En toen was ze daar eindelijk…

Mijn vorige blog ging over het wonder dat wij rond kerst 2022 te horen kregen. Na alle tegenslagen bleek ik zwanger te zijn, iets wat we amper meer voor mogelijk hielden.

Mijn zwangerschap vloog voorbij, ondanks dat ik duidelijk merkte dat ik én ouder was én mijn lichaam fysiek veel te verduren heeft gehad de voorgaande jaren. 

Omdat ik koos voor een geplande keizersnede, en dit ook nog in de zomervakantie zou vallen, wisten we vantevoren dat Milo ook nog even non-stop van zijn zusje zou kunnen genieten. En nog even zou kunnen wennen aan de nieuwe dynamiek in ons gezin, voordat hij weer naar school zou moeten.

De datum was bekend en toen hebben we ons daar volledig op gefocust, alles was geregeld omtrent opvang, de “vluchttas” stond klaar en de mensen die het mochten weten waren ingelicht. 

Totdat ze besloot om nog wat eerder tevoorschijn te willen komen. Ik kreeg 5 dagen voor de geplande datum opeens wat lichte krampen, wat ik eigenlijk nog meer als voorweeën zag, en besteedde er verder weinig aandacht aan. Tot ik een uur later toch wat hevigere krampen kreeg, ondanks dat er nog niet een steady ritme in zat.

Toen ik wederom een uur later toch wel licht de “krampen” moest wegpuffen, leek het mij toch wel tijd om even te schakelen met het ziekenhuis.

De gynaecoloog vertelde mij om even goed te timen, en het nog even aan te kijken. Zodra het heviger werd, sneller achter elkaar kwam, óf als ik mij zorgen maakte, kon ik terugbellen.

Nog geen half uur later hing ik wederom aan de lijn. Het waren nu wel echt duidelijk weeën die langer duurden, heviger aanvoelden en ook veel sneller achter elkaar kwamen.

Ik kon direct naar het ziekenhuis komen, wat gelukkig op 2 minuten afstand van ons huis is. Mijn ouders gebeld, dat ze op Milo moesten komen passen, omdat het toch wel leek dat “zusje” eerder zou komen.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik aan de CTG aangesloten en werd ik gemonitord. Uiteraard gebeurde er toen het eerste half uur niks meer en bleef alles rustig 🙈.

Uiteindelijk zagen ze ook dat de weeën behoorlijk constant kwamen en heviger werden. Besloten werd om even te overleggen en tevens wilde ze mij toucheren om te voelen of ik al ontsluiting had.

Ik bleek vervolgens al 3 cm ontsluiting te hebben.

Direct werd toen besloten dat de keizersnede binnen 2 uur gedaan zou worden, en werd het operatieteam opgetrommeld.

Omdat ik bij Milo ook al een keizersnede gehad had, zou het ditmaal wat langer kunnen duren en wat lastiger gaan, maar uiteindelijk viel dat ontzettend mee. Voor mijn gevoel waren ze net pas begonnen, toen ik ons meisje al hoorde huilen, en boven het scherm uit zag komen.

Prachtig, en een kopie van haar grote broer!🥰

Daar was onze Jaley.

Uiteindelijk heb ik nog anderhalve dag in het ziekenhuis gelegen, en toen mochten we heerlijk naar huis. Ondanks dat ik zelf ook totaal geen probleem had met in het ziekenhuis liggen, want we werden vertroeteld door alle verpleging, en familie mocht gewoon 24/7 langskomen, omdat ik ook een eigen kamer had.

Inmiddels is Jaley alweer ruim 7 maanden, is het een super vrolijke meid, genieten we volop, en is Milo met recht de allerbeste, liefste, super grote broer die er is, ondanks het leeftijdsverschil van ruim 8,5 jaar ❤️