En toen braken ineens mijn vliezen

Op de nacht van 10 op 11 december, toen 38+3 weken zwanger, draaide ik mij rond 4:15 uur om in bed. Ineens klaar wakker, want wat was dat nattigheid ineens?! Strompelend naar de badkamer zag ik daar een heldere plas water. Ik dacht maar één ding:” f*ck, dat zijn mijn vliezen!”.

Godzijdank sliep mijn vriend (F) die nacht bij mij. Ik gooide de slaapkamer open met een handdoek tussen mijn benen (haha) :” shit, mijn vliezen zijn gebroken volgens mij”.

Nou vol ongeloof keken wij elkaar aan. Ik was er van overtuigd dat ik de 41 weken makkelijk ging halen. Ik was 22 december uitgerekend, dus ik ga vast met kerst bevallen dacht ik.

Ik sprong onder de douche en om 4:30 uur wou ik weer in bed kruipen. F vroeg of ik niet eerst de verloskundige moest bellen? “Uhm, ik heb geen idee. Ik heb mij nog niet ingelezen”. Zo onvoorbereid dat ik was. Ik heb alleen een boek besteld “positief bevallen”. Deze kwam 7 december op de mat, dus ik heb er vrij weinig in gelezen. Ergens in huis had ik een formulier liggen waarop staat wanneer ik naar de verloskundige moet bellen. Daarop stond dus dat ik moes bellen als mijn vliezen gebroken waren. “Wat, ik ga toch niet om 10 over half 5 bellen!” Hoor ik mij nog zo zeggen. “Dan hadden ze maar voor een ander vak moeten leren zei F”. Zo gezegd, zo gedaan, ze zou rond een uurtje of 11 bij mij komen. Ik voelde nog niks, dus ik dook weer lekker mijn bed in. We waren een keer laat naar bed gegaan (doe ik normaal nooit want dan bekijk ik de binnenkant van mijn ogen op de bank). Ik lig net lekker, wat voel ik nu? Een steek/kramp… ohnee weeën, nu al! Nog geen 10 minuten later weer een wee, nu wel 5x heftiger. Ik kon er nog om lachen:” het lijkt we alsof ik ongesteld ben, dat is lang geleden”. Ik giebelde de zenuwen een beetje weg. Maar de wee erop moest ik echt al weg puffen.

Zo koppig als ik ben bleef ik in bed liggen in de hoop nog in slaap te vallen. Na een kort nachtje (3 uurtjes) wou ik ècht nog even slapen. Dit ging uiteraard niet lukken en om een uur of half 10 gaf ik het op en ging ik naar beneden.

Rond 11 uur kwam de verloskundige kijken hoe het met mij ging. Inmiddels één centimeter ontsluiting, dus er was iets gebeurt. Ze zou later op de dag weer terug komen.

Inmiddels was het rond 4 uur en kwam ze weer langs. Een centimeter of 3, veel verder kwam het niet. Hoe het met mij ging? Ik was moe en ik wou slapen, maar ik had om de 5 minuten een wee, dus dat ging hem natuurlijk niet lukken. Ik was al wel tig keer onder de douche gestapt maar het schoot maar niet op. Toen besloot de verloskundige toch dat we maar even langs het ziekenhuis moesten om te checken of ik wel echt mijn vruchtwater was verloren.

Onderweg naar het ziekenhuis pakte F elke hobbel, drempel (lees bijna rechtdoor over de rotondes) om de bevalling een beetje op te wekken 😂.

In het ziekenhuis aangekomen moesten wij enorm lang wachten tot ik aan de beurt was. In de wachtkamer wel 4(!) weeën moeten wegpuffen terwijl ik schaapachtig werd aangekeken door mensen die ook aan het wachten waren. 

Eindelijk was ik aan de beurt! Eerst een check met een test of het mijn vruchtwater was wat ik verloren was (daar twijfelde ik zelf overigens helemaal niet over) en toen aan de ctg-scan. Na ongeveer een half uur/drie kwartier kwam er een verpleegkundige vertellen dat ik aan het bevallen was dus dat ik weer “lekker” naar huis mocht. Nou ik weet niet of je zelf bent bevallen en weeën had in dr auto, maar ik vond dat in ieder geval niet lekker! Ik vond het vreselijk!

Eenmaal weer thuis werd het steeds heftiger, ik was inmiddels al enorm lang wakker, ik was kapot en ik kon de weeën alleen maar staand opvangen en mijn benen begonnen er van te trillen.

Wat verder op de avond ging ik weer onder de douche. Heel wat uren verder stond ik er nog onder, ik kon niet meer! Ik viel staand onder de douche in slaap, ik hield mezelf staande aan de doucheslang. Inmiddels was het rond 1:30 uur ‘s nachts dat ik F riep dat ik niet meer kon. “Bel de verloskundige maar en vraag of ze mij plat kunnen spuiten, ik wil slapen”.

Vervolg op mijn bevalling komt later!