GBS drager, vroegtijdige weeën

14 februari 2019

De dag dat we er achter kwamen dat ik zwanger was . De weken die volgen gingen gepaard met veel kwaaltjes. Misselijk, geen eten binnen houden en buikpijn. Na vele extra bezoekjes aan de verloskunde en huisarts werd ik toch doorgestuurd naar het UMCG, omdat ik op een gegeven moment mijn buikpijn erger werd. Elke keer kreeg ik te horen: "we kunnen niks vinden". Neem pijnstillers en een warme kruik. De adviezen maar opgevolgd en mij er bij neer gelegd. De controles waren trouwens altijd goed bij de verloskundige en ook in het ziekenhuis als ze echo's gingen maken.

Zaterdag 27 juli 2019

Mijn ouders zijn beide vlak na elkaar jarig en vierden hun verjaardag. Onderweg zo'n 20min rijden kreeg ik weer hevige buikpijn. Huilend in de auto waren we onderweg. Ik begon mij toch wel zorgen te maken.

Toch de verloskundige maar een berichtje gestuurd over wat er aan de hand is en dat ik het toch niet vertrouw. Er was een waarnemende verloskundige en die wou mij wel even zien. Met 15 minuten was ze op de locatie en wij ook. Urinetest gedaan, echo gemaakt - kortom, alle testjes waren weer goed. Toch maar weer terug naar het feestje en uiteindelijk naar huis gegaan. Die dagen erna voelde ik mij niet lekker, maar er was niks aan de hand dus ik legde mij er bij neer.

Woensdag 31 juli 2019

Na 2 weken zomervakantie mocht ik smiddags weer aan het werk. Op het werk een aantal containers gesjouwd die samen gingen met harde buiken, maar uiteindelijk was het 18u dat ik weer naar huis mocht. Eenmaal thuis merkte ik dat mijn buikpijn steeds heftiger werd en dat ik niet meer fatsoenlijk kon zitten of liggen. Jelle (mijn man) is de weeën timer gaan installeren en begon met timen. Zouden dit dan weeën zijn? Dat kan toch niet? Ik was inmiddels nog maar 28 weken zwanger.. En ja, om de 5 minuten, soms 4 kwamen ze opzetten. Gelijk de verloskundige gebeld en de waarnemend verloskundige die de zaterdag ervoor er was had nu ook dienst. Wat fijn, een bekend gezicht en ook nog een heel lief en erg begaand. Ze deed wat testjes en zei dat het weeën waren. Maar ik mag natuurlijk nog niet bevallen met 28 weken.. Jelle heeft gauw de tas ingepakt (want ja die stond natuurlijk nu nog niet klaar) en de verloskundige heeft het UMCG en een ambulance gebeld. Met de ambulance MET zwaailampen waren we binnen 16 minuten in de stad bij het ziekenhuis. Zelfs de ambulance broeders waren erg enthousiast over het zeer snelle ritje! Op de brancard lag ik erg zenuwachtig want ik wou niet bevallen. En ik was zo bang. Eenmaal op de verlosafdeling werd ik aan de CTG gelegd en werd er een urinetest afgenomen en allerlei testjes gedaan om te kijken of ik aan het bevallen was. En ja, de uitslag was 'positief'. Mijn lichaam was bezig met een bevalling. Na wat overleg en vele gesprekken hebben ze mij weeën remmers en longrijping (na 1e plaatsing na 48uur weer) gegeven. De donderdag had ik nog vele harde buiken, maar die zakten later in de week af. De spanning was hoog. Zou ze blijven zitten? Of zouden we een prematuur baby'tje krijgen? We werden door de verpleegkundigen goed voorbereid op wat er zou kunnen gebeuren en we hebben zelfs in deze week een rondleiding gekregen op de neonatologie. Wat was ik verdrietig. Maar elke seconde, elk uur, elke dag was er weer een.

Zondag 4 augustus 2019

De longrijping was ingewerkt en mijn buik was weer stabiel. We mochten aan het einde van de middag naar huis. Eenmaal thuis kwam ik erachter dat ik 2 gemiste oproepen had van het ziekenhuis. Gelijk teruggebeld. De uitslag van de urine kweek was binnen en ik heb een blaasontsteking. Daar konden we gelijk savonds nog een recept voor halen, zodat ik daar direct mee kon beginnen. Maar toen aan de telefoon kreeg ik ook nog te horen dat ik drager was van GBS bacterie die ik in m'n urine had zitten. Ik wou heel graag thuis bevallen, maar dat mag niet als je drager bent van deze bacterie. Dus het stond nu alvast dat ik in het ziekenhuis moest bevallen onder leiding van mijn eigen verloskundige (dit wou ik graag).

De week erna was mijn buik aardig rustig, omdat ik op was van de ziekenhuisopname.

Zondag 11 augustus 2019

Na weer veel harde buiken/weeën savonds toch weer de verloskundige gebeld en die kwam weer langs. Ambulance werd gebeld en in de ambulance hebben ze gelijk een infuus geprikt. Als je drager bent van de GBS bacterie moet je 2 giften antibiotica krijgen tijdens de bevalling, zodat een eventuele infectie bestreden kan worden bij de baby. Het infuus prikken wou niet zo heel goed, omdat ik vocht begon vast te houden. Uiteindelijk is het de broeder gelukt en waren we in het ziekenhuis. Na vele testjes kwam de blaasontsteking weer naar boven en mijn baarmoedermond wordt door de weeën steeds weker en begint korter te worden. Mijn weeën/harde buiken zakten weer af en we mochten weer naar huis met een recept voor de blaasontsteking.

Dit hele rideltje is uiteindelijk 4 keer gebeurd van ziekenhuis, naar huis met blaasontsteking en antibiotica.

Dag in dag uit besefte ik dat het goed is dat ze nog even blijft zitten, maar eerlijk: ik was op. Mijn lichaam was op en kon niet meer. Ik lag alleen nog op de bank en qua kilo's kwam ik bijna niet meer aan, omdat ik amper nog wat naar binnen kon krijgen, zo slecht voelde ik mij.

Zaterdag 5 oktober 2019.

Ja, het is al 5 oktober en inmiddels ben ik 37+4 dagen. Overdag was het redelijk rustig, waardoor we nog gauw kaarten hebben gekocht voor de taptoe bij ons in het dorp. Savonds gezellig naar de taptoe geweest en op het bankje begon ik weer wat harde buiken te krijgen. Na de taptoe zijn we nog even meegegaan met mijn schoonouders en hebben we nog wat gedronken. Op den duur zei ik tegen mijn man dat we maar beter naar huis konden, want ik begon mij minder te voelen.

Wordt vervolgd.....