Een vroege verrassing!

Sorry voor de lange tijdspanne tussen mijn vorige post en deze. Het leven met een baby…

Waar waren we vorige keer ge-eindigd? Oh ja, ik was 33+3 weken zwanger en begon me ineens heel ongemakkelijk te voelen.

Het was een normale vrijdag op het werk en ik was reeds 6-7 keer naar de (grote) WC gegaan maar de buikpijn leek niet weg te gaan. Herkenbaar nu waarschijnlijk voor velen maar ik dacht dus totaal nog niet aan weeën. Ik was immers nog maar 33 weken! En mijn gyneacologe had nooit iets gezegd dat er een risico zou zijn op een vroeggeboorte.

Dus ik ging gewoon naar huis en vroeg naar bed. Het zou morgen wel beter zijn als ik eens goed geslapen had. Maar om 2u30 ‘s nachts werd ik weer wakker met buikpijn. Ik ging terug naar het toilet en toen volgde er een enorme PLONS. Ik schrok echt enorm. Er kwam ook wat bloed mee. Ik begon tegen mezelf te praten “Oh nee. Oh nee. Niet nu. Het is te vroeg!”

Mijn man werd er wakker van en vroeg of alles ok was. Ik zei dat ik dacht dat mijn water gebroken was. Hij stelde voor om meteen het ziekenhuis te bellen voor de zekerheid. De mevrouw aan de telefoon probeerde me gerust te stellen (ze hoorde waarschijnlijk mijn snelle ademhaling) en zei dat we beter gewoon even langskwamen zodat zij een controle kon uitvoeren.

Ik schoot meteen in actie. Begon de valies (die nog maar half klaarstond op dit termijn) verder in te pakken en deed mijn haar snel op een staart. Eigenlijk had ik nog liefst een douche willen nemen want ik moest die ochtend mij sowieso wassen en ik voelde me vuil. Maar iets in mij zei dat er niet veel tijd voor was. 

Onderweg naar het ziekenhuis werd het nog duidelijker. Dit waren effectief weeën. Ik kon ze moeilijk nog negeren en de vlagen kwamen steeds sneller na elkaar. Mijn man reed zo snel maar toch voorzichtig als hij kon richting de materniteit.

Daar aangekomen stapte ik uit de auto en liep er water langs mijn been (ik had een jurk aan) naar beneden. Ik had nochtans een maxi-pad aangedaan. De laatste bevestiging die ik nodig had. Ik ga niet meer terug naar huis vandaag.

We werden naar een kamertje gebracht en daar kregen we te horen dat ik al 5cm opening had intussen. Weeënremmers waren dus ook al geen optie meer. De baby moest nu komen. De gyneocoloog van wacht werd opgebeld. Ik kreeg nog snel een infuus voor de longrijping in de hoop dat die nog iets ging uitmaken.

Ik vroeg of hij nog in stuit lag. Op 20 weken lag hij met zijn hoofje naar beneden maar op 26 weken had meneer zich weer gedraaid. De vroedvrouw voelde en zei: “Dat is inderdaad geen hoofdje!” Ze belde terug met de gyneacoloog. Toen ze terugkwam zei ze: “Mevrouw, normaal moet u op deze jonge termijn bevallen in een Universitair ziekenhuis, maar daar is nu geen tijd voor. We moeten een spoedkeizersnede uitvoeren.”

Mijn man had duidelijk paniek in zijn ogen maar probeerde mij gerust te stellen. Hij houdt niet van ziekenhuizen en dokters en naalden en bloed. Maar hij heeft zich wel sterk gehouden. Ik ben wel wat meer gewoon en was eigenlijk de hele tijd mopjes aan het maken om met de paniek om te gaan. Ik werd weggerold naar de operatiekamer en mijn man bleef alleen achter. Later hoorde ik dat hij snel zijn moeder gebeld had om hem even gerust te stellen, de schat.

Aangekomen in het operatiekwartier kreeg ik een ruggenprik. Omdat het allemaal heel snel moest gaan gebeurde dit net middenin een wee. Niet gemakkelijk maar ik moest toch zo stil mogelijk proberen zitten. Gelukkig lukte het meteen de eerste keer. Mijn benen begonnen wat te tintelen en al gauw voelde ik ze niet meer. Ik weet wel nog dat ik voelde toen ze de huidlagen opensneden. Geen pijn of zo maar wel een heel raar gevoel. Terwijl ik dacht dat ik niets zou voelen. Mijn man die intussen helemaal ingepakt er terug bij was gekomen bleef wijselijk achter het doek staan. De anesthesist heeft gelukkig foto’s genomen met mijn telefoon.

Uiteindelijk is om 5u11 ons zoontje ter wereld gekomen. Ik hoorde hem meteen huilen en was opgelucht. Die longetjes klinken al sterk! Ze bekeken hem even en wikkelden hem dan in een doek en deden hem een mutsje aan. Ik mocht hem een kusje op de mond geven en toen werd hij meegenomen naar de neonatologie om in de couveuse gelegd te worden. Mijn man ging met hen mee. Ik bleef alleen achter terwijl ze mijn keizersnede dichtmaakten…