En toen kwam de bevalling.....

Je bent dood! je bent dood, maar je zit nog wel in mijn buik.

De gynaecoloog heeft ons, na het verschrikkelijke, verpletterende, nieuws, even alleen gelaten.
Mijn schoonouders worden gebeld en mijn stiefmoeder belt mijn vader. Ik weet niet wat ik moet doen.

Huilen kan ik niet. ik ben in een soort overlevingsstand. Dit is zo heftig. Er zijn nu zoveel emoties, maar ik laat ze nog niet toe.
Ik kan alleen maar aan jou denken. Je zit nog in mijn buik, ook al leef je niet meer. Hoe heb ik kunnen missen dat je het moeilijk had, hoe heb ik dat niet kunnen merken? Wat is er gebeurd? is het mijn schuld?
Ik denk vooral aan de stress op mijn werk de afgelopen maanden. Heeft dat ervoor gezorgd dat je het niet meer aan kon in mijn buik?
Ik vraag de gynaecoloog hoe nu verder? Mijn eerste reactie is dat ik een keizersnede wil om je eruit te halen. De gynaecoloog zegt dat dit niet gebruikelijk is en dat ik zal moeten bevallen. niet nu, maar over een paar dagen.

Ik wil niet over een paar dagen, ik wil het nu! de gedachte dat jij dood in mijn buik zit maakt me letterlijk misselijk. Ik ben helemaal nog niet klaar voor een bevalling.

De gynaecoloog stuurt ons naar huis. we moeten proberen wat te slapen en wat dingen op een rijtje te zetten en over 2 dagen moeten we terugkomen. Dan zal de bevalling ingeleid worden.
Mijn ouders brengen ons naar huis. Mijn zus en schoonzussen komen ook. Nog steeds kan ik niet huilen. Het voelt alsof ik "op slot" ben. Alleen maar overleven, vooral niets voelen.

Als iedereen naar huis is stap ik onder de douche, hopelijk zakt daarmee de buikpijn ook wat. Ik durf mijn buik amper aan te raken. Mijn buik is zo hard en ik voel me zo ver van je verwijderd. Sven maakt een warme kruik voor in bed. We kruipen dicht tegen elkaar en zetten een dvdtje aan. Om maar niet te hoeven denken.

De nacht volgt... Af en toe val ik in slaap. Steeds schrik ik wakker, de woorden van de gynaecoloog blijven door mijn hoofd spoken. Steeds hoop ik dat het niet waar is. Heel voorzichtig leg ik mijn hand op mijn buik. Ik probeer contact met je te maken maar er komt niets. Mijn buik blijft hard en zonder beweging.

Als het, eindelijk, ochtend is ben ik blij dat ik uit bed mag. Het is een rare dag. De berichtjes van vrienden, familie en collega's stromen binnen. Bij iedereen heeft jouw overlijden ingeslagen als een bom.
Ondanks het heerlijke weer trek ik een warme, grote, trui aan. niemand mag mijn buik zien. Ik zie er nog zo zwanger uit.
Sven en ik gaan samen een stukje wandelen. We praten over jou. We zijn, ondanks het verdriet, ook nieuwsgierig naar je.
We praten over hoe we je zullen noemen, of we kaarten willen sturen, of we je willen laten begraven of cremeren.. allemaal zaken waarvan ik nooit gedacht had dat ik daar mee bezig zou zijn.

's avonds gaan we op bezoek bij de verloskundige. Zij laat ons foto's zien van kindjes geboren bij 26 weken zwangerschap. Ik ben hier heel blij mee, want ik ben, ondanks de nieuwsgierigheid, ook een beetje bang om je te gaan zien. Na de foto's ben ik wat geruster.

De volgende dag moeten we ons om 7.00 uur melden in het ziekenhuis. Met vreselijke buikpijn word ik wakker. Ik blijk inmiddels ook bloedverlies te hebben. Ook al weet ik dat het toch geen verschil meer maakt, toch schrik ik hiervan.
Is mijn lichaam misschien toch al bezig zelf de bevalling te starten? Achteraf zal ik me realiseren dat de buikpijn van eerder het begin van de bevalling was, maar op de moment weet ik dat gewoon niet. ik rekende er natuurlijk ook helemaal niet op.

Mijn vader brengt ons naar het ziekenhuis. Ik vraag hem of hij ons alleen maar af wil zetten bij de deur. Hij mag niet mee naar binnen. Dit is iets wat Sven en ik samen moeten doen. Ik ben ook bang dat ik zal breken en ik vind het moeilijk mijn gevoelens te tonen waar hij bij is. voor hem houd ik me sterk.

Er zijn allemaal lieve verpleegkundige en artsen in het ziekenhuis. We krijgen een kamertje apart. De medicatie wordt ingebracht en het grote wachten is begonnen.
Ik krijg ook pijnstilling want uiteindelijk is de pijn niet meer te houden.
Het zal nog een tijd duren voor uiteindelijk ook mijn vliezen breken. Ik ben bang! bang voor wat er komen gaat.
Als ik uiteindelijk (het is inmiddels al midden in de nacht) de aandrang krijg om te gaan persen durf ik niet. Ik kan nog geen afscheid van je nemen. Als ik nu pers ben ik je kwijt en zal ik moeten dealen met mijn gevoelens. nu kan ik nog een beetje doen alsof het allemaal een grote nachtmerrie is. Ik kan het niet!
Sven fluistert dat ik je mag laten gaan, dat het goed is zo. Op dat moment realiseer ik me dat ik zelf de bevalling tegenhoud.
Ik mag loslaten van mezelf en met één pers ben je er uit. Daar ben je! en het blijft stil......
Je bent een meisje. Je krijgt van ons de naam Feline*. Sven kijkt eerst naar je en ik krijg je op mijn borst. Je bent mooi. je bent perfect. Je hebt prachtige vingertjes, teentjes, alles zit er op en er aan. Je bent wat gehavend door de bevalling, maar je bent nog steeds perfect.
voorzichtig raak ik je aan.. We krijgen alle kans om naar je te kijken, foto's van je te maken, en je in ons op te nemen.

We bellen s morgens vroeg onze ouders om te vertellen dat je Feline* bent gaan heten. Ze komen langs maar ze mogen je niet zien. Je bent van ons. We willen ons voor onszelf houden.

Mijn schoonzus zegt dat ze me zo stoer vindt en op dat moment huil ik. Ik beken dat ik me groot houd, dat ik dicht zit, maar dat ik op dit moment (nog) niet met mijn emoties om kan gaan. Dat is voor later. Nu moet ik overleven.
Overleven met een lege buik.
Ik mag naar huis. Daar gaan we. zonder jou! we besluiten jou in het ziekenhuis te laten. Thuis zitten we nog in een verbouwing en het idee dat je daar mee naar toe moet voelt niet goed.
Mijn buik is leeg, mijn moederhart huilt. Ik ga naar huis zonder jou, mijn meisje. Op dat moment weet ik dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn.