Geboorte van ons meisje

Waar mijn eerste zwangerschap vlekkeloos verliep en ik er bijna fluitend doorheen ging, was de tweede veel zwaarder!

In de eerste 3 maanden extreem misselijk. Soms hele dagen. Met 15 weken een bloeding die een week lang aanhield (gelukkig niks aan de hand) en rond de 20 weken kreeg ik last van mijn bekken.

Vanaf 3 maanden sliep ik slecht tot niet. Daarbij kwam de oudste (toen bijna 3 jaar) ook opeens weer in de nacht. Gelukkig sliep hij snel weer.

Aan het einde van de zwangerschap zat ik erdoorheen. Ik had overal pijn. Ik was kapot. Daar bovenop ook nog een blaasontsteking en GBS.

Ik was 40 weken toen ik werd gestript. Pas bij de derde poging kon ik echt gestript worden .  Dit was op vrijdag 7 februari. Dit strippen deed PIJN. 

Na een uurtje volgden er wat lichte krampen. De vriendin van mijn vader haalde de oudste van de peuterspeelzaal en kwam bij ons lunchen. Ze bleef nog even en mijn krampen ook.

Rond half 4 ging ze weg. De krampen werden iets heftiger. Ik had al weken last van voorweeën, dus ik verwachtte er niet te veel van.

Ik deed nog een spelletje met de oudste. Ik kon de weeën nog makkelijk opvangen. Ze waren niet heftig of regelmatig. Maar toen moest ik het avondeten maken.

Ons zoontje heeft mij altijd feilloos aangevoeld. Zodra ik even niet lekker in mijn vel zit, reageert hij daarop met vervelend gedrag. Kan hij ook niks aan doen.

Ik stond pannenkoeken te bakken, onder het mom van "lekker makkelijk."

Het is een stuk minder makkelijk als je tussen de lichte weeën door een heftige wee krijgt waar je echt even de tijd voor moet nemen.

Ondertussen kwam ons zoontje steeds de keuken in, hij weet dat dat niet mag, en vroeg de hele tijd negatieve aandacht. Ik zei dat ik de tv aan zou zetten voor hem, waar hij heftig op protesteerde. Hij wilde geen tv kijken, hij wilde bij mij zijn. Ik zei de tv dan wel weer uit te zetten. Dat was ook niet goed. Uiteindelijk ging hij toch maar wel kijken.

Mijn man zou nog wat gaan drinken met collega's, een reguliere vrijdagmiddagborrel. Hij had eerder die dag gevraagd of dat zou kunnen, want hij zou daarna 3 weken thuis zijn. Ik had gezegd dat het prima ging, dus hij kon lekker gaan borrelen. Even na vijf uur belde ik hem op dat hij echt naar huis moest komen, want sommige weeën waren wel heftig. Hij vroeg of ik de VK al gebeld had, maar er zat totaal geen regelmaat in mijn weeën en de meeste waren nog best goed op te vangen.

Tijdens het eten was ik al snel klaar. Mijn maag zat vol met andere dingen. Ik probeerde de pijn van de weeën te verbergen voor ons zoontje. Ik wilde mezelf groot houden en hem niets laten merken.

Nadat we ons zoontje op bed hadden gelegd, kwamen de weeen goed op gang. We waren nog niet beneden, of ik voelde de weeen om de paar minuten en ze deden pijn. Of ik nou stond, lag, zat, hing, het maakte allemaal niks uit. Die krengen deden pijn, maar ze waren nog net aan op te vangen.

Mijn man vroeg of hij al de VK moest bellen. Ik zei dat ik wilde aankijken of de weeën wel regelmatig zouden blijven komen. In verband met het GBS bacterie met je op tijd in het ziekenhuis zijn, omdat je een antibiotica kuur krijgt tijdens de bevalling. In alle eerlijkheid was ik opeens bang geworden voor de bevalling. Weken en weken wilde ik eindelijk bevallen om van alle pijn af te zijn, maar opeens was ik bang geworden. Ik kan dit ook niet typen zonder te huilen.

Na tien minuten liet ik mijn man toch de VK maar bellen. Die zei dat we gelijk naar het ziekenhuis mochten komen. Mijn man belde ook mijn vader en diens vriendin, die de oudste zouden opvangen. Ze hebben die uit zijn bed geplukt en meegenomen naar hun huis, hoorde ik later. Prima.

We kwamen rond 19.50 in het ziekenhuis aan. Mijn man reed mij in een rolstoel naar de kamer. Onderweg moest hij een aantal keer stoppen, omdat ik weer een wee had. Eenmaal in de kamer aangekomen was de VK daar al. Ze constateerde dat de weeën best lang duurden en dat ze al vrij heftig waren.

Ik klom op het bed en ze voelde mijn ontsluiting. 4 centimeter. De bevalling van de oudste duurde 13 uur. Ik  was ervan overtuigd dat dat nu weer zou gebeuren.

Er werd een infuus ingebracht voor de antibiotica. Zonder die antibiotica was er een kans dat het helemaal mis kon gaan met onze dochter. Ik ben geen held met naalden, maar op dat moment ging ik door de grond van de pijn van die weeën waar soms geen einde aan leek te komen. Ik zei dat ik NU een ruggenprik wilde. Ik zou dit niet de hele nacht volhouden. Ik sliep al maanden slecht tot nauwelijks, ik was al kapot en ik zou dit niet kunnen de hele nacht.

De VK ging op zoek naar een gynaecoloog. Dit duurde naar mijn idee veel te lang. In werkelijkheid was ze waarschijnlijk maar een kwartier, zo niet korter, weg. Ze kwam terug met iemand die een morfineprik kon geven. Ruggenprik kon niet, want de gynaecoloog was bij een spoedkeizersnede. Ik vond dit toen een bullshit reden. Alsof die man/vrouw daar uren mee bezig zou zijn! Maar goed, dan maar die prik. Had ik bij de oudste ook gehad. Werkte voor geen meter, maar ik wilde alles proberen om die pijn wat te verminderen. Natuurlijk wilde de VK eerst nog even voelen of de ontsluiting al gevorderd was. 8 centimeter. Ik was in korte tijd van 4 naar 8 centimeter gegaan. Ik weet niet of ik het hardop uitsprak, maar in mijn hoofd dacht ik maar één ding: FUCK!

Dit moest ik op eigen kracht doen.

Ik wist niet wat me overkwam. Bij de oudste had ik een ruggenprik gekregen. Hij was een sterrenkijker en met 6 centimeter vorderde de ontsluiting niet en had ik al persdrang.

Ons meisje was ook een sterrenkijker, maar eentje met haast. De weeën werden nog heftiger. Ik kon niet meer rustig blijven ademen. Ik ben de VK nog steeds dankbaar dat ik daar niet op aangesproken werd. Ze liet me gaan en zodra de wee weer afzakte, begeleidde ze mij terug naar een rustige ademhaling. Ik weet nog dat ik heb gezegd dat ik wist dat ik geen pijnstilling mocht, maar dat ik er toch om zou blijven vragen. 

Op een gegeven moment kon dat niet meer. Mijn lichaam nam alles over. Er kwamen geluiden uit mijn keel waarvan ik niet wist dat ik in staat was om te produceren. In de dagen na de bevalling had ik nog keelpijn van het maken van die geluiden.

En toen, eindelijk, had ik volledige ontsluiting. Ik mocht persen. Ik ervoer de oerkracht waar ik sommige vrouwen weleens over had gehoord. Je lichaam doet het allemaal zelf. Ik had totaal geen moeite met mijn adem inhouden tijdens het persen. De VK moest mij er steeds aan herinneren om tussendoor adem te halen.

En op een gegeven moment moet je even wachten met persen, als het hoofdje staat. Ik heb geschreeuwd van de pijn. Vier man zei tegen mij dat ik moest stoppen met persen, want ik zat zo in mijn eigen bubbel dat dat niet meteen bij mij binnen kwam. En toen, om 22.21 is onze dochter geboren. Op het hoogtepunt duurde de bevalling 2.5 uur. Ik kreeg haar bij me, maar het kwam niet binnen. In mijn hoofd klopte het allemaal niet. Ik kon niet nu al klaar zijn. Het kon niet zo snel en "makkelijk" gaan. Ze kon er niet nu al zijn. Ik wilde dat ze haar weg zouden halen, want ik kon niet al klaar zijn.

