Eerste Partus, part 2.

Uhhh.. Huis?!

Ik heb weeën om de 5 minuten, ik wil een poliklinische bevalling, er zou gekeken worden hoeveel ontsluiting ik had. Nadat ik de verpleegkundige dus aankeek alsof iedereen knettergek geworden was, mocht ik mee naar de onderzoekskamer waar dus werd bevoeld hoeveel ontsluiting ik had..

'Nou, je onderzoek is afgerond, je hebt 5 centimeter ontsluiting, je verliest wat bloed van onder en uh, doei he! Je mag weer gaan'

GAAN?!

We wonen 35 minuten van het ziekenhuis af, gek. Ik ga niet!

'Ik weet niet of we plek hebben, ik kan ook Heerenveen voor je bellen om te vragen of die plek heeft'

Oké. Oké. Ik was niet in paniek maar nu begint het.

Wat als Heerenveen ook geen plek heeft? En moet ik serieus met deze weeën in de auto van Zwolle naar Heerenveen?

Als blikken konden doden was die mevrouw dus morsdood. Kassie wijle. Hartstikke levenloos. Terwijl zij er waarschijnlijk ook niks aan kon doen. 

Dus ze ging even overleggen, en ik belde mijn eigen verloskundige om te vragen wat ik nou moest doen.

Na wat een eeuwigheid leek te duren, kwam de verpleegkundige terug en conclusie was, ik mocht blijven maar vanwege personeeltekort mocht ik de komende 2 uur niks van me laten horen. Mijn eigen verloskundige moest komen, wat toch al de bedoeling was, en ik kreeg een kamer aangewezen.

Nou maar echt. Zo wil je toch niet bevallen?

Eenmaal op de kamer sprong ik onder de douche, want het enige wat leek te helpen waren warme stralen.

Mijn eigen verloskundige kwam en ik werd weer gecheckt van onder. Dat betekende dat ik moest gaan liggen op bed en dat wilde ik nou net niet. Ik heb zelfs met de verloskundige besproken dat ik graag staand wilde bevallen. Maar goed, je mag wel ff voelen hoor, en daar wil ik best wel even voor gaan liggen. Als het maar voor even is.

Het was inmiddels half 8 en ik zat op 8 centimeter! Ik vroeg nog of ze een grapje maakte, want tot nu toe was het best ok gegaan, geen helse pijnen en andere horrorverhalen, maar dat was niet het geval. Ik keek op de klok en dacht 'Om een uur of 11 heb ik dat kind er wel uitgeperst!'. En boy, wat zat ik fout 😂

Om de rugweeën op te kunnen vangen masseerde Remke m'n onderrug. Omdat ik natuurlijk alles had voorbereid, maar de helft was vergeten, werd dit met Rituals handcrème gedaan. Ik werd zen van de geur, Remke kan het sindsdien niet meer verdragen. Maar hij had wel zachte handen! 😜

Inmiddels kwam een andere verloskundige van mijn eigen praktijk de ene aflossen en werd ik om 11 nogmaals gecontroleerd. Ik was nog geen millimeter opgeschoten. Aha. Dus die helse pijn is eigenlijk een soort van vereiste.. Shit.

