Een rustige bevalling

Zo als jullie in mijn vorige blog konden lezen is mijn man twee dagen voor de bevalling positief getest op Corona, de inleiding mag gewoon door gaan, maar hij moet een ffp 2 masker opzetten en de vroedvrouwen en verloskundigen helpen ons verder helemaal ingepakt in gele pakken en met een face shield op.

4 Februari om 6 uur ‘s ochtends staan we in het ziekenhuis, wat een raar gevoel, nu nog niets aan de hand maar we weten dat we binnen een paar uur ons 4de wondertje kunnen vasthouden.

Ik krijg de eerste tablet om de baarmoederhals los te weken en wordt aan de monitor gelegd. Om 7 uur krijg ik de tweede.

Om 8 uur komen ze een lavement zetten (geen leuke bedoeling maar hey we pakken het er bij), door de tabletten beginnen de weeën al zachtjes op gang te komen.

8.30 de vroedvrouw komt het infuus prikken, geeft de eerste dosis antibiotica ( ben positief getest op de gbs-bacterie, in België testen ze dat standaard tijdens de zwangerschap) en probeert mijn vliezen te breken, maar het lukt niet (best pijnlijk als ze zo liggen te koteren) een kwartiertje later komt de Assistent gynaecoloog proberen haar lukt het gelukkig wel, het vruchtwater is gelukkig helder, er komt een hele golf en ze denk dat we het meeste hebben gehad, er wordt een doek onder mij gelegd omdat er natuurlijk wat water blijft ontsnappen, de weeën worden wat sterker, bij elke wee voel ik echt veel water lopen, na een 10 tal minuten lig ik volledig in het nat. We bellen de vroedvrouw en die verschiet als ze binnen komt, ook op de grond ligt er enorm veel vruchtwater, als ze me uit bed helpt loopt er nog eens enorm veel uit… ze legt een hoop handdoeken onder mij en om het half uur is het nodig om deze te vervangen. 3 keer bevallen en nooit zo enorm veel vruchtwater gehad, het bleef maar komen! Met het breken van de vliezen komen de weeën regelmatig en worden ze steviger.

Om 9.30 komen ze het product installeren om de weeën op te wekken. Een half uurtje later beginnen ze echt zeer pijnlijk te worden. Na controle blijk ik op 4 cm opening te zitten en vraag ik om een epidurale verdoving. (De vorige keren ben ik zonder bevallen, dus vind dit best spannend, maar na zo een zware zwangerschap vond ik het beter om me niet nog eens door veel pijn te worstelen, het lichaam en de geest hadden al voldoende afgezien.)

Om 10 uur is de anesthesist er, mijn man wordt naar een hoekje van de kamer gestuurd (Corona) en ze maken mij klaar voor de ruggenprik. Gelukkig staat de vroedvrouw voor mij want auw, wat is dat, de anesthesist blijft maar kotteren en ik schreeuw het uit van de pijn. Ze zegt “mvr. U moet ontspannen want anders lukt het niet” probeer dat maar eens met zo veel pijn! Omdat het maar niet lukt om de juiste plek te vinden, besluit ze na 10 min een andere keer te prikken. Deze keer voel ik de prik maar is het helemaal niet zo pijnlijk en zit ze ook meteen juist (oef!) ik begon al spijt te krijgen dat ik er eentje gevraagd had. Na een kwartiertje begint de verdoving te werken en neemt het scherpe van de weeën af, na een half uurtje voel ik bijna niets meer (wat raar om op de monitor de weeën sterker te zien worden maar zelf er niets last van te hebben).

Om 11 uur komen ze de opening nog eens controleren, nu heb ik 5 cm opening, de vroedvrouw denkt dat het nu wel snel voor uit zal gaan, ze zet de weeën op wekkers nog iets hoger en zegt dat ze binnen een uurtje terug komt, dat uur kan ik zelfs wat slapen!

Om 12 uur komt ze terug controleren, maar de opening staat nog niet veel verder, ze zegt me om op mijn zij te gaan liggen in de hoop dat zo de opening wat vlotter gaat. De tweede dosis antibiotica wordt gegeven, en de weeënopwekkers worden verhoogd.

Rond 13 uur voel ik toch wat druk naar onder en bel ik de vroedvrouw, als ik me terug op mijn rug wil draaien merken we dat mijn linker been volledig verdoofd is ( wat een raar gevoel ). Ik zit nu op 6 cm opening. Ze maakt mijn blaas leeg met een blaassonde (door de verdoving kun je niet meer zelf plassen).

De tijd gaat voorbij en onze baby blijft het super doen, ik voel me heel rustig en de verdoving doet goed zijn werk. Ik vind het het vreemd dat je op de monitor zie hoe hevig weeën dat ik heb maar dat ik er zelf niet veel van voel. Mijn linkerbeen is volledig verdoofd en kan deze niet bewegen, ik kan er de lol wel van inzien…

Om 14 uur voel ik terug een enorme druk en bel ik de verloskundige ( het duurt een paar minuten dat ze komt en ik denk dat de baby er zo dadelijk uit ligt, uiteindelijk zien we ze aan er een komen maar tegen dat ze helemaal is ingepakt duurt nog een aantal minuten) ze gaat voelen en verschiet de baby zit al in het geboortekanaal, ze roep op de gang naar haar collega “bel de gynaecoloog de gaat hier nu bevallen” ( ik vind het best grappig, en weet heel goed dat zonder verdoving ik hier nu niet zo rustig had gelegen en gewacht had met persen tot de gynaecoloog er was). Het bed wordt verbouwd en mag klaar gaan liggen om te bevallen. De gynaecoloog assistent komt als eerste binnen en ik mag rustig beginnen persen. Een beetje later komt ook mijn eigen gynaecoloog binnen en neemt zei het over. Onze baby doet iets wat ze nog nooit hebben gezien… terwijl het hoofdje al zichtbaar is beweegt ze… ze halen er een spiegel bij ( wat raar). En na een heel aangename rustige bevalling en maar 10 minuten persen wordt om 14.35 onze wonder mooie dochter, Nina-Magdalena geboren.