Een toekomst zonder, maar altijd met jou

Voor de bevalling heb ik me ingelezen over vergelijkbare situaties. Een 'tip' die ik tegenkwam, vraag om een pilletje om de stuwing tegen te gaan. De zuster in kwestie gaf aan dat dit bij deze termijn nog helemaal niet nodig was en wuifde mijn zorgen weg. 

Daar zat ik dan een paar dagen later, melkproductie waar ik de hele straat mee kon voorzien.. Het deed me zo verschrikkelijk veel pijn, niet alleen fysiek maar met name mentaal. 

Voor het mis ging voelde ik me niet prettig bij borstvoeding en was ik ervan overtuigd dat ik flesvoeding zou gaan geven. Vanaf het moment dat mijn lichaam in overvloed melk aanmaakte en zo duidelijk liet merken klaar te zijn om voor een kleintje te zorgen, wist ik dat mocht ik ooit nog een kindje mogen zorgen, ik heel graag borstvoeding zou geven. 

Naast alles wat er is gebeurd, is onze hobbelige weg helaas nog niet ten einde.. 

Ik neem contact op met de gemeente, ze willen uitzonderlijk een acte van levenloos geboren kind opstellen en onze dochter in het trouwboekje opnemen. Als we daar 2 weken na de bevalling binnen zitten voel ik dat het mis gaat. Ik verlies veel bloed en stolsels en rijden direct naar het ziekenhuis.. Er is nog een placenta rest achter gebleven en moet direct geopereerd worden, een flinke terugslag in mijn herstel omdat ik door het bloedverlies ontzettend moe was, en ze me achteraf gezien naar huis hebben laten gaan met een veel te lage hb-waarde. 

Wanneer je op de helft van je zwangerschap bent, zijn een aantal dingen vaak al in gang gezet zoals bijvoorbeeld een eerste opzet van je verlof. Het deed me veel pijn dit te moeten omzetten naar een zomervakantie, we hadden heel bewust al heel veel plekken op de wereld bezocht en keken zo uit naar de komst van ons wondertje.. Ik wilde helemaal niet op vakantie, maar thuis zitten rondom de uitgerekende datum wetende dat je eigenlijk een klein kirrend meisje in je armen had moeten hebben leek me ook verschrikkelijk.. 

Door alle spanningen besloten we even te wachten met een volgende zwangerschap. Ook omdat er nog onderzoeken liepen naar eventuele erfelijke factoren bij mijn man. De afwijking was gevonden op het vaderlijke chromosoom waardoor het niet van mij af kon komen. Mijn man kon bijvoorbeeld een translocatie hebben waar hij zelf geen last van had, maar wel kon doorgeven aan ons kindje. (net zoals je ziektes kunt 'dragen' zonder zelf last van te hebben) Dit blijkt na een aantal maanden gelukkig niet het geval, een hele opluchting voor mijn man die zich al enorm schuldig voelde dat hij misschien de oorzaak was van alles waar ik lichamelijk en wij samen mentaal doorheen gegaan zijn. Iets wat ik overigens enorme onzin vond, hij zou er immers ook niks aan kunnen doen, maar dat wilde er bij hem niet in. 

Onderzoek geeft aan dat stellen vaak na 3 maanden weer de wens hebben het opnieuw te proberen, echter kom je dan uit, als het je direct gegund is, rond de datum waarop ons eerste meisje is geboren en overleden. Dat wilde ik heel bewust niet zo dicht op elkaar hebben, dat we echter nog zolang moesten wachten op een gezond kindje, wist ik op dat moment gelukkig nog niet..