"en dan.. eindelijk het gehuil van een pasgeboren babytje".

B E V A L L I N G S V E R H A A L

► Eindelijk was het zo ver! Gisterochtend rond 05:00 braken de vliezen van Agnes en ontving ik rond 07:00 een berichtje van Elkjaer dat ook de weeën begonnen waren. Nog wel wat onregelmatig, dus besloten we contact te houden. Zelf had ik een newbornshoot in de ochtend gepland staan en heb ik in overleg deze door laten gaan (onder voorbehoud, mocht ik toch plotseling weg moeten). Om 09:35 ontving ik van Elkjaer het volgende bericht:

"Hoi Lisette, ik sta op het punt om zo de verloskundige te bellen. De weeën zitten korter op elkaar. Je hoort zo weer van mij!"

Iets later ontving ik het bericht dat dat de verloskundige onderweg was maar dat het vruchtwater bruin was (kindje had in het water gepoept) waardoor ze direct door moesten naar het ziekenhuis.

Rond 12:00 bleek Agnes op 3 cm te zitten. Vaak checken ze om de 2 uur de ontsluiting dus ik verwachtte rond 14:00 het bericht te krijgen dat Agnes rond de 4/5cm zat en dat ik dan weg kon rijden. Helaas bleek Agnes rond die tijd nog steeds op 3 cm te zitten en besloot de verloskundige haar weeënopwekkers toe te dienen. We besloten weer de volgende controle af te wachten.

Om 16:00 ontving ik het bericht dat ondanks de opwekkers Agnes nog steeds op 3 cm bleef hangen en dat ze het ontzettend zwaar had. De weeën bleven maar komen om de 2 minuten en ze had bijna geen pauze meer om op adem te komen. Het personeel adviseerden haar om voor pijnmedicatie te kiezen. Ze had al zo gestreden de hele dag en had waarschijnlijk nog een lange rit voor de boeg. Agnes koos uiteindelijk voor een ruggenprik. Deze mocht op de kamer gezet worden (heel fijn want je ziet ook vaak dat vrouwen moeten wachten totdat de O.K. vrij is). "Liset, het was zo'n leuke man die anesthesist die de ruggenprik zette!" Ondanks alle pijn van de weeën lukte het Agnes om rechtop te zitten zodat de prik gezet kon worden. "Hij zei nog dat ik niet moest schrikken van de pijn van de prik, maar ik voelde er helemaal niets van!" Ze vertelde dat ze tegen hem had gezegd dat die prik in de rug niets was vergeleken met de pijn van de weeën. Vaak duurt het 10 minuten tot een kwartier voordat de ruggenprik werkt maar helaas bleven de weeën er maar doorheen komen. Er bestaat een kans dat de ruggenprik de eerste keer niet goed zit en helaas was dit bij Agnes het geval. Gelukkig kon de anesthesist snel terugkomen en zat de prik daarna goed. Hij drukte Agnes nog wel even op het hart dat hij haar nu niet meer terug wilde zien hoor.

Elkjaer: "Eindelijk zag ik toen Agnes weer terug.. de hele dag was ze ontzettend in zichzelf gekeerd, alleen maar druk met het opvangen van de weeën. Ze kreeg weer praatjes en kon even bijkomen van alle pijn daarvoor. Kort na de ruggenprik werd de eerste check gedaan en bleek ze op 5 cm te zitten (het moment dat ik weet dat ik mag gaan rijden).

Agnes was erg onder de indruk van de weeën. "Jeetje Lisette, wat was dat heftig!! Zal het straks nog erger worden dan dat?" Ik durfde er geen antwoord op te geven, dit is zo verschillend per persoon.

