Gebroken vliezen of plassen?

Zoals je in de vorige blog kon lezen was het een beetje onduidelijk of ik me nu aan het beplassen was of dat er toch iets anders aan de hand was. Na een paar uur aankijken, foto’s maken van m’n maandverband en die overleggen met een kraamhulp en m’n zus (verloskundige) besluiten we toch om te bellen met het ziekenhuis. Uiteraard mag ik me weer melden op de verloskamer voor onderzoek. De kinderen worden naar oma gebracht met de nodige slaappillen en schoolspullen (toch iets meer geregel dan bij de eerste baby) en we maken de reis naar het ziekenhuis. 

Daar aangekomen word een ctg gemaakt, word de Corona test afgenomen en word bevestigd dat het vocht dat ik verlies inderdaad vruchtwater is. De baby heeft het nog naar zijn zin en ik mag me weer klaarmaken voor een opname. Ik heb wel harde buiken maar geen duidelijke regelmaat. Ze zijn vervelend maar niet extreem pijnlijk. Ik ben eigenlijk veel te moe voor deze situatie maar heb weinig keuze. Ik moet afwachten wat er gebeurd. Ik stuur m’n man naar huis en ik spreek af dat ik hem bel indien het allemaal door gaat zetten. Ik vind het zelf al vervelend dat ik moet WACHTEN tot er iets gebeurd, laat staan dat er nog iemand naast me zit te wachten. Ik blijf rommelen maar echte weeen worden het niet. Ik kan mijn rust niet vinden en terwijl ik al gesloopt ben. Tegen de nacht word er dan ook besloten om me een spuit te geven om te kunnen slapen. Er worden meerdere ctg’s gemaakt en als ook de laatste voor de nacht goed is krijg ik de spuit om te slapen... eindelijk... maar helaas... ik heb ongeveer 75274940 schaapjes geteld en nog vind ik m’n rust niet. Met nog steeds onregelmatige vervelende harde buiken schiet dat natuurlijk ook niet op. De gedachte dat dit nog weken kan duren maakt me wanhopig. Natuurlijk wil ik dat dit kindje zo lang mogelijk in de buik blijft maar eerlijk is eerlijk: ik ben op en m’n lijf is op. Slaap en rust vinden zou dan wel fijn zijn. 

Als ik de volgende ochtend in het maandverband kijk, vind ik dat het vocht in het maandverband wat groenig lijkt. Ik vraag de verpleegkundige om mee te kijken, zij vind het twijfelachtig, net als haar collega. Ik laat het maandverbandje liggen tot aan de visite van de gynaecoloog: die snapt m’n twijfel van groen vruchtwater en vind dat we bij twijfel er van uit moeten gaan dat het meconium houdend vruchtwater is (de baby heeft in het vruchtwater gepoept) . Bij meconiumhoudend vruchtwater is het beleid dat er ingeleid word. Ik word (wederom) overgeplaatst naar de verloskamer en manlief word opgetrommeld. Zou vandaag de dag zijn dat we ons kindje gaan zien?