Een vasa previa en als elke seconde telt

De datum staat vast en in de avond maken wij een update om door te sturen naar de groepsapps van de families.

Ik regel oppas voor onze Rens met een vriendin aan de telefoon en doe uitgebreid ons verhaal van die dag en hoe nu verder.

Peter doet zijn verhaal een paar huizen verder waar mijn schoonmoeder dan nog woont.

Ineens, nog aan de telefoon, voel ik wat tussen mijn benen. Ik sta op en ik bloed, het komt met grote golfen. Dwars door mijn ondergoed en legging zitten mijn hand er vol mee.

Ik raak in paniek en zeg dat ik bloed aan de telefoon. Mijn vriendin heeft eerst niet door wat ik bedoel maar mijn stem wordt paniekeriger en zeg nogmaals ‘bloed, heel veel bloed, ik bloed!’

Mijn vriendin zegt dat ze er direct aan komt en ik bel in paniek Peter die nog buiten staat. Hij roept naar z’n moeder dat zij moet oppassen.

We duiken de auto in omdat we weten dat een ambulance te laat kan zijn.

Onderweg bel ik met mijn blote voeten omhoog naar de verloskamers in het ziekenhuis. Zeg mijn naam, geboortedatum, aandoening, naar van de gynaecoloog, zwangerschapstermijn en de afspraken die we hebben. Het ging als een soort overdracht. Ik stond op overleven. Toen ik de telefoon had opgehangen dacht ik waar moet ik eigenlijk heen, ze hebben hier 2 ingangen. Ik belde snel opnieuw, krijg dezelfde assistente aan de lijn, we moeten naar de hoofd ingang komen. Daar zullen ze ons opwachten met een team.

Peter rijdt zo hard maar veilig als hij kan. Hij rijdt vaker spoedritten gelukkig maar dan met sirenes en zwaailichten.

Er staat nog niemand, Peter zet de auto midden op het pad voor het ziekenhuis en vliegt naar binnen. Bij de balie zegt hij dat er een team klaar zou staan. De dame bij de balie zegt dat ze onderweg naar beneden zijn.

Ondertussen zit ik nog moederziel alleen in de auto te huilen en zeg hardop ‘help me dan, schiet nou op’.

Dan komen ze aan met een bed, ik word erop getild vanuit de auto en we racen door de centrale hal naar boven. Iedereen rende rondom mijn bed mee. Ik begon helemaal te shaken en riep alleen maar ‘help me dan, help me dan’.

Ik word op een kamer gereden krijg meteen een dobler op mijn buik en daar is het, het hartje van ons kindje! Dat betekend dat het bloed waarschijnlijk van mij is, gelukkig heb ik wat meer reserves dan hij maar daar denk ik helemaal niet eens over na. Haal mijn kind en nu!

Mijn kleren worden uitgetrokken en er zijn allemaal mensen met mij bezig, infuus wordt geprikt doppen worden om mijn buik geplaatst en het lijkt heel even rustig met de bloeding.

Peter vraagt aan de dienstdoende gynaecoloog of hij onze eigen gynaecoloog niet moet bellen.

De man loopt rustig op Peter af en zegt ‘we kijken het heel even aan maar jullie hebben goed gehandeld en door de overdracht van uw vrouw aan de telefoon heb ik mij al in kunnen lezen. De casus staat goed beschreven in het dossier en weet zelfs waar ik wel en niet moet uitkijken met de incisie.’

Op dat moment zeg ik dat ‘we kunnen niet wachten hoor, er komt meer’ en op dat moment komt er weer een golf bloed.

De dienstdoende gynaecoloog heeft er geen ander meer idee bij en ik zo lig ik nog geen 5 minuten later onder volledige narcose op de OK en wordt ons kind binnen 1 minuut uit de buik gewikkeld.

Mijn man staat in een kamertje te wachten en vraagt nog hoelang duurt zoiets. Nog voor de kinderarts daar antwoord op kan geven is daar onze Pepijn en hij huilt.

Met 34.1 op de dag dat we alles geregeld dachten te hebben kwam ons mannetje te wereld. In het bijna ergste scenario maar wat zijn we blij dat we zo goed gehandeld hebben.

Doordat we de diagnose wisten en ons goed ingelezen hebben wisten we wanneer het foute boel was. We hebben geen ambulance gebeld want elke minuut telde en onze eigen ‘spoedrit’ scheelde enorm in de tijd. Ik heb in de auto gebeld en door de juiste informatie die ik gaf heeft het team wat (bijna) klaarstond zich goed voorbereid en ingelezen in mijn dossier en waren zij precies op de hoogte bij onze binnenkomst.

Wij beseffen ons hoe ontzettend geluk wij hebben gehad en snappen niet, dat ondanks de zeldzaamheid, en niet standaard beter wordt gekeken naar de cervix. Waarom wordt er niet standaard een color dopler gebruikt?

Hierna zal ik beschrijven hoe de uren en dagen daarna waren want we waren er nog maar dit was helaas nog niet alles wat we moesten doorstaan.

Ik merk dat het typen hierover toch heel veel impact heeft, meer dan gedacht. ❤️