Ik moest nog gehecht worden. Ik had toen al door moeten hebben dat er iets niet goed zat. Ik had zoveel pijn daaronder en na een hele tijd werd ik gehecht. Ik was gewaarschuwd dat de verdoving niet overal optimaal zou werken. Nou, op sommige plekken werkte hij helemaal niet. Daar lig je dan met je kersverse baby'tje in je armen het uit te schreeuwen van de pijn en je man zijn hand fijn te knijpen.

Toen dat achter de rug was, wilde ik het infuus eruit hebben. Ik bleef maar vragen wanneer die eruit gehaald zou kunnen worden. Mijn man was helemaal in de wolken van onze dochter die bij mij lag te drinken, en ik wilde alleen maar dat infuus eruit hebben en slapen. Nu voel ik me enorm schuldig en kan ik de tranen niet tegenhouden, maar toen had ik eigenlijk gewild dat ze zouden zeggen dat ze een nachtje op neonatologie door zou moeten brengen om haar goed in de gaten te kunnen houden. Ik had het op dat moment niet eens erg gevonden. Maar ik zie niets.

Onze dochter en ik moesten 24 uur blijven. Omdat ze laat in de avond geboren is, mochten we twee nachten blijven. De tweede nacht voelde ik me zo enorm eenzaam, dat ik alleen maar heb gehuild. Mijn man was thuis met ons zoontje en ik voelde me enorm alleen. Dit is niets voor mij. Ik kan me altijd prima alleen redden en mezelf ook prima vermaken.

Op zondag mochten we naar huis. Mijn schoonouders wilden graag langskomen. Ik wilde dat niet, maar die mensen zijn nogal opdringerig. Dus ze kwamen langs.

Ik was op, kapot en moe. Ik wilde geen bezoek. Ik wilde alleen maar slapen. Maar ik zei niks.

In de dagen die volgden kwam de borstvoeding niet goed op gang. Ik heb alles op alles gezet, maar het mocht gewoon niet zo zijn. Onze kleine meid krijste elke avond van 21.00 tot 00.00. Ik liet mijn man boven slapen, zodat hij de volgende dag wakker zou zijn voor de oudste. Ik was soms mee aan het huilen. Sommige nachten nam mijn man het over, maar één klein huiltje beneden en ik zat boven rechtop in bed.

In de ochtend kon ik het gehuil niet meer aan. Ik was soms echt niet lief tegen onze dochter. Maar ik zei niks.

Na twee maanden trok ik het niet meer om stil te blijven. Ik brak tegenover mijn man. Ik zei dat ik totaal geen emotionele band voelde met onze dochter en dat ik haar maar niet kon accepteren in huis. Het leek eerder alsof ze mij tijd ontnam met de oudste.

Dit vertellen luchtte enorm op en daarna ging ik opeens beter. Ik begon te genieten van onze dochter. Ik begon een band te voelen en voor het eerst sinds haar geboorte kon ik zeggen dat ik van haar hield. Daarvoor was me nooit opgevallen dat ik dat duizend keer per dag tegen ons zoontje zei, maar nooit tegen ons dochtertje had gezegd.

Ik begon haar te accepteren, en nu, zes maanden later, kan ik niet meer zonder mijn kinderen. Alleen... waar het eerst beter ging, weet ik niet of het nog steeds wel goed gaat. Ik slaap weer slecht, ondanks dat zij goede nachten maakt. Ze is hartstikke leuk, lief en aardig. Maar zodra ze begint te huilen. Er gebeurt iets in mijn hoofd en ik kan het opeens niet meer handelen. Overdag wel, dan moet ik wel. Ik probeer al mijn frustratie dan weg te stoppen om haar te troosten (dit is vaak als ze moet slapen), maar in de avond gaat mijn man naar haar toe. Ik weet niet waar dit opeens vandaan komt, maar ik voel me er vreselijk onder.

Ik hoop dat het allemaal wel weer goed komt en dat dit gewoon iets is waar ik even doorheen moet. Gelukkig kan ik nu wel genieten van beide kinderen en wil ik ze voor geen goud ter wereld meer missen.

p.s. Sorry als er spelfouten zijn. Emotioneel vond ik het best moeilijk om dit te typen en teruglezen kon ik het daarom ook niet.