaan en ik zag alleen nog maar donker en licht. Ik dacht zelf op dat moment dat ik een beroerte had gehad of iets. Ik zocht het lichtknopje van het toilet, maar kon deze niet vinden, maar uiteindelijk toch op het toilet beland. Vanaf dat moment weet ik niks meer.

Ik ben schijnbaar naar benede gelopen, omdat mijn moeder binnen kwam. Ik heb met mijn moeder gepraat, samen hebben wij de huisartsenpost gebeld, dit was rond 06.00 uur.

Ondertussen bleef ik maar dingen herhaaldelijk vertellen en zeggen tegen mijn moeder. Ik legde de arts uit wat ik voelde. De arts zei toen dat het een migraine aanval was en dat ik maar terug moest bellen als mijn eigen arts aanwezig was. Ik heb nog nooit migraine gehad. Maar goed toen opgehangen met de huisartsenpost.

Nog geen 5 minuten later zat mijn moeder aan de telefoon met 112. Ik had op dat moment een insult. Ik lag op de grond, te schokken, helemaal van de wereld.

De ambulance was snel ter plekke en hadden mij meegenomen maar Breda. In de ambulance kreeg ik nog een insult. Het enige wat ik me daar van kon herrineren is dat een vrouw zei, zet de sirene maar aan want ze krijg er nog 1.

Eenmaal in het ziekenhuis was ik heel dwars, wilde niet op de brancard blijven liggen, wilde niet in een rolstoel vervoerd worden, ik ben strompelend en me vasthoudend aan de leuningen van de gang naar de behandelkamer gelopen. Eenmaal op de behandelkamer werd er een echo gemaakt en toen bleek dat mijn kindje was overleden. Deze informatie kwam schijnbaar heel hard binnen en ik heb lopen gillen en huilen. Dit was over heel de afdeling te horen. Mijn moeder en man waren toen binnen in het ziekenhuis aangekomen. Daarna kwamen er allerei doktoren en zusters rondom mijn bed. Ik werd lek geprikt voor allerei onderzoeken, me bloeddruk was niet meer meetbaar, zooo hoog was deze. Wat bleek, ik had acute hellpsyndroom. Het enige geluk hieruit was dat mijn partner en mijn moeder niet meer hoefde te kiezen tussen kind of moeder. Want het kind moest zo snel mogelijk uit mijn lijf. Omdat het kindje al was overleden, ging alle zorg alleen nog maar om mij.

Alles moest opgewekt worden, mijn lijf was nog niet klaar om te gaan bevallen. ik maakte geen bloedlichaampjes meer aan vanwege uitval van mijn nieren en lever. Een keizersnede was geen optie, dan zou ik doodbloeden of een gehele bloedtransfusie nodig hebben. (Bloedlichaampjes heb je nodig voor het stollingproces.) En voor een betere verwerking schijnt natuurlijk te bevallen beter te zijn.

Ik ben toen door het oog van de naald gekropen, ben bijna dood geweest. Na 24 uur ben ik bevallen op de IC. De verloskamer was toen geen optie omdat het zo slecht met mij ging. Het enige wat toen is terug gekomen, is dat ik schijnbaar moest persen, maar wist niet hoe, toen zei iemand tegen mij dat ik moest doen alsof ik moest poepen.

(En schijnbaar is een dood kindje op de wereld zetten op een natuurlijke manier, nog veel moeilijker dan een levend kindje.)

Na dit avontuur heb ik nog meerder dagen op de IC gelegen, Ik had onverklaarbare hoge koorts en mijn bloeddruk was nog veel te hoog. Ook had ik op alle mogelijke plekken infuusplekken. Door de magnesiumforsfaat gingen mijn aderen ontsteken.

Ik heb toen ook met veel mensen gepraat. Deze gesprekken herriner ik mij tot op vandaag nog steeds niet.

Toen ik eenmaal stabiel genoeg was ging ik naar de afdeling. Ik kwam niet bij de kraamvrouwen te liggen. Ik kwam op gynaecologie, maar niet waar de babytjes waren. Ik lag alleen op een 4 persoonskamer. Mijn man mocht (en deed dit ook) bij mij slapen. Ons kindje kwam regelmatig vanuit de koelcel naar ons toegereden, als we daar behoefte aan hadden. Ik heb toen met veel mensen gepraat, we hebben de crematie geregeld. Hier alles weet ik niks meer van.

