En daar was ze dan 💕

40 weken en 3 dagen, zo ver was ik al toen ik werd ingeleid. Smorgens om 7u binnen in het AZ Sint-Jan ziekenhuis in Brugge , nuchter, want dat moest. Vol zenuwen checkten we in, niet weten wat ons te wachten stond. We mochten direct door naar de MIC afdeling. Daar kreeg ik een schortje en mocht ik nog eens plassen en enkele papieren invullen voor we aan het echte werk begonnen.

Nog even checken of er opening was, tevergeefs, slechts 1 cm. Dat betekende dat ze een ballonnetje gingen steken om wat opening te krijgen. Wast moest ik mij daar bij voorstellen? Gelukkig viel dat allemaal heel goed mee, je raakt het immers wel gewoon dat het daar beneden wat ongemakkelijk aanvoelt. Bij 5cm opening viel het ballonnetje er uit en braken ze ook mijn vliezen.. een vloed van weeën begon op te komen, ja dat was het moment om een epidurale te vragen.. een uurtje later kwam de anesthesist binnen, zonder veel treuzel zat ik klaar op het randje van mijn bed. Mijn liefdevolle partner stond voor me met open armen want ik wist dat ik pijn zou hebben, en amai wat een prik !! De pijn nam stilaan af en ik kon nog wat slapen , gelukkig ,’want het was een korte nacht geweest. 

Ondertussen, iets na 18u zag ik eindelijk mijn gynaecoloog, die kwam nog even kijken voor zijn shift erop zat. De eerste momenten leek alles oké, ik mocht kiezen , ofwel een sectio voor hij naar huis ging ofwel blijven afwachten om natuurlijk te bevallen. Die keuze was snel gemaakt. Ik lag ondertussen al meer dan 11u in arbeid dus nog wat extra uren kon ik wel aan. Zo snel als de gynaecoloog weg was , zo snel stond hij weer in de kamer. Volle paniek, niet wetende wat er aan de hand was, ‘mevrouw het spijt me maar u moet nu een spoedsectio ‘. Ik was in shock, 5 minuten geleden was alles nog in orde en nu rijden ze me door de gang opweg naar het operatiekwartier. Bleek dat onze dochter zonder zuurstof zat en al op het randje stond. De tranen liepen over mijn wangen, ik was bang, bang voor wat komen zou. Terwijl mijn man zich aan het omkleden was , Maakten de assistenten mij klaar. Handen werden vastgebonden, groene doeken werden bovengehaald, het ging er hectisch aan toe.. voor ik het wist voelde ik het mes glijden in mijn vel, die epidurale deed dus zijn werk niet. Na 3 pogingen en 3x extra verdoving voelde ik mij zo zwak, het voelde alsof ik elke moment kon opgeven, zolang ze onze dochter maar kunnen redden en dat zij het goed maakt dan hoeven ze achter mij niet te kijken dacht ik. Vanaf dan is alles zwart en herinner ik mij niets meer tot ik wakker werd op de recovery , Ik was te zwak om onze dochter vast te houden dus ook daarop moest ik nog even wachten. Na 2uur op de recovery mochten we eindelijk naar de kamer. Met amper wat gevoel in mijn dikke teen kon ik eindelijk onze dochter zelfstandig vastnemen. Wat een prachtige meid, niet te geloven dat we eindelijk mama en papa waren. Ondertussen was het al na 22u, bezoek was uiteraard niet toegestaan en hadden we zeker geen behoefte aan na zo’n ervaring dus nog even facetimen met de familie , nog niet helemaal bij mijn normale doen want de verdoving liep nog door mijn lijf, maar toch trots om onze dochter te tonen, trots op wat we doorstaan hebben , trots op mezelf dat ik een kind op de wereld heb gezet en trots op mijn man die elk moment dat ik het niet meer zag zitten , diegene was die telkens sterk bleef en mij moed insprak.

Ons avontuur begon.. 

Lahousse Zoë , 27/11/2015