En ineens moest ik persen......

Mijn bevallingsverhaal van Yentl.

Het was vrijdag nacht 16 december 2016 02.00 uur. Ik werd wakker, had wat krampen in mijn buik. Niet meer dan normaal, had de laatste weekjes al wat voor weeën. Maar ik kon niet meer slapen, en besloot naar beneden te gaan. Zat ik dan om 02.30, had maar wat vlogs gekeken en ben toch op de bank weer in slaap gevallen, maar ik sliep heel onrustig. 

Die middag zou ik met mijn moeder samen naar de kerstmarkt in Dordrecht gaan. Maar gezien de korte, vreemde nacht had ik toch maar een appje gestuurd dat ik dat dit keer over sloeg. Grappig, want dat doe ik niet snel, een 'afspraak' afzeggen. Die middag ben ik eigenlijk gewoon thuis wat gaan rommelen, en vooral wat gaan rusten. Elke keer probeerde ik wat slaap te pakken. De krampen waren er nog steeds, maar niet pijnlijk ofzo.

Ik had een warme kruik lekker op mijn buik gelegd, wat altijd wel helpt. Maar ik zat mezelf ontzettend in de weg. Ik wilde iets doen, maar had op dat moment ook niet bepaald de energie ervoor. Eigenlijk wilde ik gewoon even naar buiten toe, even een rondje wandelen.

Toch besloot ik dit niet te doen. En in plaats van een rondje buiten wandelen, liep ik naar mijn ouders. Waar op dat moment mijn moeder en broer(tje) thuis waren. Het was een uur of 17.00. Dus met de nodige chagrijnigheid kwam ik daar binnen dat ik ervan baalde dat we niet weg geweest waren. En dat ik heel de dag al aan de bank gekluisterd zat. Mijn moeder zei er maar niet teveel op, terwijl ik aan het ijsberen was door de huiskamer.

Elke keer moest ik plassen, en mijn moeder had zoiets van: zou je anders niet eens voor de zekerheid de verloskundige bellen? Nou, wat was dat voor een stomme vraag?! Maar besloot voor de zekerheid toch te bellen.

Mijn eigen verloskundige belde ik, maar zij gaf aan 24 uur geen dienst te hebben, dus kreeg ik een vervangende verloskundige. Ergens dacht ik echt shit, dit heb ik natuurlijk weer. Maar toch in mijn achterhoofd nog het idee te hebben dat ik vandaag heus niet zou gaan bevallen, vond ik het niet noodzakelijk me hier nu druk om te maken.

Toen ik voor de zoveelste keer naar het toilet moest om te plassen, verloor ik dus iets helderrood bloed. Oei, zou het dan wel?! Ik vertelde het aan mijn moeder, en die had zoiets van: eet even een hapje mee met ons en daarna gaan we naar jouw huis en zien we verder.

Inmiddels had ik waarnemende verloskundige gebeld, en zij gaf aan even onder de douche te gaan staan om te zien of de weeën eventueel erger en heftiger zouden worden. En daarna zou zij mij terug rond 18.30 ongeveer hoe het ervoor stond.

Oké, zo gezegd zo gedaan. Ik ging toch naar huis, besloot niet mee te eten bij mijn ouders. En thuis had ik snel een salade in elkaar geflanst met een brood waar ik eigenlijk ook geen trek in had.

En was nog aan het twijfelen of ik in bad zou gaan, in plaats van onder de douche te stappen. Het was inmiddels een uur of 18.30 en ging toch maar douchen. Even later belde de verloskundige mij op, en ik gaf aan dat de weeën (?!) toch wel heftiger werden en sneller achter elkaar.

In die tussentijd was mijn moeder al terug naar mijn huis gekomen. En had Ricardo gebeld dat hij toch maar even snel naar huis moest komen. Ricardo werkte die tijd nog in Rotterdam en kon onze auto daar moeilijk parkeren. En ging dus altijd met de scooter. Dus dat was nog even spannend.

Toen ik uit de douche vandaan kwam, was mijn moeder bezig met alles klaar zetten uit mijn kraampakket etc. Ik werd nog een beetje geïrriteerd naar haar toe. 'Mam, serieus waarom zet je alles klaar dalijk heb ik amper ontsluiting hoor?!' Maar mijn moeder wist wel beter.

De verloskundige was onderweg, Ricardo was onderweg en ik was boven in de badkamer. En wilde alleen maar op een emmer zitten. Heel vreemd want lekker zit het niet haha.

Mijn moeder hoopte van harte dat de verloskundige snel zou komen, want zij had inmiddels wel door dat ik gewoon al PERS weeën had. En ik niet hoor, ik had wel krampen en het deed wat meer pijn. ik hing af en toe even aan onze radiator in de badkamer maar that's it.

