En dan staat je wereld op z'n kop

Jemig.. waar te beginnen? Ik denk maar bij het begin.. 

02-02-2020 was de uitgerekende datum van ons kindje. Een kindje dat zeer gewenst was, maar nog niet helemaal in de planning zat. Ondanks dat alles, zijn we er voor de volle 1000% voor gegaan en is ons huisje aardig verbouwd om een mooi plekje voor dit kindje te maken. Alles was er helemaal klaar voor. 

Mijn zwangerschap verliep zoals het zou moeten gaan. Geen misselijkheid, geen andere nare dingen. Ik was fit, voelde me uitstekend en kon alles doen! 

02-02-2020 was daar, maar ons kindje klopte nog niet aan. Het was tamelijk rustig in mijn buik, af en toe een schopje hier en daar, maar bij de verloskundige waren ze super tevreden. Niets om je zorgen om te maken dus. Met 40 + 5 zaten wij bij de verloskundige en begonnen we het te hebben over strippen en eventueel inleiden. Ik wilde het liefst de natuur haar eigen werk laten doen, dus dit hebben we nog even uitgesteld. 

11-02-2020. Nog maar even een vakantie geboekt voor de zomer. Baby X was nu de naam van ons kindje, die nog lekker warm in mijn buik zat. Uit verveling nog maar even een muur geverfd in de woonkamer. Je moet toch wat. 's Avonds zijn we naar bed gegaan. Om 06:00 uur werd ik wakker omdat ik moest plassen. Toen ik terug in bed ging liggen, voelde ik een steekje. Dit is het. Ondanks alle gekke krampjes, steekjes en kriebeltjes, wist ik dat het ging beginnen. Het is een gek oer gevoel, maar heel duidelijk voor jezelf. 

Gedurende de dag en tussen de weeën door hebben we de woonkamer weer ingericht. Vanaf 16:00 uur was het hek van de dam. De weeën kwamen achter elkaar. Er leek geen moment rust tussen te zitten. Snel de verloskundige gebeld, die er direct aankwam. Om 16:30 uur kwam onze verloskundige binnen en heeft nagekeken hoeveel ontsluiting ik had. Ruim 7 cm. Om in de spits naar Rotterdam te rijden, zag ze niet zitten. ''Anders hebben we een baby op de A15'' zei ze nog. Daar ging mijn relaxte bad bevalling in het ziekenhuis, maar ik vond het prima. Snel is de woonkamer verbouwd tot verloskamer en om 17:30 uur mocht ik gaan persen. 

18:03 uur. De tijd waarop onze prachtige dochter, Viënne Danée, ter wereld kwam. Wat een bijzonder en onwerkelijk gevoel om het mensje voor het eerst in je armen te hebben, die je al 9 maanden bij je hebt mogen dragen. Wat is een menselijk lichaam toch een bijzonder iets. En wat is ze mooi. 

Ik ben met Viënne op de bank gaan liggen, waarna de placenta is geboren (zoals ze dat noemen, best wel gek vind ik ). We waren de placenta aan het bekijken en de verloskundige stond op het punt om het te gaan wegen, toen ik merkte dat Viënne een beetje gek deed. Ik dacht dat ze de hik had. Ik heb mijn vinger voor haar neusje gehouden en geprobeerd te voelen. Ik voelde niks. Ik dacht nog bij mijzelf ''Misschien is het te klein om te voelen'', dus ik heb de verloskundige gevraagd om te komen kijken, omdat ik dacht dat het niet zo goed met Viënne ging. Toen ze kwam kijken wreef ze even over haar heen, waarbij ze geen reactie kreeg. Ze heeft Viënne opgepakt en gaf aan dat ze ons zo zou uitleggen wat ze ging doen. 

Uit haar tas kwam een zuurstof fles en ze begon Viënne te beademen. Op dat moment zei ze tegen de kraamhulp ''Ik ga starten met de reanimatie'', ''BEL 112!''. 

En dan staat je wereld op z'n kop.  

Binnen 7 minuten stonden er 4 ambulance broeders, 4 politie agenten en later nog 2 trauma artsen in ons huis. Iedereen was druk bezig met Viënne. Er werd nog steeds zuurstof toegediend, hartmassage gegeven, ze hebben geprobeerd haar een infuus te geven via haar botjes, een echo werd gemaakt, medicatie werd toegediend via uiteindelijk een navellijn, ze is gestabiliseerd en na 1 uur meegenomen om met spoedtransport naar het Sophia Kinderziekenhuis gebracht te worden. 

Daar zit je dan. 1,5 uur na je bevalling. Op de bank. Zonder dochter. Zonder partner. Alleen.

Er werd een ambulance voor mij gebeld. Ik moest eten, drinken en mezelf aankleden. Ook ik ging richting het Sophia.