Geboorte van onze tweede dochter

Nu bijna twee weken na de bevalling zit ik nog volop op de roze wolk. Hoe anders is het om een tweede wondertje te verwelkomen. Niet alles is meer nieuw, niet alles is spannend, je weet al vrij veel en hebt dus eigenlijk veel meer tijd om te genieten. Althans – zo ervaar ik het!

Ik neem jullie graag mee terug naar de nacht van 8 op 9 juni. Een bijzondere nacht voor ons gezin.

ZwangerfitnessHoewel ik overtijd was wilde ik niet dagen thuis blijven zitten. Op maandagavond volg ik altijd een zwangerfit les die door Corona lekker in de buitenlucht plaatsvindt. Ik voel me nog goed en besluit nog te gaan. Op de fiets ga ik ernaartoe.

De andere deelnemers zijn verbaasd dat ik er nog ben, aangezien ik ‘overtijd’ ben. Maar ja, als je je nog goed voelt; waarom niet? 🙂

Lekker een uur trainen. Het lukt me met de cooling down zelfs nog om mijn tenen aan te tikken, tot verbazing van de andere zwangere dames én eigenlijk ook van mezelf haha!

Vliezen brekenNaderhand lekker douchen en nog even op de bank hangen. Tegen 23.00 uur voel ik water lopen in mijn broek. Heel even flitst door mijn hoofd dat ik in mijn broek plas. Ik blijf rustig liggen en bedenk me dan dat mijn water weleens gebroken kon zijn.

We kijken de film af en rond 23.30 uur gaan we naar boven. Op de badkamer doe ik snel maandverband in mijn broek. Het loopt gelukkig nog niet zo hard, dus ik kijk nog even bij Tess hoe ze slaapt (dat doen we iedere avond) en na het tandenpoetsen stappen we in bed.

Ik twijfel even of ik het J. zal vertellen, maar besluit dat ik het niet net zoals de vorige keer kan aanpakken. Ik geef aan dat hij snel even wat slaap moet proberen te pakken. Hij schrikt er van en het duurt even voordat hij van de spanning in slaap komt.

Tess wordt wakkerOndertussen is het 0.30 uur. J. is diep in slaap wanneer Tess begint te roepen. Ik ga er nog even naartoe, troost haar en we gaan nog even samen plassen. Gelukkig valt ze daarna snel weer in slaap.

Als ik terug in bed lig breken mijn vliezen nog meer. Het water gutst eruit. Ik loop weer naar de badkamer en laat mijn pyjama broek daar achter en met een handdoek loop ik weer naar bed. De weeën komen nu voorzichtig opzetten. Het voelt wat als menstruatiepijn, maar gelukkig nog te doen en ik dut nog wat lichtjes in.

Auch… pittige weeënRond 3 uur maak ik J. wakker. De weeën zijn heftig en regelmatig. Ik verblijf in mijn eigen bubbel. De stagiaire – Anne – komt eerst alleen polshoogte nemen. Ze checkt de ontsluiting: nog maar 3 cm. Mijn gedachtes dwalen af: “3 cm… In dit tempo moet Tess nog elders naartoe. Hoe moet ik nog uren deze verschrikkelijke weeën opvatten?”

Anne adviseert mij te gaan douchen, dat stimuleert de weeën en de warmte maakt het gemakkelijker opvangen. Ze vraagt of ze beneden moet blijven of dat ze later terug moet komen. Ik geef aan dat ik het wel prettig vind als ze blijft. Ze gaat naar beneden en geeft aan met een uurtje weer boven te komen.

OnbereikbaarHeel kort sta ik onder de douche. Ik kan geen fijne houding vinden om de weeën op te vangen en vind het gewoon niet prettig. In gedachten wil ik niet meer en bedel ik om pijnstilling. Ik houd me vast aan dit moment, toen ik me bijna 4 jaren geleden zo voelde (het moment dat Tess ter wereld kwam) had ik al 9 cm ontsluiting en stiekem hoop ik dat het nu vergelijkbaar is.

