eerste blog: het begin deel 1

Ik was dus 36 weken zwanger mijn buik begon eindelijk een buikje te worden en was minder moe. Misselijk ben ik tijdens de zwangerschap niet geweest maar moe??!!! Kwam de eerste 3 maanden niet van de bank af en at alles dat ik kon vinden! Kwam ook 35 aan maar dat terzijde ;)

Het schoot maar niet op met de babykamer mijn ex is een " ik doe het morgen goed?" type. Morgen wordt weer volgende week en dat werd volgende maand maar tijd begon nu te dringen en ik wilde de laatste paar weekenden samen zonder troep relaxen want daar is zodra die kleine er is geen tijd meer voor.

Ik zat lekker in mijn vel en irriteerde me mateloos aan die vrijwel niet gebruikte kwast die mijn ex vasthield terwijl hij weer vertelde wat tegenzat en waarom het allemaal nog langer zou duren.

Ik ga naar toneel! Ik was lid van een toneel groep en besloot er ff tussenuit te knijpen en naar een repetitie te gaan kijken

De repetities werden gehouden nog geen 5 minuten lopen van waar ik woon maar ik besloot de fiets te nemen. Lekker eventjes er tussen uit even wat andere mensen om me heen en iedereen van toneel is aardig en meelevend dus een lekkere afwisseling van het dagelijkse negatieviteit. (daar kom ik in een andere blog nog op terug)

Ja hoor was een goeie beslissing. Ik kwam binnen en werd meteen zo hartelijk ontvangen dat ik er echt van ging blozen. Vragen over de zwangerschap en hoe ik me nou voelde bleven komen en ik genoot volop van alle aandacht! Tijd om te beginnen met repeteren!

Ik ging er lekker voor zitten en al snel ging ik in het stuk op. Geweldig om naar te kijken en wat waren ze weer goed! Ik moest lachen en voelde weer eens dat ik een beetje in broek plaste. dat gebeurde wel vaker dus gelukkig was ik voorbereid met een inlegkruisje die het opving. Het was deze keer aardig wat urine verlies voelde ik dus ging ik snel naar de wc om mijn inlegkruisje te vervangen. Op de wc deed ik mijn broek omlaag en kreeg de schrik van mijn leven. Het was geen urine maar bloed! Ik had het gevoel dat ik nog moest plassen dus ging op de wc zitten en plaste inderdaad maar dat werd gevolgd door een hele vreemde plop gevoel (het leek alsof ik die bekende prop verloren had met aardig wat druk erachter het was een hele vreemde nare gevoel) en daarna begon ik heel heftig te bloeden. Er was echt veel bloed meer als tijdens een menstruatie. Ik ben terug naar binnen gegaan en in een soort shok toestand mijn jas en tas gepakt heb niets tegen niemand gezegd en ben naar huis toe gefietst.

Daar aangekomen riep ik naar mijn ex Lieverd er gaat iets niet goed ik verlies heel veel bloed. Hij stond binnen een paar seconden met een lijkbleke hoofd beneden naast me met de vragen echt? hoe erg is het? wat nu? wie moet je bellen? hoe voel je je?

Mijn antwoorden. Ja echt. Best erg veel bloed. Geen idee.Ik denk de verloskundige. Vreemd erg vreemd en beetje bang.

Ik belde de verloskundige en probeerde zo rustig mogelijk uit te leggen wat er was gebeurd en zij vroeg me een paar vragen die ik me echt niet meer kan herinneren. Ze stond voor mijn gevoel ook binnen 10 minuten aan de deur. Ik moest op de wc laten zien hoeveel bloed ik had verloren en toen ze dat zag belde ze meteen de ambulance en ik hoorde de woorden vroeggeboorte vallen. Op dat moment kreeg ik een pijn in mijn buik die uit het niets kwam en zo heftig was dat ik dacht dat ik flauw zou vallen. Ik zag sterretjes en wist even niet hoe ik moest zitten en zo snel het kwam was het ook weer voorbij. Achteraf gezien hoogst waarschijnlijk een wee. De eerste en enige echte wee die ik ooit zou hebben.

Mijn ex werd verzocht de noodtas te pakken en alles te verzamelen dat we wilden meenemen naar het ziekenhuis. Hij deed dat snel en kalm en ik kon merken dat hij zijn uiterste best deed rustig te blijven maar diep van binnen moet hij aan het doordraaien zijn geweest. Die blik in zijn ogen vergeet ik nooit meer die oh-nee-laat-het-niet-waar-zijn-mijn-hemel-wat-voel-ik-me-machteloos-kom-op-er-moet-iets-gedaan-worden blik.

Snel stond er een ambulance voor de deur en ik werd op een brandcard gelegd en vastgezet. Verder herinner ik me niets geen idee of ze mijn bloeddruk hebben nagekeken of wat dan  ook ik weet alleen dat ik een prik heb gehad voor een infuus maar dat weet ik alleen omdat die de volgende dag er pas uit ging. De rest is een waas. Ik lag in de ambulance te wachten voor de deur en kon zien dat de buren voor de deur stonden aan het eind van de straat stond een klein groepje mensen te kijken.

