2 jaar geleden
Gebroken vliezen? *bevallingsverhaal deel 1*
Waarschijnlijk moest ik gewoon nodiger plassen dan ik van te voren dacht. Het zal allemaal wel meevallen, of zou het toch?
De 38ste week was aangebroken. Al een aantal dagen zat ik niet lekker in mijn vel. Ik voelde me grieperig en rillerig, moest vaak naar de wc, Had ontzettend veel regelmatige hardebuiken die niet doorzetten en sliep ontzettend slecht en om heel eerlijk te zijn was ik ook flink klaar met Zwanger zijn. Begrijp me niet verkeerd ik ben ontzettend dankbaar dat deze zwangerschap mij gegund is maar ik heb heel mijn zwangerschap extreem veel angsten gehad en me ontzettend beroerd gevoeld. (hier zal ik nog een keer een blog over schrijven) Ik was dus wel klaar om die kleine man eindelijk te ontmoeten. Het huis was 30 keer schoongemaakt en ook daar had ik ineens geen behoefte meer in.
Woensdag de 14e was aangebroken, Al heel lang leek dit mij de perfecte datum voor onze spruit om geboren te worden. Ik ben van de 4e en mijn vriend is van de 24e, dus een perfectere datum bestaat niet. Maar zoals het gaat met alle perfecte dingen die kans is heel klein. Ondanks dat ik het gevoel had dat het niet heel lang zou duren ging vandaag die dag niet zijn. Dus besloot ik dat het tijd werd voor ons om er maar even uit te gaan, even een lekker stukje rijden, even het huis uit. Je weet immers nooit wanneer je daar de laatste kans voor heb. En achteraf ben ik ook heel blij dat we toen gegaan zijn.
We reden lekker een stukje naar wijk aan zee, De meest toeristische route die we konden bedenken, ramen wijd open en zo veel mogelijk frisse lucht snuiven en genieten van de natuur. Eventjes kon ik echt genieten en gewoon in het moment zijn. Tot ik heel nodig moest plassen. Want hé, inmiddels was ik 38e en een halve week zwanger dus dat zat er aan te komen. Natuurlijk zat er geen enkel tankstation langs onze toeristische route en alle winkels en restaurantjes waren dicht... "Nou zoek dan maar een beschut bosje want lang hou ik het niet meer". Gelukkig vonden we net op tijd een afgelegen parkeerplek langs een dicht bebost stuk. Een ding kan ik je wel zeggen in de struiken plassen met zoon dikkebuik is best een workout, Maar ik had het gehaald.
Tijdens het plassen werd ik me ineens bewust van een rare sensatie, voor mijn gevoel was ik al lang gestopt met plassen, maar het bleef gewoon doorlopen. niet veel later stopte het en zag ik ook een klein beetje slijm met een beetje bloed. Hmmm vreemd, misschien moest ik gewoon nodiger plassen dan ik oorspronkelijk dacht, maar zou dat mijn slijmprop zijn? Het was voor mij de eerste keer dus ik had totaal geen idee hoe zo iets eruit zou zien en ook na flink wat google zoek acties was ik niet heel veel wijzer. Toen ik tegen het einde van de middag (inmiddels thuis) weer naar de wc moest voor de 100ste keer besefte ik ineens dat ik snachts dat zelfde rara gevoel had gevoeld. Ik had er toen ook weinig van gedacht en tot op dit punt was ik aalleen licht enthousiast over het feit dat ik mogelijk een deel van de slijmprop had verloren. (lekkere details ook, maar het hoort er bij haha)
Toch heb ik na aandringen van mijn moeder en vriend overlegt met het ziekenhuis (daar lag de zorg sinds een aantal weken) en ook zij verwachten er niks van maar voor de zekerheid moest ik toch maar even langs komen. Deze keer vond mijn vriend het nodig om toch voor de zekerheid maar een paar spulletjes in de auto te stoppen, maar ik vond het allemaal wat overdreven.
In het ziekenhuis werd ik aangesloten op een CTG en ook daar waren duidelijk de regelmatige harde buiken te zien die ik al dagen had. na een hele reeks vragen beantwoord te hebben dacht ook de arts niet dat mijn water gebroken was maar voor de zekerheid moest ik proberen wat vocht op te vangen op een soort plastic maandverbandje..... Makkelijker gezegd dan gedaan want ik verloor verder helemaal geen vocht en in mijn optiek was het allemaal overbodig en was er niks aan de hand. Maar oké, Daar stond ik dan squads te doen, rond te springen en te dansen in de verloskamers, alles om mogelijk maar 1 druppel op te vangen. "Nou dit werkt niet hoor, volgens mij kan ik gewoon naar huis". De arts leek het met me eens maar wilde toch even checken of ze niet ook maar 1 klein druppeltje kon vinden. 1 druppel is genoeg om zeker te zijn. Nou prima, Terwijl we wachten had ik alle spullen alvast verzameld klaar om naar huis te gaan.
De CTG liep nog steeds en de harde buiken werden steeds heftiger maar zetten nogsteeds niet door. een van de verpleegkundige kwam even kijken en hield gezellig een gesprekje met ons, ook zij dacht dat het waarschijnlijk niet lang meer zou duren. Tijdens het gesprek kwam de arts terug met een foldertje, stom verbaasd zij ze "je water is inderdaad gebroken en waarschijnlijk is dit afgelopen nacht al gebeurd".
Zijn er meer mama's die vlak voor hun bevalling aan hun lichaam merkte dat het er aan zat te komen ?