En dan ben je mama... mama van Kjelt!

Het is alweer 6,5 week geleden.... 6,5 week geleden dat jij ons leventje NOG mooier kwam maken! Na een droomreis door Amerika, een zwangerschap van 37 weken en 4 dagen, een verhuizing, de opstart van een nieuw bedrijf, 2 ziekenhuisopnames, een inleiding en een ruggenprik keek ik iets vóór 22.00 uur op 23 februari 2015 voor het eerst in jouw prachtige mooie oogjes.

Wie had dat een jaar geleden al kunnen bedenken? Natuurlijk, Bas en ik hadden een kinderwens… en we hoopte ook vurig dat het ons zou lukken.. maar je weet maar nooit. Het is niet vanzelfsprekend dat je een gezinnetje kan starten. Heel bewust hebben we nog een laatste (grote) reis gemaakt voordat we het bewust gingen proberen. Een maand lang zijn we met een camper door Amerika gegaan, de mooiste dingen gezien en meegemaakt. Intens gelukkig hebben we duizenden kilometers gereden. Thuis weer aangekomen deden we voor de grap een zwangerschapstest en tot mijn grote verbazing….. 2 streepjes!

Omdat het huis waar in we woonde niet meer voldeed aan onze wensen, zeker niet in combinatie met het starten van een gezin, zijn we snel op zoek gegaan naar een nieuwe woning. Na eventjes zoeken vonden we onze droomwoning en zijn we al snel gestart met klussen terwijl ik zo’n 20 weken zwanger was. Ik vond het fijn dat we ruim vóór de bevalling in ons nieuwe huis zaten, zo had ik nog even de tijd om goed te nestelen.

Mijn zwangerschap verliep eigenlijk tot een week of 30 meer dan perfect. Ik ben nog geen dag misselijk geweest en ook andere klachten bleven uit. Na 30 weken werd het een ander verhaal. Ik hield ineens enorm veel vocht vast en mijn bloeddruk steeg gigantisch. Als zelfstandig ondernemer is zwangerschapsverlof niet zoals in loondienst, al zijn er momenten geweest dat ik stiekem wenste dat we nooit voor ons zelf waren begonnen ;-) Het werd te zwaar voor me, veel te zwaar. Maar niet werken betekende niets/weinig verdienen, dus ik ging gewoon vrolijk door met werken. Het huis moest immers ook betaald worden ;-) Toen ik bijna 36 weken zwanger was ging het toch mis. Ik werd met zwangerschapsvergiftiging opgenomen in het ziekenhuis. Lichte paniek, wanneer gaat de baby komen? Is het veilig als de baby nu al zou komen? Na een dag werd ik weer ontslagen uit het ziekenhuis. Mijn waarden waren nog niet in orde, maar ze zagen geen noodzaak om me in het ziekenhuis te houden. Wel werd al duidelijk dat ik waarschijnlijk de 40 weken niet zou gaan halen en dat ik ingeleid zou worden. De dagen daarna moest ik dagelijks terug naar het ziekenhuis voor onderzoeken. Omdat zwangerschapsvergiftiging erg gevaarlijk kan zijn was het belangrijk dat ze me goed in de gaten hielden. Na een aantal dagen op en neer te gaan naar het ziekenhuis, veel geprikt te worden (erg leuk voor iemand met een gigantische angst voor naalden!!) en vooral veel te wachten werd ik wederom opgenomen. Dit keer werd al snel duidelijk dat ik het ziekenhuis niet meer zou verlaten voordat de kleine geboren zou worden. Omdat er nog geen sprake was van enige ontsluiting zouden ze door middel van een ballon katheter proberen e.e.a. op te wekken. Had ik al gezegd dat ik echt een angsthaas ben met een ontzettend lage pijngrens? Nou, bij deze! Iedere dag stond bol van onderzoeken, prikjes, gefrut her en der.. allemaal niet mijn hobby. Ook wist ik natuurlijk dat ik niet onder de inleiding uit zou komen, wat ging betekenen dat ik aan een infuus moest (en dus een naald in mijn hand). Ik kon me daar al enorm over lopen opwinden. Ook gaf de arts aan dat het vanwege mijn pijngrens misschien verstandig was om na te denken over een ruggenprik… ik en een ruggenprik?! Ik hoor mezelf nog lachen en denken: “NO WAY!”