Er werd aangeboden om m'n vliezen te breken zodat het sneller kon gaan, en dit aanbod nam ik dan ook gretig aan. Helaas, er zat meconium in het vruchtwater Dat betekende dat ik een medisch geval werd, dat mijn eigen verloskundige weg ging en dat ik weer aan de ctg moest om vooral de hartslag van Kees in de gaten te houden. En daarbij moet je eigenlijk gaan liggen. Omdat ik, denk ik, nogal wild uit de ogen ging kijken bij het woord 'liggen', werd aangeboden om draadloos Kees in de gaten te houden. De hele computer werd omgebouwd, de draadloze sensor werd opgehaald en ik was er klaar voor. Met deze constructie mocht ik tenminste naast het bed staan. Wat bleek, de sensor was niet opgeladen. Dat betekende dat ik alsnog op bed moest gaan liggen en Kees een plaatje op z'n kop geplakt kreeg. Mijn eigen verloskundige was nog aanwezig en nadat ik meermaals zei dat ik echt niet ging liggen,tenzij ze me plat spoten, kreeg ik pijnmedicatie aangeboden. Een morfine pompje. Ik kan je vertellen, ik vond het heerlijk! Na elke wee viel ik in slaap. Ook kreeg ik weeënopwekkers. Omdat ook dit ctg kastje niet op de goede plaats wilde blijven, kreeg Remke deze in de handen gedrukt. Als ik dan een wee kreeg, moest hij een knopje inhouden en als de wee weer afzakt mocht het knopje ook losgelaten worden. Omdat het inmiddels al nacht was, en wij al best lang op waren, waren we uiteraard moe. Remke had nog gewerkt, dus die was helemaal moe. Dat was ook wel te merken, want ik had hele rare periodes waarbij Remke per ongeluk het knopje had ingeduwd in z'n slaap haha. Of dat je wel het begin van de wee zag, maar dat Remke in slaap viel tijdens die wee dus deze ook heel abrupt weer stopte op het scherm. Na iedere wee viel ik dus in slaap, maar helaas viel mijn ademhaling dan ook elke keer weg. En als je adem te lang weg blijft, gaf de monitor alarm. Dat wil je voorkomen, dus ik werd regelmatig wakker 'geschreeuwd' dat ik adem moest halen! Als je knetterstoned bent van de morfine is dit een hele happening haha.

Rond 6 uur kreeg ik eindelijk persweeën en werd de morfine afgekoppeld. De verloskundige werd er bij gehaald en ik mocht gaan persen. Eerst zonder beensteunen.. Toen met 1 been steun. Toen beide beensteunen.. En ik vond er geen klap aan zo. Inmiddels een kwartier verder gaf ik met een heel klein stemmetje aan dat ik eigenlijk niet op bed wilde bevallen. De baarkruk werd aangesleept en als dat persen geen serious business was geweest, weet ik zeker dat Remke de slappe lach had gekregen.

En ik zelf misschien ook wel, het lijkt wel een toiletverhoger!

Omdat ze al die moeite voor me hadden gedaan, wilde ik niet zeggen dat ik eigenlijk staand wilde bevallen. Dus mevrouw nam plaats op de toiletverhoger en Remke ging achter me zitten. Maar dat gaf me een kracht zeg!

Er werd een spiegel onder me gelegd en er werd gevraagd of ik wilde kijken. Ik denk dat ik wel 40x nee heb gezegd in 10 seconden. Toch heb ik tussen de weeën door even gespiekt. Dat had ik niet moeten doen. Ik vind er dus niks moois aan. Het ging ook iets te snel maar wat ik zag was een groot gapend gat. Niks had me daar op voor kunnen bereiden. Een donut misschien.

De eerste wee op de baarkruk kwam, en nadat deze voorbij was, voelde ik een grote druk tussen mijn bekken. Het hoofdje stond, zoals ze dat zo mooi zeggen, en bij de volgende wee had ik grote kans dat Kees zou komen.

Hier had ik ook de grootste horrorverhalen over gelezen maar ik vond dat reuze mee vallen. Het brandde niet, het deed niet opeens meer pijn, ik voelde dus gewoon een grote druk.

De 2de wee kwam, ik zette me schrap, en na 2x persen was Kees zijn hoofdje er uit. Ik moest nog even wachten met verder persen want zijn navelstreng zat, hoorde ik achteraf, om zijn nek. En ik stopte, maar ik voelde Kees gewoon verder gaan. Dus nadat ik zei 'de rest komt ook hoor', glibberde Kees uit mij. En daar was hij. Om 06.22 geboren, onze Fedde.

