Een rollercoaster van een kraamweek

De kraamweek. 

Een periode waar je over fantaseert zodra je zwanger bent. Hoe zal het verlopen? Hoe ben ik er zelf aan toe? Hoe zal de kraamverzorgster zijn? Zit je echt op een roze of blauwe wolk en eet je beschuit met muisjes de hele dag en plof je neer in een gespreid bedje? Bij ons niet. Integendeel. Het was vreselijk. De eerste paar uren, want daarna hebben wij de kraamverzorgster vriendelijk verzocht niet meer terug te komen.

Moet je voorstellen..

Wij kwamen uit het ziekenhuis na 4 dagen als kersvers gezin thuis met onze Willem. We waren overprikkeld, moe, mega gelukkig en de emoties liepen hoog op.

Het moment dat je de kraamverzorgster ontmoet. Ja, ook ik had een voorkeur doorgegeven, maar helaas zat haar week er net op en kregen we iemand anders. Kan gebeuren.. We noemen haar Marianne. Ze kwam binnen met de woorden: 'Ik heb weinig tijd, er zijn veel kindjes geboren dus ik kom minder uren'. Ik hoop dat ik drie red i.p.v. zes.

Ik wist niet wat ik hoorde. Zo kom je toch niet binnen bij de start van iemands kraamweek?

Vervolgens deed ik mijn bevallingsverhaal tot in de detail want een kraamverzorgster moet weten waar jij en de baby doorheen zijn gegaan. Na 10 minuten kletsen vraagt ze: 'Hoe heet je ook alweer'?

'Doe je huiswerk!!' Ik vertel je bevallingsverhaal en je hebt geen idee hoe ik heet.

Was ik snel geprikkeld of spoorde deze vrouw niet?

Alles ging fout. Ze wilde havermout voor mij maken, liet het aanbranden, liet rommel achter in de keuken en vroeg mijn vriend om het op te ruimen. Het vruchtwater van een paar dagen ervoor lag nog op de grond en in het bed, en ze liet mij gewoon in het bed stappen..

Ze zat alleen maar in het boekje aan te kruizen hoeveel plas- en poepluiers Willem had gehad. Na 1,5 uur binnen en niks behulpzaams te hebben gedaan moest ze lunchpauze en at ze haar broodje op de bank terwijl Willem en ik aan het klooien waren met het aanleggen aan de borst, het ging niet en ik was onzeker.

Ik moest huilen, was het een lieve en empathische of een gezellige vrouw geweest en deed ze niks had het mij veel minder uitgemaakt. Ik was fit en had met mezelf geen hulp nodig, alleen met Willem. Ik had er niet aan moeten denken als ik in de kreukels had gelegen en ik had haar écht nodig gehad!

Ze had haar eigen vage theorieën over hoe je een baby moest aankleden, het nagelvijltje dat ik had gekocht was hélemaal verkeerd, de temperatuur van het bad was niet goed, het moest eerst kouder, toen weer warmer en de commode was wel heel klein.. Gewoon niks.was.goed.

We hebben haar de volgende ochtend nog één keer laten komen. In de hoop dat het aan ons lag en zij gewoon met haar verkeerde been uit bed was gestapt.

Maar helaas. Ze kwam te laat en zat continue in het boekje vakjes in te kleuren en aantekeningen te maken. WAARVAN? Ze onderzocht niks dus hoe kon ze iets weten?

Ze pakte ineens haar jas en wilde gaan. Er stonden twee volle wasmanden met schoon beddengoed, nachtkleding en handdoeken. Ze ziet mij die optillen terwijl ze de uren daarvoor nog riep dat ik niks mocht tillen, en zegt 'ik ga iets eerder vandaag' ze kijkt mij aan terwijl ik demonstratief de manden op tafel zet, en loopt weg.

Dit was Marianne.

De praktijk waarvoor zij werkte hebben dit geweten. De verloskundige wilde ons lief bijstaan, maar ik wilde rust. Niemand meer in mijn huis. Ze kwamen nog één keer mijn onderkant bekijken en om Willem te controleren. We hebben het bezoek afgezegd en zijn het met zijn drieën gaan rocken, met behulp van filmpjes gemaakt door vriendinnen die lieten zien hoe je een newborn het beste kon laten boeren als iets dwarszat, of YouTube filmpjes waarin werd uitgelegd hoe je om moest gaan met stuwing en de baby moest aanleggen.

We did it<3