Familie, liefde en een baby #17

38 weken en 6 dagen.. Had de hele dag al minder leven gevoeld dus ‘s avonds het ziekenhuis gebeld om dit te melden. Moest even op controle komen. Danny was werken en toevallig was mijn moeder hier op bezoek. Ik mocht van haar natuurlijk niet alleen naar het ziekenhuis rijden aangezien ze bang was dat er onderweg wat zou gebeuren (dat ik me te druk zou maken). Ze is dus samen met Sjoerd mee gereden met het idee ‘ff een echo, aan de ctg en dan weer naar huis’. NOT! Ik had Danny al ingelicht dat ik naar het ziekenhuis zou gaan en hij had me gezegd dat ik hem moest bellen als het niet goed zou zijn, dan zou hij meteen naar het ziekenhuis komen. 

Na een tijdje aan de ctg en bloeddrukmeter te hebben gehangen, bleek dat mijn bloeddruk iets aan de hoge kant was. Dat betekende dat ik mijn urine in moest leveren en die zou met spoed in het lab onderzocht worden op eiwitten voor zwangerschapsvergiftiging uit te kunnen sluiten. Dit zou 2 tot 3 uurtjes duren voordat we daar de uitslag van kregen. Het was inmiddels 10 uur ‘s avonds en Sjoerd had al lang in bed moeten liggen natuurlijk! Ondertussen heb ik Danny gebeld met de mededeling dat hij naar het ziekenhuis moest komen en mijn moeder zou Sjoerd meenemen naar haar huis en dan zou ze hem daar in bed stoppen. Zo gezegd, zo gedaan.

Een klein halfuur later arriveerde Danny in het ziekenhuis, mijn moeder was een kwartier vantevoren al vertrokken met Sjoerd. De verpleegster kwam bij ons en vertelde dat we naar huis mochten gaan maar als ze iets zouden vinden in de urine, zou ik meteen gebeld worden en terug moeten komen naar het ziekenhuis voor een inleiding. De eerste gedachte die op dat moment door me heen ging was: ‘Ja hoor, dat heb ik weer.. Het zal ook eens gewoon goed gaan zoals het hoort..’ Danny vroeg aan de verpleegster of ze me ook gewoon nu al in konden leiden, zodat we het ‘moeten’ eventueel voor zouden zijn. Ik zag hier natuurlijk behoorlijk tegenop aangezien we dit bij Sjoerd ook al hadden gehad en ik echt gehoopt had dat het deze keer anders zou zijn. Ik gaf Danny dan ook de ‘HOU JE MOND!!’ blik maar hij snapte de hint niet haha. Uiteindelijk heb ik toch maar mee ingestemd en hebben ze gekeken of ik al ontsluiting had zodat ze mijn vliezen konden breken. Helaas was dit met ruim 1 cm niet het geval dus het werd toch een ballonnetje, net zoals ik bij Sjoerd had gehad. Ik wilde graag nog even naar huis voor alle spullen te pakken. Dit hebben we dan ook gedaan en rond 1 uur ‘s nachts waren we terug. Ze gingen me toen meteen het ballonnetje plaatsen.

Ik mocht plaats nemen in dè stoel en ze begonnen te frotten en te doen. Ik keek Danny aan en zei: ‘Dit is echt de allerlaatste!! Ik ga dit NIET nog een keer doen!!’. Mijn god wat zag ik hier tegenop maar ja, wat moet dat moet hè. Uiteindelijk zat alles op z’n plek en werden we naar de kamer gebracht. Ik heb misschien 2 uurtjes geslapen, het lukte gewoon echt niet door de spanning en ‘s morgens om 7 uur stond er alweer een verpleegkundige naast m’n bed. Ze kwam kijken of het ballonnetje z’n werk had gedaan. Dit was gelukkig het geval, het enige probleem was dat mijn baarmoedermond te ver naar achteren lag. Hierop besloten ze dus om een hormonengel in te brengen zodat dat allemaal op gang zou komen. Rond 9 uur hebben ze me de gel ingebracht, het zat er goed en wel in, de verpleegkundige was net weg en een kwartier later voel ik iets ploppen. Het water stroomde eruit. Mijn vliezen waren dus spontaan gebroken! Het ging nu dus niet heel lang meer duren voordat we ons meisje in de armen konden sluiten...

Het vervolg lees je in de volgende blog :)