Heel voorzichtig huilen maar in mijn armen meteen rustig. Ik vroeg nog of hij met een vacuümpomp was gehaald, want hij had een ei op z'n hoofd. Maar wat bleek, Fedde lag met z'n hoofd scheef.

En daarom stagneerde mijn weeën en duurde het zo lang. Na een half uurtje was dat ei ook alweer verdwenen en had hij een perfect rond hoofdje. Wat een mooi kind, wat een mooi gevoel. En Holy shit, wat een prestatie, een bevalling. Ik kreeg opeens zoveel meer respect voor alle moeders. De verpleegkundige maakte een paar foto's en ik mocht voorzichtig opstaan. Nadat ik even had gespiekt of ik niet op de grond had gepoept (lekker belangrijk), voelde ik me onoverwinnelijk en kroop ik het bed in. Remke knipte de navelstreng door en er werd nog verder aan mij gefriemeld want de placenta moest er nog uit, en er moest iets geknutseld worden aan mijn onderkantje . Ik voelde er niks van en waar ik eerst de placenta in een hoekje zou gooien, heb ik deze nu uitgebreid bekeken. Ik vond het mega interessant. Allemaal veranderd door de bevalling.

Ik was euforisch!

Op het moment dat de verloskundige klaar was en wij met zijn 2en waren, hebben we meteen iedereen gebeld. De eerste selfie werd gemaakt en het was even volop knuffelen.

Dat kon ook, want er kwam maar niemand.

De selfie stuurde ik naar m'n vriendin, want die moest vertellen of ik echt een knap kind had of dat het op een aardappel leek en ik met al mijn moederliefde dat niet zag. Gelukkig heb ik een slimme vriendin, en kreeg ik bevestiging dat Fedde helemaal perfect was.

Er werd een ontbijtje voor Remke geregeld en beschuit met muisjes waar ik 1 hap van genomen heb, want ik was te druk met kijken naar mijn kind.

Om half tien moest ik nodig plassen dus toen hebben we maar de verpleegkundige gebeld, en ben ik lekker even gaan douchen en vooral plassen.

Nou dat was me een ervaring zeg.

Ik werd geholpen met douchen wat ik zelf de grootste onzin vond maar toch wilde ze erbij blijven, en ze vroeg of ik wilde plassen onder de douche of op de wc. Vanwege de hechtingen raadde ze de douche aan, en ik ben er heilig van overtuigd dat je met de bevalling ook een aantal hersencellen meeperst want ik was al op de douche stoel gaan zitten, ik ging plassen. Waardoor de urine dus geen kant op kon en het behoorlijk kietelde bij m'n hechtingen. Ik vroeg mij af wat ik in vredesnaam aan het doen was en waarom de verpleegkundige me dat niet even vertelde, maar die dacht natuurlijk dat ik gewoon normaal na kon denken. Eenmaal uit de douche ging het echt heel snel, want de kamer is natuurlijk nodige voor de volgende chagerijnig, in pijn zijnde barende vrouw waar eerst geen plek voor was. Rond half 12 werd ik naar beneden gesjoeft in een rolstoel, super ongemakkelijk, met een maxicosi op schoot en had Remke de auto al voor de ingang geparkeerd. Op naar huis!

Onderweg zijn we nog even gestopt om te kijken of Fedde echt wel goed vast zat en om mijn telefoon uit de maxicosi te vissen. Eenmaal thuis duurde het niet lang voordat de kraamverzorgster kwam. Wat een topper was dat! Nog nooit bij ons geweest, nog nooit gezien maar na een minuut al zo vertrouwd dat ze ons beide naar bed stuurde en zich ontfermde over Fedde. Ik had er totaal geen ongemakkelijk gevoel bij om Fedde bij haar achter te laten. Eerst slapen! En daarna vogelen we wel uit hoe we ons gezin nu vorm gaan geven met zo'n kleintje er bij.

De volgende keer vertel ik over de kraamweek, het ongeplande ziekenhuisbezoek en hoe we de eerste week hebben ervaren.

Tot dan!