Eindelijk mochten wij het ziekenhuis verlaten!

In mijn vorige blogs vertelde ik over mijn inleiding, spoedkeizersnede en streptokokken. De vorige blog ben ik geëindigd dat wij naar huis mochten.

Eindelijk waren we weer lekker thuis! Wat was het heerlijk om het ziekenhuis te verlaten. Om met koffers, kind en vriend het ziekenhuis uit te lopen. De verloskundige liep mee om te kijken of alles goed ging. Ze maakte nog een grapje: 'Stel je voor dat je out gaat, dan mag ik je niet laten gaan'. Ik hield even wijselijk mijn mond, want toen ik buiten kwam werd ik erg duizelig en flauw, maar geen haar op mijn hoofd die er aan dacht weer rechtsomkeer naar binnen te gaan.

Eindelijk zag ik ook mijn huisdieren weer, de woonkamer was versierd, een grote bos bloemen op tafel met een kaartje 'welkom thuis'. Ik was helemaal happy!

Na een half uurtje arriveerde de kraamverzorgster. Leuke meid en vlot, waar ik om gevraagd had. We hebben kennis gemaakt, het één en ander besproken, wensen uitgesproken etc. Omdat ik mezelf drie keer per dag moest temperaturen, ging ik dat daarna gelijk maar even doen. Want bij 38 graden moesten wij meteen het ziekenhuis weer bellen. Ik maakte mij geen zorgen, want ik had in het ziekenhuis elke dag een temperatuur van rond de 36,8. Vol goede moed naar de badkamer en even meten. Ik keek op de thermometer: 37,9. Ik schrok en lachte tegelijk. Schrok dat het ineens zo hoog was, lachte omdat ik zenuwachtig werd. Ik had een uurtje daarvoor 2 paracetamol genomen, dus ik wist dat mijn temperatuur eigenlijk hoger was dan 37,9 omdat de paracetamol de koorts onderdrukt. Met bijna lood in mijn schoenen naar de kraamverzorgster en het verteld. Zij wilde dit wel eventjes bespreken met de verloskundige.

In mijn hoofd was ik mijn koffer al weer aan het inpakken en was zo bang weer terug te moeten. De verloskundige had aangegeven dat ik nog niet hoefde te komen, maar echt goed moest controleren, meerdere keren per dag. De dag ging voorbij en in de avond was mijn temperatuur rond de 37,6. Prima! 

De volgende dag begonnen wij met de kleine in bad te doen, zelf te douchen etc. Ik voelde mij niet heel goed, was continu misselijk en flauw, at ook bijna niks. Maar het enige waar ik dacht was om dat voor mezelf te houden, want dan zou er ook niks gebeuren. In de middag getemperatuurd en 38,0 graden. 'Oh nee, daar gaan we'. Uiteindelijk toch maar besloten om te zeggen hoe ik mij voelde, want het gaat wel om mijn gezondheid. De kraamverzorgster had weer contact met de verloskundige, maar tot verbazing van ons beiden mocht ik het nog aankijken. Ik was enorm blij, maar wij keken elkaar wel even raar aan over het feit dat ik eerst pertinent met 38.0 graden terug naar het ziekenhuis zou moeten, en nu het zo ver was we het toch nog mochten aankijken. Ik vond het prima, zolang ik maar thuis was. De temperatuur is daarna niet hoger geweest dan 38 graden, ondanks dat ik wel misselijk bleef, flauw was en bijna een week niks at.

Ik had ook bijna nergens zin in. Ook niet in kraambezoek. Aan de ene kant voelde ik mij hier lullig om, ik kreeg veel berichtjes om langs te komen, maar ik voelde mij nog niet goed en wilde met zijn drieën zijn... Geen andere mensen om mij heen. Dit heeft wel ongeveer drie weken geduurd... Toen vond ik dat ik moest doorzetten en de stap moest nemen om mensen te laten komen. Ik vond dat ze er recht op hadden om de kleine te zien en mij. Om te kijken wat een pracht kindje ik op de wereld had gezet. In het begin kostte het moeite, maar elke keer ging het beter en had ik er zin in als bezoek langs kwam. Ik kon weer genieten. 

Ik genoot intens van het thuis zijn, mijn eigen bank, spullen, douche, bed en heerlijk met mijn gezin zijn. De avonden waren zwaar. De kleine had onwijs last van maagkrampen. Avondenlang minimaal 4 uur lang krijsen. Dit gebeurde ook in het ziekenhuis al, de avonden en nachten gilde hij het ziekenhuis bij elkaar. Elke avond huilde ik met 'm mee... Ik kon niks doen, behalve troosten. Maar zo overstuur was hij elke keer, kon hem nergens mee troosten, hartverscheurend. Al snel besloten we dat ik andere voeding wilde voor hem en naar een osteopaat. Gelukkig heeft dit goed geholpen en was snel van zijn krampen af!

Het echte genieten kon beginnen, de periode om je kindje te leren kennen, een weg te vinden met zijn drieën. De hele dag naar mijn kindje kijken, naar zijn ogen, lippen, oren, handjes, nageltjes en die lieve schattige teentjes.

Ja, ik was / ben gelukkig. Ik ben zo dankbaar voor onze kleine jongen, die nu heerlijk naar je lacht, brabbelt, met speelgoed speelt en af en toe lekker de boel geterroriseerd.

De bevalling en de periode daarna was geen makkie, maar ik zou het zo over doen voor hem.