Geduld, geduld, geduld en dan bevallen!

Ja, zo is het!

Je wilt zwanger worden, pff geduld, testen doen en afwachten. Vervolgens komt de stap, yeah je bent zwanger en nu?! ga je het vertellen of niet? Wij besloten de 1e zwangerschap te wachten, echter kregen we een miskraam voor 12 weken, wat veel verdriet met zich mee bracht dat we toch graag wilde delen.

Dan komt de volgende zwangerschap, voor ons een groot geluk meteen de maand erna. Dan krijg je weer de vraag geduld hebben en wachten tot 12 weken om het te vertellen of niet? Nou in ons geval, we hebben het een aantal mensen die ons dierbaar waren verteld. Het was niet zo dat de vorige zwangerschap meteen vergeten was.

Dan komt het geduld wat ik moest opbrengen en leefde ik naar iedere echo toe! Ik kon nooit wachten wilde altijd 100% zeker weten dat alles nog in orde was en genoot intens van het geluid van het hartje.

12 weken voorbij, we gaan het iedereen vertellen, nu willen wij dit geluk met iedereen delen! Maar goed, dan komt het volgende punt waarvoor je geduld moet hebben. Wij wilde namelijk graag weten wat het zou worden. Mijn gevoel zei namelijk een meisje.

16 weken, echo om het geslacht te bepalen. pfff ja hoor NATUURLIJK niks zichtbaar omdat de kleine met de benen tegen elkaar ligt. Volgende week nog maar eens.

Nou niet dus, met 20 weekjes werd het eindelijk bekend, doordat de beentjes een klein stukje uit elkaar gingen.

EEN MEISJE! :) wat leuk als alles maar gezond is!

weken zit je te wachten, je weet wanneer je uitgerekend bent en toch moet je het geduld op brengen om naar die tijd toe te leven!

Ik moest nog met zwangerschapsverlof gaan, dus toen dat moment in ging, dacht ik pfoe wat ga ik al die tijd doen? Ze zeiden allemaal wel van nesteldrang enz. maar daar geloofde ik niet in, vanwege het feit dat ze ook vertellen dat je bepaalde dingen lekker gaat vinden qua eten tijdens je zwangerschap en dat je die dan graag eet en er echt naar verlangt. Dit was bij mij dus niet het geval, waardoor ik ook wist dat ik bijna tot geen last zou hebben van nesteldrang.

23 September was ik uitgerekend, deze dag was verstreken, en maar wachten. Tot ik uiteindelijk 29 september een afspraak had bij de verloskundige, zij zou me gaan strippen.

De dag erna zou ik naar het ziekenhuis gaan om te bespreken of ik nog een weekje wilde wachten of me laten inleiden.

Nou ik kan eerlijk zeggen, ik was er zo klaar mee, ik wilde haar zien, dus gaf aan dat wanneer ze zich 1 oktober niet zou melden, ik graag ingeleid zou willen worden. Tevens gingen ze in het ziekenhuis nog een keer strippen want ik begon namelijk wel al ontsluiting te krijgen.

Dan uiteindelijk denk je, ja het begint! Van woensdag op donderdag nacht krijg ik weeën, super blij als ik ben maak ik mijn partner wakker en vraag de verloskundige te bellen, om te vragen wat te doen aangezien ik de inleiding gepland had staan.

Ze komt langs en verteld dat ik 3 CM ontsluiting heb en dat wanneer het om 8 uur in de ochtend niet veranderd is dat ik alsnog naar het ziekenhuis moet voor te laten inleiden. Helaas was dit bij mij het geval. Balen als een stekker, maar goed vol goede moed er heen en weten dat je je meisje in de armen mag sluiten binnen een paar uur.

Nou 3 uur in de middag inmiddels, weeën stormen door de weeën opwekkers, misselijk van de morfine omdat het niet uit te houden was en nog steeds 3 CM ontsluiting. Om 5 uur besluiten ze me van de opwekkers af te halen en toch maar een ruggeprik te zetten. Prima, terug gekomen word er ondekt dat ik 5 CM heb, GELUKKIG!!!! We blijven positief, ik zit op de helft. Half 8, inmiddels al een aantal diensten gezien, een aantal verpleegkundige verder die je bekeken hebben en ik lag nog met 7 CM. Ik probeerde positief te blijven en te denken nog 3 CM.

Niets was minder waar, want toen het uiteindelijk 12 uur was, zat ik op 9,5. Om half 1 eindelijk de 10.

Nu was het wachten op de echte persweeën, deze kwamen, allemaal leuk en aardig allemaal, maar toen kwamen ze erachter dat de kleine nog tet hoog lag en sterrenkijker was. Het moment dat ik begon te persen zakte haar hartslagje zo, dat ze uiteindelijk hebben ingegrepen en met spoed een keizersnede hebben verricht. Eindelijk ze was eruit 2.42uur! en om 4.00 uur was ik weer terug op de kamer en mocht ik eindelijk mijn meisje in mijn armen sluiten. Moe dat ik was, want ik was al meer als 30 uur op, maar oh zo trots. Ze heeft mijn geduld met 41 weken en 2 dagen enorm op de proef gesteld. En ze zeggen allemaal je vergeet het, maar voor mij geld dat niet. Want ondanks alles was het geduld opbrengen het allemaal waard!