Wat duurt er zolang riep ik. Ik had het niet tegen iemand maar tegen iedereen die me kon horen want ik lag al een tijdje alleen in de ambulance te wachten. waarom staan we hier nog? Ik zag de verloskundige heen en weer lopen druk aan het bellen op dr mobiel en de ambulance broeders stonden te praten op de stoep mijn ex stond naast de ambulance met een verwarde blik te wachten en eindelijk kreeg ik te horen wat er nou zolang duurde, Alle ziekenhuizen waren vol!!! Wat zeg je me nou?? Alle ziekenhuizen waren vol! Er was geen lege couveuse beschikbaar mocht mijn kindje gehaald moeten worden. Dit meen je niet? en nu? De paniek werd voor het eerst echt voelbaar. Ik bedoel ik lig hier maar te wachten terwijl ik nog steeds heftig aan het bloeden ben en wil gewoon naar een ziekenhuis zodat ze mijn kindje kunnen nakijken en eventueel ingrijpen.

Na wat achteraf bijna 20 minuten bleek te zijn konden we naar beverwijk. He he!! Kom op karren met dat ding! Dat gebeurde ook. sirene aan zwaailampen de hele mikmak mijn ex voorin mee en daar gingen we met een noodvaart naar beverwijk. Ik kwam daar aan en mijn hemel wat een sfeer. Nee ok ik verwachte geen rozen en big smiles maar een hallo kon er niet vanaf laat staan vragen hoe ik me voelde. Ik kreeg een celmatje onder mijn billen en die moest om de 15 minuten vervangen worden want ik bleef bloeden. verder deden ze niets!!! Behalve me een beetje afblaffen toen ik zei dat ik naar de wc moest. hoe ik het in mijn hoofd haalde? uhh sorry? Tijd tikte en tikte en toen hoorde ik iemand iets zeggen over het een nacht aankijken en uit het niets werd ik woedend en begon me een partij te schreeuwen! Of iedereen wel goed bij hun hoofd was en waarom er niets werd gedaan?! Je hoefde geen arts te zijn om te weten dat dit niet goed was en dat er NU VERDOMME IETS MOEST WORDEN GEDAAN!!!

2 zusters keken me aan zo van kalm aan mevrouw niet zon toon tegen ons aanslaan. daardoor ging ik nog bozer verder Kan je me wel zo arrogant aankijken maar ik bloed als een rund nu al uren en jullie staan een beetje te ouwehoeren en niemand die kijkt of mijn baby nog wel ok is IK WIL DAT IEMAND VERDOMME NU IETS DOET!!!

ze liepen weg zonder wat te zeggen en kwamen terug met een band voor om mijn buik zodat ze de hartslag van mijn kindje konden zien/horen NU PAS!!! die was erg zwak en viel zelfs steeds weg. eindelijk namen ze het serieus maar kennelijk door mijn woede uitbarsting leek het ze verstandiger als ik maar naar een andere ziekenhuis ging. Zijn ze serieus? Toen ik weer die 2 ambulance broeders zag staan had ik mijn antwoord. Op naar Alkmaar!

weer met loeiende sirenes en zwaailampen gingen we met een noodvaart naar Alkmaar. Nog steeds ben ik heftig aan het bloeden en begin me echt beroerd te voelen zo langzamer hand en begin nu ook echt bang te worden. waarom deed niemand wat?

We kwamen in Alkmaar aan  rond half 3 snachts (het was om ongeveer 20:30 begonnen allemaal kan je nagaan)

Meteen werd er een echo gemaakt kreeg ik een band om mijn buik en werd er een gynaecoloog bij geroepen. Het gefluister en onderlinge overleg is het meest angstaanjagende dat ik ooit heb gezien/gehoord. Oh nee he ze waren te laat.... ik raakte het gevoel niet kwijt.

Ik keek op en er stond een vrouwelijke gynaecoloog aan het voeteneind van het bedje en ze zei ik durf niet langer te wachten ik wil je kindje halen met een keizersnede. Maar hij is dan 6 weken te vroeg dus er zijn wel risicos. Pff ok doe maar zei ik meteen. Ik had de risicos niet eens gehoord nog maar wist dat hij snel gehaald moest worden als het niet al te laat was. Ze somde de risicos op en om heel eerlijk te zijn heb  ik die niet eens gehoord. Ik ging akkoord haal aub mijn kindje nou maar.

