Een positieve bevallingsverhaal

Het voelt als mijn plicht om ook mijn (tweede) bevallingsverhaal met jullie te delen. Voor wie het lezen wil. Toen ik nog zwanger was, was het een onderdeel van mijn dag routine. Google, doet bevallen pijn? Google, hoe voelen weeën? Google, wat is een ring of fire? En elke keer kreeg ik een verhaal te lezen van een vrouw die haar verhaal online had opschreven voor andere vrouwen, zoals wij, opzoek zijn naar geruststelling en bevestiging. 

Tijdens mijn eerste bevalling was mijn kindje gehaald met een spoedkeizersnee. (Dit verhaal kan je ook terug lezen). Dat was voor mij een vrij intense ervaring. Een verhaal wat ik liever niet had willen lezen toen ik nog zwanger was. Dit was voor mij ook de reden dat ik obsessief opzoek ben gegaan naar positieve bevallingsverhalen van vrouwen die ook een keizersnee hebben gehad en vervolgens vaginaal zijn bevallen. Spoiler alert: het kan gewoon! 

Mijn tweede bevalling was een gelukje op een gelukje en werd afgetopt met nog een gelukje. 

Ik was 40 weken + 6 dagen zwanger en ik zou met 41 weken worden ingeleid. Iets waar ik behoorlijk tegen op keek. Ik ging dus naar bed met het idee dat ik de volgende dag zou bevallen na de inleiding. Die nacht begon gelukje nummer 1. Mijn weeën begonnen uit zichzelf te komen. Wat een opluchting! Rond 5 uur s'nachts maakte ik mijn vriend wakker omdat het nu echt was begonnen. We wisten niet hoe snel we uit bed moesten, want we kregen spontaan nesteldrang. Hij stond om half 6 het gras te maaien en ik stond de vensterbank af te stoffen, terwijl ik tussendoor op een skippybal ging zitten om de weeën op te vangen. Omdat ik een medisch geval was door mijn vorige keizersnee, mochten wij vrij snel naar het ziekenhuis. Gelukkig maar, want een autobevalling was iets waar ik een angst van had gemaakt, gewoon zomaar, het zal je maar gebeuren. 

Aangekomen in het ziekenhuis voelde daarom ook als een soort buut vrij. Er kon mij niks meer overkomen voor mijn gevoel. Bij aankomst werd er gekeken naar mijn ontsluiting, en die had ik maar wel slechts 2 cm. De verloskundige gaven mijn lichaam twee uur de tijd om dit te laten vorderen, anders moest ik alsnog worden ingeleid en mijn vliezen zouden gebroken worden. Hier baalde ik ontzettend van.  Gelukkig kwam hier gelukje nummer 2. Ze liepen de kamer uit en Pats! mijn vliezen waren gebroken.  Alsof Lily wist wat ze moest doen. Alsof ze met haar lieve kleine vingertjes mijn vliezen kapot trok. Zo voelde het. Nog bedankt daarvoor meissie.  Hierdoor werden de weeën wel snel erg intens voor mij en kwam de angst van mij vorige bevalling naar boven. Ik kwam heel snel tot de conclusie dat ik een ruggenprik wilde. Dit duurde een uur, maar het idee dat de anesthesist eraan kwam stelde gerust. Er gebeurden nog wat vreemds. De ruggenprikker kwam binnen en begon Grieks tegen mij te praten. Ik ben voor de helft Grieks maar spreek geen woord. Ineens begon ik terug te praten in het Grieks. Ik vertelde hem dat ik geen Grieks spreek en hij vertelde mij dat hij niet Grieks is. Al kwam die van Mars, ik wilde NU die ruggenprikken. Ik denk dat het me zelf was gelukt om Chinees te praten, als dat nodig was geweest. 

De meeste vrouwen, waaronder ik zelf, had altijd het idee niks meer te kunnen voelen na een ruggenprik. Dit is echter niet het geval. Je zou bij wijze van nog kunnen lopen want je voelt je benen nog en kan ze ook nog bewegen. Alleen je baarmoeder voel je niet meer en dus je weeën ook niet. Wat een verademing. Tijd voor een boterham met kaas en een dutje. Ik zat inmiddels op 5 centimeter. Na twee uur was het helaas nog steeds 5 centimeter. Ik kreeg nog eventjes de tijd, want die wilde ik maar mocht het niet vlotten dan zou ik wee-opwekkers krijgen. Hier kwam gelukje nummer drie om het hoekje kijken. Voordat de wee-opwekkers toegediend zouden worden werd ik nog een keer getoucheerd. Tadaaa ik had ineens 10 cm ontsluiting en mocht beginnen met persen. Ik mocht eerst een keer oefenen, een beetje mee persen met de druk die ik wel voelde, ondanks de ruggenprik. "Doe dat nog eens" zij de verloskundige. Is goed, doen we dat toch nog een keer en nog een keer. Ik had niet het gevoel dat mega veel kracht moest zetten en was er helemaal bij met mijn volle verstand. Tussen het persen door was er zelfs ruimte voor grapjes. "Pers nog en keer en aan het einde mag je goed uitblazen". En daar was ze, na 13 minuten persen! Ik mocht haar zelf aanpakken en neerleggen. Wat een droom. Na een uurtje mocht ik douchen en plassen en een uur later zaten we in de auto onderweg naar huis. 

Ja weeën doen heel veel zeer, ja het voelt daarna alsof iemand je keihard in je vagina heeft schopt maar dan heb je wel je eigen kindje op de wereld gezet! I