En daar is nummer twee al

6 maanden na de geboorte van Warre had ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Opnieuw belde ik naar de gynaecoloog waar we op 8 weken al naartoe mochten. De spanning is weer te snijden die dag. De schrik dat het weer niet goed zal zijn zit er goed in. Gelukkig is het snel aan ons en is alles prima.

Door de kans op vroeggeboorte door de verkorte baarmoederhals starten we al vroeg utrogestan op. Op 17 weken zwangerschap moet ik ook stoppen met werken en ook Warre moet ik zo weinig mogelijk optillen, iets wat niet vanzelfsprekend is want Warre is op dat moment 8 maanden. Gelukkig is Warre een echte waaghals en klimt maar al te graag zelf op de zetel. Verschonen doen we dus niet meer op de verschoontafel maar in de zetel. We doen er alles aan om thuis te blijven en om de baby zo lang mogelijk in mijn buik te houden.

De maanden gaan voorbij en de vermoedelijke bevallingsdatum komt dichterbij. Het weegt en ik ben fysiek helemaal op. De gynaecoloog ziet dit en plant een inleiding. Op 1 mei ga ik dan eindelijk bevallen.

De nacht van 30 april op 1 mei slaap ik nauwelijks. Ik ben gespannen en vol ongeduld want ik mag voor een tweede keer bevallen. Om 8u 's morgens moeten we ons aanmelden. Alles wordt rustig klaargemaakt en er wordt ook een baxter met weeënopwekkers aangesloten. Ik heb al voldoende ontsluiting dus prikken ze meteen mijn water.

Lang moet ik niet wachten of daar zijn de weeën al. De vroedvrouw komt nog eens kijken en meet 4 cm ontsluiting. Niet vee later zeg ik tegen mijn vriend ''ze is er, ze komt eraan.'' mijn vriend gelooft me niet en gaat rustig op zoek naar een verpleegster/vroedvrouw. Deze snellen de kamer binnen en twijfelen geen seconde. Ik word naar de verloskamer gebracht, de gynaecoloog wordt opgebeld. Deze staat aan de lift om naar boven te komen. Ze komt er dus zo aan. Niet veel later zie ik haar verschijnen maar ligt er al een mooi meisje in mijn armen, Felien.