Toen eenmaal de verloskundige gearriveerd was, rond 19.30, kwam kort daarna Ricardo binnen (thank God). De verloskundige stelde zichzelf aan me voor, even een kort praatje. Inmiddels had Ricardo ook de kraamzorg al gebeld op aanraden van de verloskundige, dus die was ook onderweg. Mijn moeder was inmiddels weggegaan. Wat voor mij dus totaal niet had gehoeven, maar zij vond dat wij dit samen als gezin moesten doen. Dus natuurlijk super lief!

De verloskundige zei dat ik even op bed moest gaan liggen, en dan ging ze kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. En ik ging liggen, en PATS... Daar ging een hele zee aan vruchtwater over mijn bed maar ook over de verloskundige. Ik schaamde me rot. Maar goed, ze zei dat ze haar spullen klaar ging zetten en we gingen beginnen.

HUH?! Ik geloofde mijn oren niet... Beginnen?! Maar hoeveel cm ontsluiting heb ik dan, vroeg ik nog HAHAHA. Ja 10 cm natuurlijk... Of ik het spannend vond? Nah, ik was zoooooo blij eindelijk konden wij ons meisje in onze armen sluiten.

Inmiddels was ook de kraamhulp gearriveerd bij ons in de slaapkamer.

Als ik het goed heb begonnen we om 19.45 .. En het was stiekem ook best wel grappig. Na elke keer persen had ik dus verhalen alsof er niets aan de hand was. Ricardo zat naast mij op ons bed, en was zo lief. De verloskundige betrok hem overal bij. Zo liet ze ons voelen toen we al een klein beetje haar en het hoofdje konden voelen. Jeetje, hoe bizar?!

Na een paar keer persen, echt serieus, was daar onze dochter! Ricardo haalde haar eruit (vind dit zo raar klinken, maar ja het was wel zo). Wat ik echt iets heel moois vind, en hij heeft de navelstreng door geknipt. Trotse papa!

*fun fact* De verloskundige heeft tijdens mijn bevalling foto's gemaakt. En tot op de dag van vandaag ben ik nog altijd blij dat deze beelden zijn vast gelegd.

Yentl Nova Kik, geboren op 16 december 2016 om 20:04 uur. Wauw. Daar was ze eindelijk... Onze dochter onze trots. Wat een intens gevoel! Zoveel liefde dat je gelijk kunt voelen voor zo'n mini mensje. En die geur!!!! Zijn er nog meer mama's die dit herkennen, die geur van je pasgeboren baby.

Ik voelde me top! Achteraf bleek dat ik aardig wat bloed verloren was. En met Yentl ging het ook niet helemaal gelijk goed. Ze was erg klein, 46 cm en woog 2460 gram. En aangezien het hartje winter was, werd zij ondanks 2 kruiken, huid op huid contact en een verwarming die aanstond in onze slaapkamer niet echt warm.

We moesten dit even aankijken, en anders moesten wij als nog naar het ziekenhuis. Gelukkig kwam haar temperatuur bij, en was er geen sprake meer van nog naar het ziekenhuis te moeten gaan. Yentl dronk uit de borst gelijk erg goed, ze noemde haar een natuur talentje.

Inmiddels mocht ik lekker douchen, werd mijn bed verschoond en belde Ricardo onze familie en vrienden. En die douche na de bevalling, oeh niks zo lekker dan dat! Tenminste dat vond ik... Niet heel veel later stond mijn hele slaapkamer vol met onze familie. Ricardo zijn ouders waren gebeld en die waren naar mijn ouders' huis gegaan. Daar hebben ze in spanning gewacht op een telefoontje van ons.

Zo trots dat iedereen was. Voor de allereerste keer opa, oma , oompies en tante. En daar lag ik in ons grote bed, trots te wezen met mijn mini op mijn borst. Een moment om nooit te vergeten.

Het was een hele snelle bevalling, maar ik heb hier geen last van gehad. Dit hoor je nog wel eens bij vrouwen, die het als traumatisch kunnen ervaren. En mijn 'droom' is uitgekomen, ik heb thuis kunnen bevallen. Ik vond het zo prettig, mijn eigen bed, douche en alles eigen om je heen.

Als ik ervoor zou moeten tekenen, om ons frummeltje die er in juli aankomt ook zo op de wereld te mogen zetten zou ik het gelijk doen.

Bedankt voor het lezen, van deze toch wel tikkeltje intieme blog.

Ik ben benieuwd hoe jullie de bevalling(en) hebben ervaren?! Laat het weten in een comment hier onder als je wilt.

Liefs......