Een snelle voorspoedige bevalling met een heftige nasleep

Al heel mijn zwangerschap had ik het gevoel dat het kleine mannetje 24 september 2021, de verjaardag van zijn moeder, uit zou kiezen als geboortedag. Mijn uitgerekende datum was 20 september 2021. Die dag verstreek zonder enige teken van een naderende bevalling. Wel had ik die dag controle bij de verloskundige en bespraken we het plan wat als hij toch niet vanzelf wil komen. Afgesproken dat ik dinsdag 28 september een keer gestript zou worden als er nog niks gebeurt was. Ik zei nog gekscherend, nou tot vrijdag he. Maar de verloskundige zag het nog niet zo voorspoedig verlopen. Donderdagavond zat ik nog met mijn man op de bank in ons nieuwe huis en zei ik nog tegen hem, volgens mij heeft het manneke het nog zo goed, er is nog geen teken dat hij er uit wil dus hij zal wel niet de 24ste als datum uitgekozen hebben. Naar bed en lekker slapen. Manlief stapt elke ochtend om 5:00 de auto in en zei om 4:30 nog, tot over een paar uur hé. Op dat moment was alles nog rustig en dacht ik, dat zal wel meevallen, niet wetende dat ik 6:30 wakker zou worden van dochter en direct de eerste wee voelend. Ja, dit was toch echt wel het begin van de bevalling, dat kon niet missen. Dochterlief aangekleed en mee naar beneden. Ondertussen toch al een paar keer ff moeten zuchten door een wee heen, die direct elke 10 minuten kwamen en toch ook wel een minuut duurde. Beneden gelijk maar manlief gebeld, gezegd dat het wel begonnen lijkt maar geen idee hoe lang het nog zou gaan duren, wat hij wilde, naar huis komen of dat ik zou bellen als het door zou zetten. Hij besloot gelijk naar huis te komen. Ik snel dochter aan het ontbijt gezet en dacht nog haar even snel naar de opvang te brengen. Hahahaha dat was toch iets anders dan ik had gedacht. Om 7:15 belde manlief terug dat hij in de auto zat en continu in contact wilde blijven. Ineens werd ik gigantisch misselijk, dochterlief had gepoept en die geur kon ik echt niet hebben. Tussen de weeën door nog haar luier verschoont want die moest en zou zo snel mogelijk weg zijn. Om 7:50 was man thuis en heeft dochter snel weggebracht naar de opvang. Ondertussen ben ik in bad gekropen, wat was dat water lekker. Ik kon daardoor helemaal ontspannen en kwam in mijn eigen bubbeltje. Rond 8:10 was man weer terug en om 8:30 kwamen de weeën al om de 3 minuten en duurde nu ruim 1,5e minuut. Vanuit de verloskundige was geadviseerd te bellen als de weeën een uur lang om de 3 minuten kwamen en een minuut zouden duren. Dus geduldig afwachten tot het zo ver zou zijn. Na 30 minuten besloot manlief gewoon te bellen, het ging zo hard, de weeën zakte niet meer weg en het werd lastig vol te houden. Om 9:15 was de verloskundige in opleiding er en om 9:45 de verloskundige zelf. In de tussentijd was ik uit bad gekomen en in bed gekropen. 

Bij het checken om 9:45 bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Het ziekenhuis was geen optie meer. Achteraf zei de verloskundige in opleiding al dat zij bij binnenkomst al aan mij zag dat het ziekenhuis geen optie meer zou zijn. Ik wilde graag daar bevallen dat mocht er iets gebeuren, ik op de juiste plek zou zijn en de baby of ik binnen no-time op de juiste plek zouden zijn in geval van nood. Maar dat werd hem niet meer. Zodra de verloskundige er was, werd de kraamzorg gebeld om iemand te sturen, en werd de slaapkamer bevalklaar gemaakt. Het persen kon beginnen. Op naar ons lieve manneke. Na 2 persweeën als superman kwam onze Bram Noteboom ter wereld. Yes, daar was hij dan. Mijn verjaardagscadeautje. Een flinke kerel die snel tevreden bij mama op de borst lag. 

