En dan moet je het nog zonder pijnstillers doen…

Een kleine terugblik…

Tijdens mijn gesprekken bij de verloskundige heb ik eigenlijk heel mijn zwangerschap geroepen dat ik op een natuurlijke manier wilde bevallen, zonder pijnstilling en dan ook nog het liefste thuis. Hier gingen we dan ook voor. 

Om een lang verhaal kort te maken ging dit plan dus mooi niet door... Mijn vliezen waren vroegtijdig gescheurd (nog niet helemaal gebroken) waardoor ik naar het ziekenhuis moest. Die zelfde nacht na heel wat weeën opvangen braken de vliezen helemaal. 

Mijn wil om het zonder pijn medicatie te doen was er nog steeds en daarom ging ik ook stoer door met alle weeën opvangen. Na dit heel de nacht gedaan te hebben zat ik dus nog steeds op 3,5 cm ontsluiting… dit was echt een grote domper… ☹️ 

Eigenlijk heeft de verpleegkundige mij toen geadviseerd om toch voor een ruggenprik te gaan. Dit wilde ik eerst niet maar tja… dit zou ik ook niet gaan volhouden omdat die ontsluiting maar niet kwam… 

Toch maar voor de ruggenprik gegaan! Even kon ik een paar uurtjes ontspannen en kwam ik weer een beetje tot rust na heel die nacht pijn gehad te hebben. Even dacht ik nog bij mezelf “dit had ik eerder moeten doen” 

Maar toen begon eigenlijk al snel de ellende…. 🤯

Mijn bloeddruk werd ongelofelijk laag door de medicatie die via de ruggenprik kwam. Dit hebben ze natuurlijk goed in de gaten gehouden. Elke keer kwamen ze weer met zakken vocht aanzetten, die via het infuus naar binnen gingen. Ik zette helemaal op en dat bandje om je pols van het ziekenhuis ging steeds strakker zitten haha 

Een paar uur later was die ontsluiting nog niet voldoende dus we moesten nog maar even afwachten 🕐 Je wacht wat af ….. Maar het besef van tijd had ik op dat moment niet meer. Je laat het maar over je heen komen. 

Helaas begon ik na een uurtje ongeveer met overgeven. En door het overgeven ging de hartslag van Milan erg naar beneden. 🤯

🚨Alle toeters en bellen gingen af en hop…. Heel dat ziekenhuis stond weer naast m’n bed. Nu moet ik er eerlijk bij zeggen dat ik dit niet zo goed meer weet. Na een tijdje ging alles langs me heen want ik kon alleen nog maar overgeven. Ik hoorde wel dat het misschien een keizersnede zou worden als dit zo door zou gaan. 

De gynaecoloog van een andere afdeling kwam toen meekijken omdat eigenlijk niemand zo goed wist wat we moesten doen. Ik kon niet stoppen met overgeven en werd hierdoor ook steeds vermoeider 💤

De gynaecoloog zei dat hij een patroon zag. Elke keer als ik weer medicijnen kreeg via de ruggenprik (zo om de 15 min) zakte mijn bloeddruk en begon ik met overgeven. Hierdoor zakte de hartslag van Milan ook waardoor het erg spannend werd na een tijdje. Want ook Milan kon dit niet meer zo lang volhouden. 

Dus hup !!! Ruggenprik afkoppelen en stoppen met de pijn medicatie…. Hier baalde ik zo erg van want ik was helemaal versleten en had al zoveel pijn gehad dat ik me echt afvroeg “hoe dan” 

Maar goed het moest! De weeën begon ik weer te voelen en had al 7cm ontsluiting dus ja ja we waren er bijna 🥳

Het enige jammere van alles waren m’n benen …. Echt ik heb me zo slecht gevoeld omdat ik mijn benen nog niet lekker kon bewegen door de ruggenprik , maar die weeën kon ik wel voelen! 😱 

Na 2 uurtjes volhouden kon ik eindelijk alles weer bewegen en had ik ook al 10cm ontsluiting. De verloskundige zei “het is nu of nooit” Ik moest goed gaan luisteren naar der want veel reserves (zoals ze zeggen in het ziekenhuis) had Milan niet meer. Dus om nog eens een paar uur te persen kon niet! 

Wonder boven wonder heeft dit ook maar 25min geduurd. Ik weet niet hoe maar wat was ik blij dat alles achter de rug was en die kleine op m’n borst lag.  

Dat ze zeggen dat vrouwen een oerkracht hebben klopt 100%  want je doet het gewoon! Hoe slecht je je ook voelt ga je er toch maar mooi voor 💪🏻

Mocht er ooit een broertje of zusje voor Milan komen dan weet ik wel één ding… Voor mij geen ruggenprik meer want uiteindelijk heb ik het toch zonder gedaan 😅