2 jaar geleden
Eindelijk mama!
Een goede afloop.
Tijdens de zwangerschap kregen we met 28 weken te horen dat mijn baarmoedermond te kort was. We werden direct doorgestuurd naar de gynaecoloog voor verder onderzoek.
In week 29 werd ik opgenomen in het ziekenhuis omdat mijn baarmoedermond van 16mm naar 4 mm was gegaan. Dus kreeg ik weeënremmers en longrijpingsinjecties.
Spannende weken volgde. Wij zaten gemiddeld 3 keer per week in het ziekenhuis voor controle. En wij hebben meerdere malen geboord dat we ons voor moesten bereiden op zijn komst. Maar elke keer werd het toch weer rustig. Weken bedrust volgde.
Op 37 weken werden we ontslagen uit het ziekenhuis en mochten we terug naar de verloskundige. Wat een mijlpaal! Niemand had het verwacht.
En toen was het afwachten. Wachten tot het door zou breken. Maar ik mocht in ieder gevak thuis bevallen. Iets wat ik heel graag wou.
Aan het einde van week 37 begon mijn lichaam raar te doen. Last van mijn darmen, maagzuur, vermoeidheid. Ik voelde me niet lekker. Voor de grap zei ik nog, bereid je maar voor. Hij gaat komen.
Maar het werd weer rustig. Met 38+1 hadden wij nog een controle bij de verloskundige. Alles was rustig en goed. Ik had me er bij neergelegd dat het ook nog wel even kon duren.
Die nacht werd ik wakker van een pijnlijke kramp. Ik wist meteen dat dit een wee was. Maar ik moest afwachten, want het werd altijd weer rustig. En inderdaad einde van de ochtend zakte alles weer.
Ik besloot wat te gaan wandelen en in de avond nog even in bad te gaan. Tijdens het avondeten kwamen de weeën toch weer terug. Netjes om de 5/6 minuten. Toch nog even in bad gegaan en daarna kwamen ze zelfs al op de 2/3 minuten.
We hebben toen de verloskundige gebeld, die zou direct komen kijken. Bij controle bleek ik al 5 cm ontsluiting te hebben! Ik had alleen maar rugweeën, maar tot half 11 heb ik gewoon rondgelopen en gekletst met iedereen.
Bij de controle om half 11 bleek ik op 8 cm ontsluiting te zitten. Het schoot al op! Een uur later was het dan zover. Volledige ontsluiting en mijn vliezen werden gebroken. Ik moest nog even persweeën wegpuffen, want Levi moest nog verder indalen.
Om half 1 mocht ik dan eindelijk persen en 1 uur later werd Levi geboren! Een prachtbevalling, zo rustig en fijn. Eindelijk was onze grootste wens vervuld. Een pracht van een zoon!