Elsa's bevalling

Het is vrijdag 5 februari als we nog samen een lekkere wandeling maken. We praten wat over hoe bijzonder en gek het is dat het nu elk moment kan gaan gebeuren. De uitgerekende datum is 11 februari. Na de wandeling neem ik een uitgebreide douche inclusief muziek, een concertje en een dansje. Daarna begin ik rustig aan het eten en tijdens het koken begint het wat te rommelen in mijn buik. Omdat ik helemaal geen harde buiken of voorweeën heb gehad, denk ik eerder dat dat het is, maar je weet het nooit... We eten samen en het smaakt me heerlijk. Als ik na het eten naar de toilet ga, zie ik wat roze vocht in mijn ondergoed. Ik loop terug naar de kamer en met een grote glimlach zeg ik 'nou, ik denk echt dat dit het is.' We zijn enthousiast en ontspannen. Al die tijd voel ik wat lichte krampjes in mijn buik, maar echt niet noemenswaardig. We kijken, zoals we elke vrijdagavond doen, The Voice inclusief wat hapjes op tafel. Omdat het voor ons allemaal nieuw is en we niet weten wat we nu moeten verwachten bellen we om 21:00 uur toch maar even de verloskundige. We hadden verwacht dat ze ons zou adviseren om lekker te gaan slapen en dat ze morgenochtend langs zou komen, maar ze vertelde ons dat ze om 21:30 uur bij ons zou zijn. Twijfelend en speculerend zitten we op de bank 'zou dit het dan echt zijn?!'

Zoals afgesproken komt om 21:30 uur de verloskundige langs. Zij vraagt me een beetje hoe het de afgelopen uren is gegaan en wat ik heb ervaren. Ze benoemt dat ze qua observaties nog niet echt iets aan me ziet, ik geef aan dat ik inderdaad nog niet echt ergens last van heb. Ze besluit me inwendig te onderzoeken om te kijken of er al wat ontsluiting is. - Oké, even een heads up want dit had ik graag willen weten van tevoren, maar mijn hemel wat doet dat pijn! Ik vond het echt een heel naar gevoel. - Dan vertelt de verloskundige ons dat ik al 3 centimeter ontsluiting heb! Oké, dus nu is het echt begonnen? vraag ik. Ze lacht 'ja, nu is het echt begonnen.' We zijn zo blij, onze baby komt eraan! De verloskundige adviseert ons om de komende tijd nog lekker te relaxen, wat uit te rusten, want het kan een lange nacht worden. We spreken af dat ze om 00:30 uur terugkomt om te kijken hoe het dan gaat. Tot 00:30 uur gaat het allemaal nog steeds prima, het rommelende gevoel in mijn buik neemt wel iets toe, maar nog steeds is het echt heel goed te handelen, ik kan alles nog. Om 00:30 uur is ook de verloskundige verbaast dat ik er nog steeds zo bij zit, want dan blijk ik toch al 5 centimeter te hebben, dat gaat lekker! Ik heb ervoor gekozen om poliklinisch te willen bevallen dus we besluiten rustig aan richting het ziekenhuis te gaan. Waar ik opzag tegen een helse rit naar het ziekenhuis met volle weeën, bleek het een ontspannen ritje te worden waarin we samen nog een keer goed beseffen: we komen niet met z'n tweeën terug. De lege Maxi-Cosi achterin is straks gevuld. Zou het nou een jongen of een meisje worden? Spannend... Dit is overigens de enige keer dat we een verklaring hebben gebruikt voor de avondklok. Jammer genoeg zijn we niet gecontroleerd. Dat had me nou leuk geleken: 'Hallo, ik ben aan het bevallen'

Het is 01:30 uur als we aankomen in het ziekenhuis. De verloskundige vraagt of ik in een rolstoel naar boven wil waarop ik lachend zeg dat dat niet nodig is. We lopen naar boven waar we naar onze verloskamer gebracht worden. Als ik het bed zie vraag ik of het nu de bedoeling is dat ik hier in ga liggen, want dat vind ik eigenlijk nog niet echt zo nodig. De verloskundige zegt dat ik het helemaal zelf moet weten dus ik besluit om op de bank te gaan zitten waar we met elkaar wat kletsen en genieten van een bakje thee en koffie. Om 02:30 uur besluit de verloskundige weer een inwendig onderzoek te doen en blijk ik nog steeds op 5 centimeter te zitten. Ze geeft aan dat ze mijn vliezen gaat breken, omdat ze denkt dat dit net het laatste zetje is wat ik nodig heb. En dat bleek te kloppen...

