Geef me een muntje, ik ga bevallen!

32 weken en 6 dagen was ik in verwachting van de drie jongens. Fysiek was het voor mij eigenlijk niet meer te doen. Ik kon vooral nog op de bank zitten en dat was al niet prettig omdat die enorme buik overal druk op uitoefende. Slapen was een ramp, dus ook deze nacht, zoals vele andere, wilde ik rond 1.00u naar bed gaan in de hoop te kunnen slapen.

Ik bukte om de lamp uit te drukken en er knapte iets. Ik dacht, dit is het moment, mijn vliezen zijn gebroken. Ik deed het grote licht aan.. overal bloed..

Ik dacht op dat moment dat de bloeding werd veroorzaakt door de voorliggende placenta en dat dit kon gebeuren, maar niet erg hoefde te zijn. Ik had geluk dat de bloeding bij bijna 33 weken pas kwam. Ik belde naar boven want mijn man lag al in bed. Ik durfde de trap niet op te lopen, bang dat ik nog meer bloed zou verliezen.

Wellicht heel naïef, maar ik weet dat ik toen nog dacht dat ik vast naar het ziekenhuis moest komen om te controleren, maar zodra de bloeding is gestopt mag ik naar huis en moet ik vast bedrust nemen tot de geplande keizersnede.

Dat was namelijk het plan. We zouden twee dagen later, tijdens de twee wekelijkse controle, de keizersnede gaan plannen. Ik zat al dagen in spanning voor de afspraak, want daarna zouden we weten wanneer het zou gaan gebeuren. Zoveel vragen, zoveel spanning. Zou het pijn gaan doen? Zou alles goed gaan? Mijn grootste angst was om zoveel bloed te verliezen dat ik niet meer wakker zou worden. Gek genoeg zei mijn gevoel dat het met die jongens wel goed zou komen..

Ik belde het ziekenhuis en inderdaad we mochten meteen die kant op komen. Op naar het Maastricht umc. Mijn broer, die naast mij woont, kon meteen komen om bij onze dochter te blijven. Hem achterlatend met plasjes bloed zijn we in de auto gestapt en richting Maastricht gereden. Natuurlijk was de tunnel richting Maastricht gesloten, dus nog even een toer de Limburg gedaan om in Maastricht te geraken. Gelukkig had ik voordat we de auto instapte het kraampakket opengereten om daar alle onderleggers en maandverbandjes die ik kon vinden, uit te halen, zodat ik maar geen vlekken in onze nieuwe auto zou maken. Het bloeden stopte namelijk maar niet.

We kwamen in Maastricht aan. Ik vermoed ergens rond 1.50u. Ik vroeg mijn man om een rolstoel te halen want met rechtop lopen bleef het bloed stromen. 'Heb je een euro, want er moet een euro in de rolstoel?' Tas overhoop gehaald, alle kleine vakjes in de auto, maar natuurlijk geen euro. Wel een 2 eurostuk en 50 centstuk, maar GEEN euro! Er past dus alleen een 1 euro muntstuk in de rolstoelen in het ziekenhuis in Maastricht.

En in geval iemand zich af vraagt waarom niet via de spoed naar binnen? Ik heb nog extra gebeld met het ziekenhuis, maar kon gewoon via de parkeergarage naar binnen komen..spoed was niet nodig..

Mijn man besloot om in het ziekenhuis op zoek te gaan naar iemand die geld kon wisselen. Daar stond ik dan, moederziel alleen midden in de nacht in de parkeergarage van het ziekenhuis met het hele kraampakket tussen mijn benen. Toch nog eens in de tas zoeken. 'JA! Op de bodem vond ik een euro!! Ik moet Tim bellen zodat ie kan terug komen om de rolstoel te pakken en mij kan rijden. Verdorie, hij neemt niet op. Dan maar zelf de rolstoel pakken en het ziekenhuis in om mijn man te zoeken.' Hij komt terug. Ik loop hem tegemoet. He he, ik kan gaan zitten. Snel richting afdeling.

Daar aangekomen mag ik meteen door naar een kamertje. Ze installeren me op een onderzoeksbed. 'De gynaecoloog komt er zo aan'. Vrij snel daarna komt ze binnen lopen. 'Oeh, toch best aardig wat bloedverlies.' Even voelen en dan gaat ze overleggen.. 'Overleggen? Waarover?'

Nou ja, of we geen risico nemen en de jongens meteen gaan halen.' Ik blijk dus al enige ontsluiting te hebben. Na kort overleg komt ze terug met de volgende boodschap:

'Bereid je maar voor, want na vannacht zijn jullie de trotse ouders van 4 kindjes!'

Die zag ik dus echt even niet aankomen. Zo heb ik blijkbaar op dat moment ook gekeken, want de gyneacoloog zei in het nagesprek nog tegen me dat ik keek alsof ik water zag branden.

Het volledige team (lees: 1 kinderarts en 2 verpleegkundigen per kind, een verloskundige, de gynaecoloog en een anesthesieteam, excuseer als het niet volledig klopt, want ik had wat anders aan mijn hoofd) werd opgeroepen en ik werd klaargemaakt voor de operatie. Infuusjes prikken, ander kleedje aan. Ook mijn man werd in een ander pakje gehezen en daar gingen we dan.

Aangekomen in de operatiekamer stonden de anesthesisten al ongeduldig te wachten tot we konden beginnen. 'Nog niet, want er is nog 1 kinderarts onderweg.' En om geen enkel risico voor de kindjes te nemen had het de voorkeur om daarop te wachten. Daar was hij dan en nu kon het feest echt beginnen. Ik koos voor een ruggeprik, want ik moest en zou wakker blijven om dit mee te maken. Daarnaast was ik ook veel te bang om niet meer wakker te worden. En zo geschiedde.

Om 3.52u, 3.53u en 3.54u kwamen in volgorde Fox, Joep en Otis ter wereld en goed dat ze het deden!

Met mij ging het iets minder. Een van de twee placenta's was gescheurd en veroorzaakte de bloeding. Deze placenta was vergroeid met mijn buikwand en moest er nu uit. Dat lukte, maar resulteerde in een grote wond die bleef bloeden. Het enige dat ik dan ook hoorde vanaf dat moment was dat ze de bloeding niet onder controle kregen. Ik kreeg zakjes bloed bijgezet, maar ik voelde me steeds lichter in mijn hoofd worden en begon weg te vallen. De anesthesist merkte op dat moment op dat ik wat bleekjes zag. Ik beval mijn man om bij mij te blijven zitten en me wakker te houden. Ik wilde kost wat kost wakker blijven, want als ik weg zou vallen dan werd ik misschien wel niet meer wakker.. Na ongeveer 1.5uur vanaf het begin van de operatie werd er een ballonnetje geplaatst in mijn baarmoeder om de wond te stelpen. Het gevoel in mijn benen kwam langzaam terug toen ik net werd dichtgehecht.

Eindstand:

5.5 liter bloed armer, gelukkig aangevuld met 4 liter bloed.

3 hele mooie jongens rijker.

Dat was me een nachtje wel