Als Anne rond 4.30 uur weer boven komt vang ik de ene heftige wee naar de andere wee op. De weeën doen zo ontzettend veel pijn dat mijn gedachten redelijk uitgeschakeld zijn en ik niet alles meer mee krijg. Ik hoor haar rustgevende stem tegen me praten, dat is fijn, maar ik krijg niet mee wat ze zegt.

Tot ik ergens hoor, 5 cm ontsluiting. Ik sta op het punt om te gaan huilen. Hoe kan dit! Nog 5 cm te gaan. Ik houd dit niet vol. Niet lang heb ik om daar in te blijven hangen. De weeën komen snel en zijn heftig.

Ik. Wil. Persen.De weeën veranderen. Ik vraag J. om in mijn onderrug te duwen, dat ontziet. Plotseling kan ik de weeën niet meer opvangen. Nog net kraam ik uit dat ik wil persen. Het is dan 4.55 uur. De weeën zijn te heftig. Voor mijn gevoel schreeuw ik het uit, een oerkracht. Ik draai vanaf mijn zij terug op mijn rug. Ik voel het, ze wil eruit.

Anne heeft een half uur geleden de verloskundige gebeld om te komen, maar ze is er niet. Binnen no-time heeft ze een schort voor en van alles klaar gezet. Ze heeft door dat het menens is.

“Zuchten Daphne, je moet zuchten”De volgende wee pers ik mee, ik schreeuw. Anne zegt; “zuchten Daphne, je moet zuchten”. Tussen de weeën door probeer ik een vraag te stellen; waarom… moet… ik… zuchten!?!?

Het lukt me niet, het doet te pijn. Ik kan niets meer, alleen mee gaan met de weeën. Twee minuten later heb ik een mini-mensje op mijn buik. Het duurt even voor ik het door heb. Ik kan alleen maar denken aan de navelstreng die niet fijn zit tussen mijn benen.

Dan komt de verloskundige binnen. Helemaal verbaasd dat de baby al geboren is. Ik ben nog half van de wereld, helemaal abuis hoe snel het uiteindelijk is gegaan.

Dan nog de nageboorteIk vraag of ze de navelstreng kunnen doorknippen, het zit echt niet fijn. J. heeft de eer en als trotse papa knipt hij de laatste verbinding tussen baby Mia en mij door. Daarna gaat Mia lekker bij papa op de blote borst. Bij mij moet eerst de placenta geboren worden.

De placenta wil nog niet loslaten en ze geven mij een injectie in mijn been. Ze drukt op mijn buik en trekt aan de navelstreng. Ondertussen bespreekt ze met de verloskundige de stappen die ze kan nemen om de placenta eruit te krijgen. 15 minuten later trekt ze weer aan de navelstreng, deze knapt en het bloed schiet alle kanten op. Alles zit onder. Gelukkig laat de nageboorte hierna los en 20 minuten na de baby wordt dan de placenta geboren.

Vlak daarna arriveert de Partus assistent van kraamzorg. Dezelfde vrouw die ook geassisteerd heeft bij Tess. Wat een leuk toeval!

Hechten, opruimen en knuffelenZe nemen extra tijd om de onderkant te hechten, heel fijn dat er naar mij geluisterd is. Het bed wordt verschoond en ik word gewassen. Daarna Mia lekker aan de borst en heel veel huid-op-huid contact. Het eerste uur worden de testjes eigenlijk niet gedaan en kunnen we lekker van elkaar genieten.

Wat een verschil qua bevalling! Én als kers op de taart; ik kan gewoon zelf plassen!! Wat een opluchting 🙂

Eerste ontmoeting met TessAls alles is gepoetst en op orde is haalt de trotse papa, Tess uit haar kamer. Zij heeft gewoon overal doorheen geslapen. Ze komt de kamer binnen en is helemaal onthutst. Helemaal verbaasd dat de baby er ineens is, dat er bijna geen reactie komt.

Als Tess is aangekleed en ontbeten heeft zijn de praatjes weer terug. Ze vraagt of ze mag knuffelen met de baby en krijgt Mia lekker op schoot.

Ik bevind mij op de grootste roze wolk die er bestaat. Een overweldigend gevoel, maar zo heerlijk!

Benieuwd naar meer updates? Check dan snel; https://www.facebook.com/minimetkinderen