Geboorte verhaal Nilo

Al ruim 2 weken lang ga ik zeker om of soms zelfs voor 9 uur naar bed. Ze zijn nog vol op aan het verbouwen bij ons thuis. En met 40 weken zwangerschap staat er ook nog is een stucadoor in ons huis te werken.

Op donderdags als ik 40 weken en 2 dagen zwanger bent zegt hij tot maandag nodig te hebben. Ik vertel hem, dat hij alleen nog vrijdag ze werk af mag maken en dan pas na de bevalling terug kan komen. Hij vond van niet, maar een zwangere vrouw is streng laten we maar zeggen!

Ik wilde namelijk even een rustig weekend, een weekend met mijn nu nog gezin van drie. Geen klusser in huis, even rust. En een schoon huis, dus komt mijn schoonmoeder langs en maakt alles even 2 x helemaal schoon. Wat heerlijk dit, rust, niks doen en genieten van ons 3’n. Ik zeg nog tegen Tom, ik gok zondag. Maar ook de nacht van zondag op zaterdag blijft het rustig. Zondag doen we niet veel, hoe heerlijk is dat. Ik duik ook nu weer vroeg in bed.

Rond 11 uur word Ayla wakker, onze oudste, normaal kan ik haar met speentje zo weer in slaap krijgen maar nu is de onrustig. Ze wilt in geen mogelijkheid meer slapen. Ik ben moe, en wil wel slapen. Dus neem haar na een uur bij haar liggen, knuffelen en boekjes lezen mee naar ons bed. Ze is en blijft onrustig, ik heb hier en daar soms een krampje maar denk vooral; dit komt door Ayla, die gebruikt mij als klimrek, als tent en er zit geen sec. Rust in haar lichaam, dus in dat van mij ook niet. Om 1 uur zet ik de tv voor haar aan, ik moet slapen van mij zelf. Ik val in slaap en wordt weer wakker rond half 3 met op komende krampen. Ayla ligt nu wel te slapen, de tv staat nog aan. Ik probeer wat tv te kijken en mij niet te focussen op de krampen, die voor mij gevoel sneller dan 5 minuten achter elkaar komen. Ik dacht zolang mogelijk afleiding zoeken, zodat ze rustig op de achter grond door kunnen gaan. Om 3 uur ga ik timen, en verrekt eerste 2 keer rond de 5 minuten maar al snel wordt het 4 à 3 minuten en een wee van 20 tot 30 seconden.

Ik stap uit bed, wil de rest niet storen. En lekker laten slapen zolang het nog kan. Op zoek naar de kruik wandel ik door huis. En blaas de weeën weg. Ja het is toch echt begonnen, dit blijft doorgaan. Zo loop ik nog ff heen en weer en maak ik rond 4 uur Tom wakker; of hij ze moeder kan bellen om Ayla te halen. Onder tussen vul ik het bad voor mezelf want ik wil nu nog erin zodat ik in de warmte de weeen kan op vangen. Ik voel aan mezelf dat ik nog helder ben en heerlijk in bad zit. Om 5 uur wordt Ayla gehaald en bel ik de verloskundige.

Ik moest bellen als de weeen om de 5 minuten kwamen maar ik zat al rond de 3,5 minuut volgens de weeen teller. Dus dan maar even bellen. Ze zou nog even afronden bij het bezoek waar ze nu was en kwam dan naar mij, het is een drukke avond vol met bevallingen gaf ze aan.

Rond 6 half 7 stapt de verloskundige bij ons naar binnen en moet ze nog even wat telefoontjes afhandelen. Ze kijkt even bij mij en ziet dat ik er rustig bij zit en nog goed de ween opvang in bad. Dus geeft aan eerst haar telefoontjes te doen en dan mij te roepen voor controles.

Ik hoor haar gesprekken; de ziekenhuizen zijn vol. En ze stuurt een ander stel naar een ziekenhuis ruim een uur rijden van Utrecht.

Dit hoor ik het en ik begin mij zorgen te maken, geen plek in de ziekenhuizen in Utrecht. Ik wil in een ziekenhuis en in Utrecht, wil nu nog lang in de auto zitten en weeën opvangen in de auto.

Als ze klaar is met bellen stap ik uit bad, ga ik op bed liggen en checkt ze mijn ontsluiting. Ik zit om 2 cm. Zelf baal ik, want 2 cm heb ik hier nou bijna 4 uur voor gewerkt? De weeën kwamen zo snel en waren al zo intens ik had al iets meer verwacht of eigenlijk gezegd gehoopt. Ik dacht gelijk weer terug aan de bevalling van Ayla, weeën die snel achter elkaar volgen die erg intens zijn alleen mijn lichaam dus erg rustig aan doet met ontsluiting.

We spreken af, deze verloskundig gaat en laat ons nog alleen ook geeft ze aan; in de ochtend is de kans groot dat we weer plek is in het ziekenhuis. Als ze haar dienst om 9 uur overdraagt zullen zij ons weer bellen en kijken hoe ik mij voel.

Ik verplaats mij naar beneden, schommelend op de bevalling bal/ yoga bal, knielend op de grond en lopend door huis verplaats ik mij en puf ik de weeen weg. Het moment is aangekomen Tom moet ook weer helpen met het weg duwen van de weeen. Vooral me onderrug doet pijn. Zelf zorg ik dat ik goed drink, en dat ik ook regelmatig naar de wc ga, want zo maak je ruimte in je bekken. Ook doe ik oefeningen van de yoga en van het kaarten dek van pleunie Teunis.

Ik probeer O min mogelijk naar de klok te kijken, ik wil niet bezig zijn met de tijd. Maar toch als het half 10 is de weeen echt lijn doen bellen we de verloskundige weer. Ik wil eigenlijk wel maar het ziekenhuis, ik wil naar de plek waar ik verder kan gaan met de bevalling en ons kind op de wereld zetten.

9.30 We bellen de verloskundige ze zijn nog druk met de overdracht. Maar als die klaar is komt ze naar ons toe. Na 45 minuten is ze er nog niet, maar ergens in deze 45 minuten is het zo pijnlijk geworden dat ik merk dat ik onrustig word en toch echt naar het ziekenhuis wil. We bellen de verloskundige ze is net aan het parkeren. Ze komt binnen en ziet aan alles dat ik het zwaar heb, dat de weeen intens zijn en is benieuwd hoe ver we gevorderd zijn sinds 7 uur. Snel checkt ze mij ontsluiting en helaas 3 cm zegt ze als eerste en start haar verhaal met het is nog wat vroeg voor het ziekenhuis want je hebt 3,5 cm. Die halve cm is volgens mij om mij op te fleuren maar dat werkt niet. Ik ben vast beraden ik wil eigenlijk wel naar het ziekenhuis. Naar de plek waar de baby geboren gaat worden.

Onze verloskundige stelt nog voor om gebruik te maken van een tens. Bij elke wee zet is hem op een hogere stand zo dat ze voor afleiding zorgen, dit geeft een beetje verlichting. Het is een andere sensatie en dat helpt weer een beetje. Ondertussen belt de verloskundige voor een ziekenhuis plek, onze eerste optie is vol, er is nog wel een plekje in het WKZ maar met de voorwaarde; je kan/ mag niet medisch worden. Of we moeten uitwijken naar een ziekenhuis buiten regio Utrecht. Dit wil ik zelf niet, dus we gaan voor het WKZ, wel met een beetje angst want vorige keer had ik een ruggeprik en ben ik geopereerd. Die opties vallen weg, of moeten weer naar een ander ziekenhuis.... 

Deel 2 komt snel!