Er was geen tijd meer voor een ruggenprik

In de zwangerschapscursus die ik gevolgd had, leerde ik dat je tijdens de bevalling in de ‘groene cirkel’ moest proberen te blijven. Dit houdt in dat je lichaam oxytocine aanmaakt als je ontspannen bent, waardoor je krachtige weeën krijgt en endorfine vrijkomt, een stofje dat zorgt voor minder pijn. Het is belangrijk om vooral niet in de ‘rode cirkel’ te komen. Door stress maakt je lichaam adrenaline aan, waardoor de weeën ineffectief kunnen zijn of zelfs kunnen stoppen. Misschien bleef ik tijdens mijn bevalling iets té goed in die groene cirkel, want het ging zó snel, dat er geen tijd meer was voor een ruggenprik.

Met 39+4 weken zwangerschap ging ik naar mijn afspraak bij de verloskundige. Vanaf die ochtend had ik al last van een soort menstruatiekrampen, maar ik probeerde niet te hoopvol of te gespannen te zijn. De verloskundige beaamde dat het een voorteken kon zijn, maar dat het ook nog enige tijd kon duren. Rond vijf uur ging ik de hond uitlaten en moest ik af en toe de wandeling onderbreken, omdat de krampen wel echt zeer begonnen te doen. Toen ik weer thuis was, belde ik mijn vriend op en raadde ik hem aan om zijn werk vandaag nog even af te maken, omdat ik niet zeker wist of hij de volgende dag wel zou gaan werken.

Toen mijn vriend thuis was, kookte ik gewoon ons avondeten en daarna lagen wij samen op de bank tv te kijken. De krampen hielden aan en werden in de avond steeds regelmatiger. We konden elke keer 8 minuten onze serie kijken en dan moest de tv even op pauze, dan kneep ik in Domenico’s hand en wachtte ik tot de pijn weer weg ebde. Zo ging het de hele avond door, alleen werden de krampen wel steeds pijnlijker. Ik belde rond 10 uur de verloskundige nog even om haar op de hoogte te brengen van de voortang. Overal had ik gehoord dat de bevalling bij een eerste kindje erg lang kan duren. Zelfs zo lang dat je bijvoorbeeld twee nachten niet slaapt en daardoor niet genoeg kracht meer hebt om je kindje eruit te persen. Daar was ik bang voor, dus probeerde ik die avond gewoon te gaan slapen, zoals de verloskundige mij ook zojuist geadviseerd had. Ook drong ik Domenico er op aan dat hij echt moest proberen te gaan slapen, omdat het onduidelijk was wanneer we weer zouden kunnen gaan slapen. Op dat punt zaten er volgens mij 6 minuten tussen de weeën en duurde ze een halve minuut.

Domenico lag lekker te snurken en hoewel ik niet kon slapen door de steeds terugkerende krampen, probeerde ik me wel te ontspannen. Zo kon mijn lichaam nog rusten voor hetgeen wat nog moest komen. Het was voor mij overduidelijk dat het moment van de bevalling was aangebroken. Vannacht, morgen of overmorgen zou onze dochter geboren worden. Aangezien de krampen toch echt zeer begonnen te doen, stapte ik uit bed en besloot ik te gaan douchen in de hoop de pijn te verlichten. De krampen kwamen steeds sneller na elkaar en ik stond te trillen op mijn benen terwijl ik de krampen opving. Ik maakte Domenico wakker en hij wilde dat ik de verloskundige belde. Ik wilde eigenlijk niet bellen, aangezien het midden in de nacht was en mijn weeën nog te lang uit elkaar zaten en niet lang genoeg duurden. Ik stelde het nog even uit. Ik ging plassen en zag dat ik bloed verloor. Geen stress, geen paniek, “dit zal de slijmprop wel zijn” dacht ik. Dat had ik natuurlijk geleerd tijdens mijn cursus en ik was nog steeds mentaal ontspannen. Toch besloot ik dat dit het moment was dat ik wilde dat de verloskundige kwam. Ik belde haar en ze zei me dat dit nog voorweeën konden zijn en dat ik het beste even een kruik kon maken of kon douchen. “Als dit voorweeën zijn, dan wil ik zeker een ruggenprik” dacht ik.

Ik had de bevalling van tevoren niet op een bepaalde manier in mijn hoofd. Zo wilde ik niet per se natuurlijk bevallen, maar ik zei ook niet gelijk dat ik voor de ruggenprik wilde gaan. Ik zou het op dat moment wel zien. De pijn was op dat moment zo intens dat ik besloot dat ik dan wel een ruggenprik wilde. Door dit aan te geven bij de verloskundige hoopte ik dat ze direct zou komen, zodat ze me over kon dragen aan het ziekenhuis. Tegen de tijd dat de verloskundige bij ons arriveerde, zaten de weeën 4 minuten uit elkaar, duurde ze 1 minuut en ze deden echt veel zeer. Ik moest op mijn bed gaan liggen voor de controle en wat bleek: 5 à 6 centimeter ontsluiting. Dat zijn duidelijk geen voorweeën meer en we maakten ons klaar om naar het ziekenhuis te gaan. De verloskundige vertelde me dat de kans aanwezig is dat een ruggenprik niet meer mogelijk zou zijn. Na een kwartier rijden werd ik bij het ziekenhuis in een rolstoel gezet, naar mijn kamer gereden en op bed geholpen. Ik had een flesje water in mijn hand wat ik bij elke wee helemaal fijn kneep. Ik werd weer gecontroleerd en ik bleek al op 8 centimeter ontsluiting te zitten. Ze bevestigde dat er geen tijd meer is voor een ruggenprik. “Je zult natuurlijk moeten gaan bevallen”.

Een bevalling kun je niet plannen en ik probeerde mezelf rustig te houden. Rustig te blijven ademen en niet in paniek te raken. Ik was op het punt gekomen van de laatste centimeters en ik kreeg behoefte om te persen, terwijl dit dan nog niet mag. Het lukte me om de weeën weg te puffen, zonder te persen. Toen ik eenmaal volledige ontsluiting had, gaf mijn lichaam me even een half uur de tijd om bij te komen voor de persweeën zich aandienden. Ze kwamen langzaam op gang, maar toen ik moest plassen van de verloskundige werden ze ineens erg sterk - waarschijnlijk hielp de zwaartekracht mee. In de laatste weken van mijn zwangerschap had ik erg last van mijn bekken en het was voor mij ook erg pijnlijk om op het ziekenhuisbed te liggen, zitten of hangen tijdens het persen. Het enige wat fijn was, was de baarkruk. Als je hem niet kent, google hem maar even. Domenico zat achter mij en de verloskundige zat op de grond voor mij. Mijn god, wat deed dat persen pijn.

Ik hield mezelf in, want ik was bang om te persen. Ik was bang voor de pijn. Ik was bang om uit te scheuren. De verloskundige vertelde me dat ik nu 20 minuten aan het persen was en dat het normaal gesproken ongeveer een uur duurt. Ik wilde deze pijn niet nog langer voelen, waardoor ik de kracht in mijzelf vond om harder te persen. Ik schreeuwde het uit van de pijn, maar nog geen vijf minuten later werd onze dochter geboren. Op 6 februari om 5.55 uur was ze daar, onze lieve, kleine Anna Victoria.

@mamaenmia