Na 15-20 minuten werd er gekeken of mijn placenta al los lag. Ze pakte mijn navelstreng vast en gaf wat druk, toen ging het mis. De navelstreng brak af en de placenta zat nog vast in mijn buik. Gelijk een shot oxytocine erin en moest ik gaan persen voor het leven. Na 2 keer persen werd al snel besloten dat het hem niet ging worden en ik wel bleef bloeden. De ambulance werd gebeld en Bram werd van mijn borst gehaald en aangekleed. Ondertussen kreeg ik een shirt aan en werd ik de trap af begeleid. De kraamhulp, die bij de 1e perswee binnen kwam, kwam achter ons aan met aangeklede Bram en stopte hem in de maxicosi. De ambulance kwam aan en ik werd door hen de brancard op geholpen. Manlief kreeg de maxicosi in zijn handen geduwd en kreeg de mededeling dat we naar het LUMC gingen. In de ambulance kreeg ik direct nog een shot Oxytocine en een infuus. Met 150 km per uur met loeiende sirene werd ik over de snelweg naar het LUMC gereden. Jeetje wat was dat een heftige rit. Met intense rugweeën, ondertussen kreeg ik baarmoeder massage in de hoop dat de placenta los zou laten en om het bloeden proberen te stoppen. Bij het LUMC aangekomen werd ik snel naar de kraamafdeling gereden en kwam de gyneacoloog. Op de kamer nog een shot oxytocine erin en zouden we nog 1x proberen of het met persen zou lukken om de placenta eruit te krijgen, anders werd het de OK. Helaas een ritje naar de OK. Ik was heel blij dat manlief en Bram er al waren voor ik weggereden werd. Zo wist ik dat zij in ieder geval in goede orde aangekomen waren. Wat was dat een geruststelling zeg. Zo gek, ik maakte mij totaal niet druk dat ik veel bloed verloor en naar de OK moest. Ik had alle vertrouwen dat het goed zou komen. Maar mijn stress en zorgen lagen bij het feit of mijn man en baby wel goed aan zouden komen. 

Op de OK nog een aantal vragen gesteld en werd ik onder narcose gebracht. Op de uitslaapkamer werd direct verteld dat de placenta wel manueel eruit gehaald was. Waarschijnlijk door alle spuiten oxytocine was deze al zo goed als los komen te liggen. Hierdoor konden ze hem er zo uithalen. Ik mocht gelijk manlief even bellen die in spanning boven zat of alles goed gegaan zou zijn. Uiteindelijk bijna 2,5 liter bloed verloren. Doordat ze een te hoge dosis van het narcose middel hadden gegeven wilde ze mij eigenlijk minimaal 2 uur op de uitslaapkamer houden maar omdat ik zo goed wakker was, hebben ze na een half uur al de afdeling gebeld dat ze mij mochten komen halen. Eindelijk kon ik met mijn man en baby knuffelen. 

Opgewekt kwam ik de kamer op. Daar zaten de verloskundige, verloskundige in opleiding en mijn man met onze baby. Ze hebben tijdens mijn ritje OK Bram gewogen en alle onderzoeken gedaan. Een gezond mannetje van 3730 gram. We hebben alles nog even goed doorgesproken, wat is er gebeurd, hoe er is gehandeld. Of ik nog vragen had. Een heel fijn moment. Voor zowel voor mij/ons als voor de verloskundige en de verloskundige in opleiding. Dit was haar eindstage dus in principe heeft zij de bevalling gedaan. Hierna zijn zij naar huis gegaan en bleven wij met zijn drietjes achter. 

Nu kon het genieten beginnen. Manlief is dochter gaan ophalen van de opvang en ze kwamen naar ons toe. Dochter kon haar kleine broertje komen ontmoeten. Ze vond hem wat vreemd maar was gelijk een trotse grote zus. Knuffelen en kusjes geven. Wat een droppie. Om 16:45 zijn zij naar huis gegaan en bleven Bram en ik achter. Om 18:30 kwam de uitslag, mijn HB was goed genoeg om naar huis te mogen. Hij was 8.1 bij binnenkomst in het ziekenhuis en was nu 6.2. Als ik gedoucht had en geplast mocht ik naar huis. Om 21:00 belde ik man dat hij mij mocht komen halen maar toen was hij de auto al aan het parkeren. Om 21:45 zaten we in de auto naar huis. Heerlijk. Na een super vlotte bevalling met een heftige nasleep konden we naar huis. Thuis aangekomen snel richting bed. De volgende ochtend stond de kraamzorg op de stoep.