Vrijwel meteen kwamen de weeën achter elkaar door. Ik voelde dat ik het goed onder controle had en kon de weeën goed wegpuffen zoals ik dat had geleerd in de bevalcursus. Ik begon op bed, maar omdat ik naar het toilet moest (en ook wist dat plassen goed is om ruimte te maken) kwam ik op het toilet terecht. De zwaartekracht hielp hier goed mee, want ik had geen tijd meer om van het toilet af te komen. Ik merkte dat ik helemaal in een eigen bubbel ging en dat voelde heel goed. De verloskundige laat ons lekker samen in de badkamer, omdat ze in de gaten heeft dat het goed gaat zo. Achteraf hoorde ik dat Jordy nog even aan de verloskundige had gevraagd of er wel eens baby's op het toilet werden geboren, die dacht natuurlijk Elsa komt hier nooit meer vanaf! Ik hoor de verloskundige nog zo zeggen 'als je het gevoel hebt dat je moet poepen, komt de baby eraan' en vlak daarna voel ik het. Echt, alsof je MEGA nodig moet poepen, zo is het gewoon. Ik roep de verloskundige 'ze komt eraan!' (gek hè, want we wisten het geslacht helemaal niet). Jordy en de verloskundige helpen me om te verplaatsen van de toilet naar het bed en na twee uurtjes vol in de weeën zijn daar de verlossende woorden 'Ja, ik dacht het al, je mag gaan persen!'

Dit vond ik heerlijk, want ik had voor het eerst weer even pauze. Ik vind het prettig om een beetje zittend op bed te gaan persen, dit had ik van tevoren verder niet bedacht, maar gebeurde vanzelf. De verloskundige legt me goed uit wat ik zo ga voelen en wat ik dan moet doen. 'Je voelt een wee opkomen en als deze op zijn hoogtepunt is, doe je je kin op de borst en duw je zo hard als je kan naar beneden.' Dit gaat de eerste keer best goed, alleen duw ik ook heel hard met mijn handen tegen mijn bovenbenen aan. 'Pak je benen maar vast, dan gebruik je die kracht ook meer om naar beneden te duwen in plaats van je af te zetten.' En zo gaan we het doen. Tussendoor komt de kraamhulp binnen 'Oooh, jullie zijn al begonnen, wat goed!' Met een lach kijk ik haar aan en zeg ik 'Ja, het gaat echt heel erg goed!'. Tussendoor vraag ik aan de verloskundige of ze al wat ziet. Ze vertelt me dat ze een flinke bos haar ziet en vraagt of ik het hoofdje wil voelen. 'Ik weet niet of ik dat durf' zegt ik. 'Dat durf jij wel!' en voor ik het weet maak ik voor het eerst fysiek contact met onze baby, ik voel haar hoofdje! Ik word onwijs goed gecoacht door de verloskundige, de kraamhulp en vooral Jordy. Ik hoor aan Jordy dat het persen effect heeft en dit geeft me kracht en motivatie om door te gaan. Ik voel ook aan mezelf heel duidelijk het punt waar ik normaal op zou geven, maar hier kon ik door, ik ging over het punt heen en was sterker dan ik ooit ben geweest. En toen, na 50 minuten persen, was jij er! Pas na een tijdje genieten van jou op mijn borst vraagt de verloskundige 'weten jullie al wat het geslacht is?' Nee, dat weten we nog helemaal niet! Kijk maar, zegt ze, en ze haalt de navelstreng tussen de beentjes weg. Het is een meisje! Nora, onze Nora, daar ben je dan. 

Al vrij snel komt ook de placenta er achteraan. Ik krijg een prik in mijn been, omdat ik vrij veel bloed verlies. Daarna word ik gehecht, 1 hechting, Nora is met haar vuistje naast haar hoofd ter wereld gekomen dus ze heeft aan de buitenkant kleine schade achter gelaten. Ik krijg het allemaal niet zo mee, ik lig met mijn dochter op mijn borst. Wat ik nog goed weet is dat ik heel vaak heb gezegd 'ik ben zo trots op mijzelf' en 'het ging zo goed, ik zou het zo weer doen. Ik krijg nog een prik, want ik verlies toch best nog wel wat bloed. De verloskundige laat ons uitgebreid de placenta zien, heel erg mooi en bijzonder. We genieten van het gouden uurtje met Nora bij ons, ze is er gewoon... Daarna is het tijd om te douchen, maar door het bloedverlies ben ik toch erg wankel en val ik ook bijna flauw. De kraamhulp en Jordy zijn er gelukkig om me te helpen. Het lukt me om te douchen en dan mogen we lekker naar huis. Apetrots. Thuis worden we opgevangen door de kraamhulp en gaan we een geweldige kraamweek tegemoet. We did it! 

Liefs Elsa