En dan nog het gedeelte ná de bevalling.

Jax was geboren, dolgelukkig waren we maar ik was nog niet klaar. 

De placenta was eruit, nagekeken en alles leek oké. Behalve dat ik bloed bleef verliezen. En veel. Na ongeveer 10 tot 20 minuten werd toch maar een echo gemaakt en bleek dat een gedeelte was blijven zitten. Ik voelde mezelf slapper worden, en dat geduw op mijn buik was niet meer te doen. Zo pijnlijk! De gynaecoloog was ontzettend lief, maar ik heb ze allemaal vervloekt bij dat duwen. En daar kwam het: 'Je moet naar de OK. Dat gedeelte komt er niet vanzelf uit.' 

Kut, kut, kut.. net een half uurtje mijn kind kunnen vasthouden en dan alweer weg moeten. Vreselijk. En dan niet alleen voor mij, ook mijn vriend vond het vreselijk. Je wilt niets liever dan samen genieten van je kindje en dan gebeurd dit. Ik werd weggerold en hij bleef alleen achter met Jax. En dan ook echt alleen. Hij bleef in de kamer met Jax zonder dat iemand hem hielp met alles. Voor hem nog extra vervelend, ik weg, hij net voor de eerste keer papa en meteen alles zelf doen. 

Ik weet nog toen ik weggerold werd op weg naar de OK, dat ik zei: 'oh. Nu kan ik eindelijk even bijslapen van alles.' 

Eenmaal op de OK was het steenkoud. Ik werd in slaap gebracht en na wat voelde als een seconde werd ik wakker op de recovery. En ik was zó druk. Ik bleef maar praten en praten. Vol adrenaline. "Oh. Wat erg. Ik ben wel heel druk hè?' Zei ik nog tegen de verpleging. Tegenover me lag een jongen die ook heel druk was, vond ik best prettig. Was ik niet de enige. Honderd keer heb ik gevraagd of ik nou eindelijk mijn kind weer mocht zien. En even vaak werd me gezegd dat ik eerst goed wakker moest worden en wat moest drinken. Wilde ik niet. Ik wilde mijn kind, mijn vriend en naar mijn kamer. Mijn familie bellen en gewoon even slapen. Gelukkig mocht dat al vrij snel. 

Ik heb mijn vader en moeder gebeld, mijn vader was zó opgelucht dat hij me hoorde. Hij klonk zo bezorgd en emotioneel. En mijn vader is niet van de emoties tonen, dus bij mij kwamen de waterlanders al snel. Binnen een kwartier waren ze er. Net gestopt met huilen, en daar begon ik weer. Hun tweede kleinkind in 7 maanden tijd. En trots dat ze waren. (En nog altijd zijn!) 

Mijn schoonmoeder kwam ook, en ook zij glunderde van trots. Ze vonden het wat eng om hem vast te houden. Hij was zo klein en zo licht. Maar wat was iedereen meteen dol op hem. En nog steeds.  Ik wist niet dat je ooit zoveel van iemand kon houden. Iedereen zei het steeds maar ik geloofde het niet. 

Maar jeetje, ik kan niet meer van iemand houden dan van hem. 

Volgende keer? De kraamweek, ook die ging niet zoals gehoopt.