Rond 20:00 bleek Agnes al op 8 centimeter te zitten. Wauw, wat ging het snel ineens! En rond 21:00 kregen we eindelijk te horen dat ze op 10cm zat! (Yes, persen!) Maar waar bleven de persweeën? Ondanks dat ze op 10 centimeter zat wilde de verloskundige niet beginnen zonder persweeen. Het was voor Agnes namelijk nog goed te doen om het uit te stellen dus ze kozen ervoor om het nog even af te wachten. Op deze manier kon het kindje ook nog dieper zakken in het geboortekanaal en was dat voor beide alleen maar een win-win situatie. Toen er rond 21:45 nog geen verschil te zien was merkte de verloskundige dat de baby last kreeg van de druk op zijn hoofdje (hij reageerde op iedere wee met zijn hartslag) en dit betekende dat ze nu toch wel een keer verschil wilden gaan zien. De ruggenprik werd uitgezet en Agnes werd in allerlei houdingen gepositioneerd maar niks bleek te werken. Na nog een halfuur op handen en knieën over het bed te hebben gehangen bleek dit wel te helpen. De weeën kwamen weer terug! Helaas kreeg Agnes ondertussen koorts. De verloskundige vroeg haar of ze misselijk was, net iets te laat want ze kon nog maar net een heftige 'waterval' ontwijken.

Om 22:50 begon ze met persen. De persweeen kwamen snel achter elkaar. De verloskundigen deden er alles aan om Agnes te helpen het babytje geboren te laten worden maar het leek bijna geen verschil te maken. Om 23:30 wordt geconstateerd dat de baby hoogstwaarschijnlijk gedraaid is naar 'sterrenkijker' en dat maakt een natuurlijke bevalling nog extra zwaarder. Een gynaecoloog word opgeroepen en binnen tien minuten besluiten ze dat het een 'kunstverlossing' gaat worden. De vacuümpomp word naar binnen gereden. Ik begin een beetje te bibberen want uit ervaring weet ik dat dit niet fijn gaat worden. De gynaecoloog legt rustig alles uit maar verteld ook dat Agnes nu even op haar tanden moet gaan bijten want dit is het laatste stukje. Mocht de eerste poging niet lukken staat er al een O.K. team voor Agnes klaar om direct een spoedkeizersnede uit te voeren, want het babytje moet er nu echt uit. Na de eerste vacuumpoging blijkt de baby een stuk te zijn gedaald en dat is positief, de gynaecoloog zegt dat Agnes aan moet geven wanneer de volgende wee komt want dat wordt waarschijnlijk het babytje geboren. Het is doodstil in de kamer en iedereen wacht gespannen het volgende moment af. De wee komt op en Agnes zet al haar kracht bij, de gynaecoloog trekt uit alle macht aan de pomp maar na 3 keer persen is het kindje er niet..

De gynaecoloog belt direct de O.K. dat we eraan komen, het gaat zo niet lukken. Binnen enkele minuten rijden we al door de gangen naar de afdeling. Ik loop snel mee tot waar het mag en daar krijg ik te horen dat het toegestaan is dat ik erbij mag zijn (maar ik mag absoluut niet in de weg lopen!). We kleden ons om en met steriele kleding, mond en hoofdkapje wachten we voor de deur totdat we naar binnen mogen. Agnes ligt al binnen en ik herken ook de anesthesist van de ruggenprik.

Vanaf dan begint een team razendsnel aan de keizersnede. Ik zie hoe haar buik door het O.K. team wordt opengesneden. Binnen enkele minuten komt de baby tevoorschijn maar we horen geen gehuil. Een slap babytje wordt direct op de tafel gelegd en ze doen er alles om hem te laten ademen. Ze wrijven, tikken, masseren, dienen extra zuurstof toe en zuigen de baby uit, maar er is nog geen verschil. De anesthesist past een korte hartmassage toe en eindelijk horen we dan dat prachtige geluid: "het gehuil van een pasgeboren babytje".

| Welkom lieve Rowen 🌱|   

Vannacht om 0:58 zijn Agnes Klein Horsman & Elkjaer Wolff de trotse ouders geworden van deze mooie man 💙 "Rowen Joël Wolff" hij weegt 4050 gram en is 52 cm lang!

Ps. (Dank aan dit geweldige ziekenhuisteam. Stuk voor stuk kanjers).