We waren gelukkig verzekerd voor onszelf met een uitvaartverzekering, anders moesten we alles zelf bekostigen. Ja, daar sta je normaal niet bij stil. We moesten in eens rouwkaartjes in orde maken in plaats van geboortekaartjes. We moesten niet beschuit met roze muisjes regelen, maar koffie met cake of iets. We moesten muziek uitkiezen, ect, ect. Ik schijn overal in meebeslist te hebben samen met mijn man, al weet ik daar niks meer van.

Mijn herinneringen komen pas vaag terug op het moment dat we officieel afscheid moesten nemen van ons kindje, bij de crematie.

Maar toen was ik nog lang niet goed hersteld. Ik had groen licht om naar de crematie te mogen vanuit het ziekenhuis. Anders had ik nog geen eens afscheid kunnen nemen van mijn eigen kind.

Op de crematie was het druk, veel drukker dan wij hadden verwacht. Zoveel liefde voor ons.

Schijnbaar was het een heel warm en liefdevol afscheid. Mijn meisje lag in een mandje op een bolderkar met kabouters. Zoveel bloemen, zoveel knuffels.

Ookal zijn deze herrineringen vaag, het liedje "slaap maar" van Marco Borsato geven mij nog steeds een brok in mijn keel.

Na deze emotioneel moment gingen we naar huis. Naar huis zonder ons mooie meisje. Want ze was zo perfect. Alles zat er op en aan... nageltjes, wimpertjes, mooie zwarte haartjes.... Alleen haar mooie oogjes, haar lieve stem heb ik nooit mogen horen.

Maar diezelfde dag lag ik weer in het ziekenhuis.

Na de crematie gingen we naar huis. Eenmaal thuis kwam mijn eigen huisarts en verloskundige. Ik had enorme hoofdpijn, na controle bleek mijn bloeddruk weer ontzettend hoog. Dus terug naar het ziekenhuis. Weer die vervelend katheter in moeten laten brengen en weer aan de magnesiumforsfaat. Want door die magnesiumforsfaat mocht ik niet uit bed.

Na een paar dagen mocht ik weer naar huis.

Toen werd er gevraagd vanuit het kraamcentrum of ik hulp wilde ontvangen.

Hulp....??? Waarom????

Ik ben toch geen moeder, zo voelde ik mij in ieder geval niet!! Ik heb toch geen kindje waar ik moet voor zorgen! Ik ben leeg, ik ben op!! Nee, bedankt!!

Ook contact gehad met de winkel waar ik alle babyspulletjes had gekocht, zij waren zooooo lief. Ik mocht alles inleveren en zou ik mijn geld terug krijgen. We hadden er voor gekozen om de kinderwagen met alle toeters en bellen af te bestellen, daar kregen we ons geld ook voor terug. De babykamer wilde we houden.

Ook contact gehad met de uitvaartondernemer vanwege nazorg en wat voor urn we wilde. Zij hadden geen (voor ons) mooie urn. Via de verloskundige in aanraking gekomen met een glasblazer, gespecialiseerd in babyurns. Het as toen laten opsturen en daarna zelf (vanwege breekbaarheid) opgehaald.

Zo mooi... eindelijk mijn kleine meid in huis!!

Later belde de uitvaartondernemer op en vroeg waar die rekening bleef. Wij hadden deze uiteindelijk zelf betaald. Hier was de uitvaartondernemer niet blij mee. Bij deze glasblazer, (die ongeloofelijk meegaand en meelevend was) koste onze mooie urn 80 euro. De uitvaartondernemer wilde voor hun urn 300 euro.

We zijn daarna gelijk overgestapt naar een ander. Wat een afzetters!!! Omenselijk was deze uitvaartondernemer. Misschien de emoties hoor, maar het voelde dat ze mensen wilde afzetten onder emotionele spanningen.

Daarna zijn er heel veel, echt heel veel mensen op bezoek geweest. Ik en mijn partner hebben vaak ons verhaal verteld. Ook heb ik toen een site aangemaakt bij vlinderkind. Dit alles heeft mij enorm geholpen bij mijn rouwproces. Ik heb er altijd goed over kunnen praten.

Ik heb ook aan de gynaecoloog gevraagd of dat die mij een mail wilde sturen over hoe ik was en hoe en wat, omdat ik zelf geen herrinering had. Ik had wel de verhalen van mijn man en moeder en alle andere die over mij waakte, maar das anders dan een professioneel iemand. Hier had de gynaecoloog op beantwoord, dit heeft mij ook goed gedaan met de verwerking.

