2 jaar geleden
En toen zaten we in de achtbaan
Van thuis naar ziekenhuis
Hey hey allemaal! Hier de 2e deel over mijn thuisbevalling.
Nadat ik op de baarkruk was beland, was mijn dochtertje er zo maar. Het was 5 februari, 21.55 uur dat marrit ylse geboren werd.
Helaas toen ze eenmaal geboren was kreeg ze geen lucht en werd ze meteen van mij afgenomen.. mijn vriend en ik bleven achter in de slaapkamer en verder waren ze druk met marrit bezig. Toen hoorden we in de woonkamer dat ze aan het bellen waren met de alarmcentrale ik wist meteen dat het niet goed was.. de kraamzorg kwam naar ons toe en vertelde wat de situatie was. Ze zei dat er een ambulance kwam voor marrit en dat ze naar het ziekenhuis moest. Bin een paar minuten was de ambulance er, en mijn vriend ging gelukkig met haar mee! Ik bleef achter op mijn bed.. de placenta moest er nog uit en er moest gehecht worden. Placenta was er uit eindelijk uit en gingen ze kijken of ik thuis gehecht kon worden, helaas kon dit niet en moest ik ook naar het ziekenhuis toe.
Het duurde behoorlijk lang voor dat ik naar het ziekenhuis kon, gelukkig kwamen de zelfde broeders die mijn dochter gebracht hebben mij ook ophalen. Ze hadden marrit namelijk over gebracht omdat ze niet wisten of ze naar Sneek of Groningen moest gelukkig was ze in de buurt en mijn vriend bij haar. Het heeft ongeveer ander half uur tot 2 uren geduurd voordat ik opgehaald werd.. het was meer een theekransje dan dat er wat gebeurde bij mij thuis zelf was ik helemaal in schok en besefte niet echt wat er allemaal gebeurde.
Eenmaal in het ziekenhuis, zeiden ze in de hal van harte gefeliciteerd met u mooie dochter en ik zei heel kalm dankjewel! Toen naar de hechtingskamer, daar werd goed gekeken hoe erg het was, ze vertelde dat ik niet naar de operatie kamer hoefde en dat ze dit zelf konden. Dus prima dacht ik, tot dat ik bijna letterlijk alles gevoeld heb! Ik heb het uit geschreeuwd van de pijn wat was dit vreselijk zeg.. ze hadden absoluut verdoofd maar helaas de verdoving werkte bijna niet.. dit was echt afschuwelijk gewoon. Na de helse pijn heb ik ze vriendelijk bedankt en kreeg ik wat eten voordat ik naar mijn dochtertje mocht.
Inmiddels was het 01.45 uur en mocht ik eindelijk naar marrit toe! Ik werd met bed en al gebracht op de IC in sneek. Ik kreeg haar gelijk op mijn borst en eindelijk waren we samen! Verder zeiden ze dat ze haar deze nacht hier zouden houden verder hadden ze tot nu toe geen bijzonderheden en deed ze het goed! Dus prima, wij werden naar een kamer gebracht ( mijn vriend en ik ) en hebben we nog even gesproken over de bevalling en zijn gaan slapen.
In de vroege ochtend werd ik wakker en wou heel graag naar mijn dochter toe. Zo gezegd zo gedaan! Daar hoorden we dat we een eigen kamertje kregen samen met marrit, en hebben we de familie gebeld dat we trotse ouders zijn geworden! De verpleegkundige vertelde dat marrit een gezonde baby was en dat ze daarom bij ons in de armen mocht. We hebben de hele dag genoten van haar dit was zo fijn haar eindelijk knuffelen! Eind in de middag vertelde de artsen dat marrit haar suikers laag waren en ze daarvoor een infuus wouden plaatsen en dat we dan de dag erna lekker naar huis mochten, dus prima toch dachten wij! In de avond ging mijn vriend naar huis en ik was samen met een verpleegkundige de borstvoeding aan het uitproberen, tot dat marrit helemaal over de rooie raakte en echt in paniek was zag de verpleegkundige dat er iets niet goed was.. dus zei ze tegen mij weet je wat ik neem marrit mee voor de nacht en kun jij even lekker slapen dus ik dacht prima dat is goed.
Midden in de nacht werd ik wakker gemaakt, door de kinderarts zelf die kwam vertellen wat ze gezien hebben bij marrit. Ze vertelden dat marrit een aanval heeft gehad dit noemen ze ook wel stuipjes/stuipen met andere woorden epilepsie. Daar naast vertelde ze er ook bij dat ze haar antibiotica hebben gegeven en ze verder nog aan het onderzoeken zijn waar dit weg komt. Dus ze raden mij dan aan om mijn vriend te bellen en dat we dan in de ochtend met de kinderarts om tafel gaan. Dit alles had ik geen besef van en was ik eigenlijk nog gewoon dik in schok.
Mijn vriend kwam in de ochtend en zelf was ik bij marrit, en kwam een verloskundige naar me toe en vroeg of ik wist wat er allemaal aan de hand was. Dus ik zei heel rustig ja dit en dat en toen zei ze dat het echt niet goed was met mijn dochter .. toen brak alles in mij en was ik helemaal van de kaart. Mijn vriend kwam uit eindelijk en in de vroege middag kwam de kinderarts. Die vertelde ons wat er allemaal aan de hand was en dat ze stuipjes gezien hebben en dit hier verder niet konden onderzoeken en dat er een ambulance kwam die haar mee gaat nemen naar het UMCG in Groningen. Hier waren we zo van geschrokken. Dit hadden we niet verwacht, mijn hele roze wolk was weg en een grijze zware droevige wolk kwam omhoog.
Ze hadden marrit opgehaald, en wij zijn in de sneeuwstorm er achter aan gereden richting Groningen. En zo begon ons ritje in de achtbaan.
Mijn volgende blog volgt snel!