In no time lag ik op een operatie kamer mijn ex in een blauwe jurk / jas kon ik door een raampje zien. Ik moest gaan zitten  en kreeg een ruggenprik. Mijn ex kwam bij mijn hoofd staan en kreeg al snel een krukje. een groene doek werd geplaatst en ik kon niets meer zien. Ik voelde mijn voeten nog en bleef dat herhalen tegen de man die me mijn ruggenpik had gegeven. Laat ze niet beginnen nog want ik voel mijn voeten. Hij grijnste en vroeg Voel je iets? Ik zei nee op mijn voeten na niets. Mooi zegt hij ze zijn al halve wegen de ingreep. Wow dat was bizar! ik voelde niets helemaal niets maar ik hoorde ook niets! Mijn ex en ik keken elkaar aan en zeiden verder weinig. Alleen dat we eindelijk bekend konden maken dat we onze knul dezelfde naam gingen geven als mijn ex , zoon werd vernoemd naar zijn vader. En hoe trots mijn ex daarop was. Toen zei de gynaecoloog we zijn echt net aan optijd. een kwartier later en het was te laat geweest. Ik schrok en zei en nu? Hoe is het nu met mijn kindje? Nog steeds hoorde ik niets  en dat was heel erg eng. je verwacht gehuil te horen. ik bedoel hij is geboren kreeg ik te horen om 03:37 maar geen gehuil.

Uit het niets kwam een zuster aan rennen met wat achteraf bleek mijn zoon te zijn. en ik mocht een heel vluchtig kusje geven aan een iniminie klein paars/zwart mensje geven. ik gaf uit reflex een kusje maar besefte pas nadat ze weer weg was gerend dat het mijn kindje was die even snel voor me werd gehouden en nog steeds geen gehuil!! Ik raakte best over mijn toeren dat dat alles het was en ik wilde mijn zoontje zien. Dat kon niet want hij moest naar de dokter eerst. Mijn ex mocht mee lopen en hij wilde eerst bij mij blijven maar ik smeekte hem om mee te gaan zodat hij kon kijken of alles ok was. En eindelijk eindelijk heel zachtjes en heel ver weg hoorde ik het : gehuil!!! is dat mijn zoontje? vroeg ik aan wie het ook was dat aan mijn bed stond. ja dat is je zoontje. Toen begon ik te huilen en te beven alles kwam er in een keer uit. Is hij ok? vroeg ik. Daar kreeg ik geen antwoord op. oh nee he kom op mensen is hij ok???

Mijn ex kwam op dat moment terug en hij had een glimlach gelukkig. Hij vertelde me het volgende. Ze moesten hem "opstarten" zoals ze dat noemden maar hij is ok. Hij wordt nu naar een dokter gebracht en die gaat hem helemaal nakijken. Ze bleven zeggen hoeveel geluk we hadden omdat ze echt net aan op tijd waren een paar minuten later en het had te laat geweest.

Pfff ok hij is veilig! Gelukkig ze waren inmiddels klaar met hechten en ik werd naar een uitslaap kamer gebracht. de gynaecoloog kwam even later langs en vertelde me dat de placenta had losgelaten en helemaal weg was toen ze mijn baby ging halen. Hij was erg mager en had ondergewicht en verder wist zij niets maar dat zou een arts me heel snel komen vertellen. We hebben beide erg veel geluk gehad vertelde ze nog het had fataal kunnen zijn voor ons beide.

ok nou gelukkig is dat niet het geval zei ik (het was overduidelijk dat het niet registerde wat er was gebeurd) Wanneer mag ik mijn kindje zien?

Straks werd me verteld hij wordt nu door de arts nagekeken.

4 uur later... nog steeds mijn kind niet gezien geen arts gesproken niets. Ik begon weer boos te worden en begon te roepen IK WIL MIJN KIND ZIEN!!! Er kwam al snel een zuster aangerend en zij schrok duidelijk toen ik haar vertelde dat ik mijn kind nog niet had gezien en zij ging meteen informeren. Kort daarop werd ik gehaald en werd met bed en al naar de neonatologie gebracht. Ik werd naast een couveuse gezet. Ik kon niets zien alleen heel veel slangen en hoorde veel piepjes en hier en daar een alarm. Toen keek ik goed en daar lag hij. 42 cm en 1850 gram een luier die veels te groot was een handje die helemaal ingepakt was ivm een infuus en een vreemde paarsige huidskleur. Ik ga niet liegen het zag er heel eng uit. Hij was zo klein en zo breekbaar dat ik echt bang was dat hij het misschien niet zou halen. Zoveel slangen en stickers op dat kleine lijfje zelfs een sonde. Die gedachte heb ik snel van me afgezet en wilde hem vasthouden maar dat mocht niet. Er werd verteld dat dat te vermoeiend was en dat ik iedere dag voor minimaal 1 uur mocht buidelen en mijn ex ook een in de ochtend een in de avond. Omdat de avond de eerste was die aan de beurt was wilde ik de avond. een paar uur later was het eindelijk zover hij lag op mijn borst en ik had mijn zoontje vast pas toen haalde ik voor het eerst echt adem. Hij was ok! We hadden een lange moeilijke weg nog voor ons maar hij was ok.