Ook ben ik later terug gegaan naar de afdeling en heb gepraat met de zuster die mij toen verzorgde. Dit was erg emotioneel van beide kanten, maar voor mijn verwerking had dit goed gedaan.

Ook heb ik deze tijd mensen verloren. Mensen waarvan ik dacht dat ze mijn vrienden waren.

Achteraf ben ik blij dat ze weg bleven, nu heb ik vrienden, waarvan ik weet dat ze me steunen in goede en slechte tijden. De rest kunnen me gestolen worden.

Ik heb nog een tijdje bloeddrukverlagende medicatie moeten slikken. Ben heel lang erg moe geweest en mijn concentratie is nooit helemaal geworden zoals die was.

Uiteindelijk heb ik ook mee gedaan met een onderzoek. In dit onderzoek waren vrouwen na hellp, die intensieve begeleiding kregen en vrouwen zonder begeleiding. Ze wilde kijken hoe men herstelde. Ik zat in de groep zonder begeleiding. Ik moest wel heel vaak bloed prikken, urine inleveren, vragenlijsten invullen en nog veel meer.

Na 3 maanden kreeg ik groen licht van de gynaecoloog dat ik weer eventueel zwanger zou mogen worden. Maar besprak wel alle risico's ect. Ze zeiden ook dat een volgende bevalling eventuele herrineringen zou kunnen opwekken. Wat niet terug is gekomen bij de eerste bevalling. (De trauma die ik had opgelopen)

Uiteindelijk was het bij de eerste poging gelijk raak, dus was ik weer zwanger.

Sommige zeiden, nu al.....

"Ja, je weet niet wat ik voel en hoe ik denk. Dus bemoei je er niet mee!!!!!"

Dus na ruim 3 maanden, nog wel herstellende was ik opnieuw zwanger. Deze zwangerschap was eng. Ik was wel onder strenge controle van het ziekenhuis, huisarts en verloskundige.

Maar deze zwangerschap was anders.....

Niet kunnen genieten, altijd in angst!!!

Vaak urine moeten inleveren, bloed prikken, echo's ect, ect.

Laatste maanden veel naar het ziekenhuis en thuis gemonitoord worden. Uiteindelijk met 36 weken ingeleid, omdat het weer helemaal mis ging. Ik had pre eclampie en tijdens de bevalling hellp syndroom gekregen. Maar omdat de artsen er bovenop zaten, uiteindelijk een gezonde dochter genaamd Ashley te wereld gekomen. We zijn nog ruim een week samen in het ziekenhuis moeten verblijven.

Verdere compilaties maar achter wegen gelaten. Ik had een gezonde en levende dochter!!!! Dat was alles wat telde!!! Herrineringen van de eerste bevalling zijn nooit terug gekomen.

Na 9 maanden opnieuw zwanger. Deze zwangerschap ook vol angst. Uiteindelijk met 37 weken ingeleid om mogelijke compilaties te voorkomen. Dit is ook gelukt!!

Ik heb deze bevalling moeten laten inleiden, maar uiteindelijk met een verloskundige kunnen voltooien. Die dag erna mochten we naar huis. Dit was een jongen, genaamd Justin.

Dit was mijn laatste kindje!! Mijn lichaam is op om nog een zwangerschap te moeten doorstaan. Mijn 2 laatste kindjes zijn een wonderlijke geschenk. Ik moet tevreden zijn met wat ik heb!! Mijn partner en kindjes zijn gezond.

Ikzelf ook, maar heb wel een hoop dingen, waar ik preventief op wordt onderzocht.

Onze kindjes weten van hun grote zus, ze maakt deel uit van ons gezin.

Op school hebben we vaak moeten uitleggen, dat ze nog een grote zus hebben, want voor onze kinderen is Anouk altijd nog hun grote zus, die in de hemel woont en af en toe terug komt op aarde als een vlindertje. Gelukkig is dit nu wel bekend op school en hoeven wij dit niet iedere keer uit te leggen.

Ondertussen zou Anouk 11 jaar zijn.

Ashley is 10 jaar en Justin is 9 jaar.

Ik ben gelukkig met mijn gezinnetje!! We zijn gezond en genieten van het leven.

Maar toch...... De laatste tijd denk ik steeds meer aan toen......