Na meerdere pogingen om ontsluiting te realiseren werd op zondag nog een hormoonveter ingebracht. Als deze zijn werk zou doen, zouden ze maandag ochtend mijn vliezen breken en zou de bevalling kunnen beginnen! Samen met Bas heb ik nog lekker genoten van de avond. Ik had een kamer voor mezelf, dus we hebben samen op het ziekenhuisbed nog lekker een serie liggen kijken. Het is dat het een beetje krap lag, maar anders zou je haast denken dat je gewoon thuis was. Ik hoopte natuurlijk dat de hormoonveter zou werken, al was ik wel bang dat het misschien niet zou werken omdat ze al meerdere dingen hadden geprobeerd zonder succes. Toch vond ik het wel een bijzonder gevoel dat het misschien de laatste avond zou zijn voordat we papa en mama zouden zijn. Bang voor de bevalling was ik niet…. wel bang voor het infuus en de ruggenprik.

Maandagochtend, 23 februari. Al voordat Bas er was kwam er weer een verloskundige langs om te kijken of er voldoende ontsluiting was om de vliezen te breken… en ja hoor, er was genoeg ruimte. Ik heb Bas gelijk gebeld om te vertellen dat hij moest komen omdat het weleens een heel spannend dagje kon gaan worden! Toen Bas er eenmaal was hebben ze uitgelegd wat er ging gebeuren, hoe ze de vliezen gingen breken en hoe het inleiden zou gaan. Helaas ontkwam ik er natuurlijk niet aan om een naald in mijn hand te krijgen voor het infuus, maar nu ik zeker wist dat de bevalling vandaag zou gebeuren kon het me ook minder schelen…. Later die dag zou ik onze zoon in mijn armen sluiten, veel belangrijker dan dat prikje in mijn hand. Even mijn ogen dichtgeknepen en hoppa, hij zat er in. Ja Mandy, je hebt je weer aangesteld, jezelf te druk gemaakt… en waarvoor? Voor niks want zo veel pijn doet het nou ook weer niet ;-)Om half 11 was het zover. Het infuus werd aangesloten. Ik voelde veel adrenaline in mijn lijf en lag met een dikke lach op mijn gezicht te wachten totdat ik iets van weeën zou gaan voelen. Het duurde even voordat ik iets voelde en toen ik iets voelde, viel het me reuze mee.

Natuurlijk was dat pas het begin. Het werd steeds iets heftiger en omdat ze in het ziekenhuis hadden aangegeven dat het wel even kon duren voordat je een ruggenprik kon krijgen, heb ik redelijk op tijd aan gegeven dat ik er klaar voor was. Op dat moment kon ik de weeën nog wel verdragen, maar ik vond het wel een fijn idee om de prik al gehad te hebben voordat ik het niet meer zou kunnen verdragen. Bas en ik werden naar beneden gebracht voor de prik. Eerlijk gezegd was er op dat moment letterlijk niks meer over van mijn angst. Laat maar komen die prik, ik ben er klaarvoor! Zo gezegd, zo gedaan. Om 16 uur lag ik weer terug op de verloskamer. Rond 18.00/18.30 uur werd weer gekeken naar de ontsluiting en ik zat al op ruim 8 cm! Het zou niet meer zo lang duren. Mam en pap waren inmiddels vanuit Tilburg in Drenthe gearriveerd en hebben nog eventjes meegepuft voordat ze naar ons huis gingen. Toen ze gingen werden mijn weeën steeds heftiger. Ik had het gevoel dat de ruggenprik niet meer echt werkte. De weeën kwamen ook telkens erg snel. Ik had 6 weeën in 10 minuten tijd. De verloskundige vond dat ook iets te snel gaan dus heeft het apparaat wat terug geschroefd. Rond 8 uur gaf ik aan dat ik dacht wel klaar te zijn om te persen… Wat duurde het toen lang voordat het mocht! De verloskundige kwam maar niet naar de verloskamer, het duurde en het duurde maar langer. De weeën werden steeds vervelender. Uiteindelijk kwam ze rond half 10. Ze heeft nog even wat dingen gevraagd, nog een keer gekeken naar de ontsluiting en om 10 over half 10 mocht ik EINDELIJK gaan persen. Ik was er helemaal klaar voor. De eerste ontmoeting met onze zoon was nu ZO dichtbij! Ik kon haast niet wachten J Na 18 minuten persen dacht ik dat er een wee aan kwam en ik hoor mezelf nog snauwen tegen Bas dat hij stil moet zijn omdat er een wee aan kwam… Zijn antwoord was alleen anders dan dat ik had verwacht… Mandy… dat is geen wee!!! Doe je ogen eens open, je zoon is er!!! Ik deed mijn ogen open en keek naar beneden… onze prachtige zoon werd om hoog gehouden… hij huilde en werd snel op mijn borst gelegd… wat is ie klein… wat is ie mooi! Hij is er…onze Kjelt! Ik ben vanaf nu mama van Kjelt !