Een positief bevallingsverhaal

De verloskundige zag bij een extra controle minder beweging dan normaal, maar ze zag vooral minder vruchtwater. Dit werd nu voor het eerst geconstateerd. We moesten door naar het ziekenhuis. Daar werd hetzelfde geconstateerd. Er werd aangegeven dat men wilde gaan inleiden zondag 13 november. Het werd dus een medische bevalling. Ik zou dan 39.5 weken ver zijn.

Aangezien ik nog geen ontsluiting had, zou men op de eerste inleidingsdag (nu ingepland op zondag) een ballonkatheter plaatsen en de dag erna (maandag) me een infuus met weeenopwekkers geven. Ik was niet verbaasd dat ik geen ontsluiting had. Ik had nog geen oefenweeen noch harde buiken gehad. De baby zat duidelijk nog prima in mijn buik, maar dit was qua vruchtwater dus niet zo.

Zaterdag zou ik nog een CTG krijgen en dan zou zondag de inleiding beginnen. We voelden ons nogal overvallen dus initieel hebben we hiermee ingestemd.

Op zaterdag gingen we naar het ziekenhuis voor de CTG en hebben we gevraagd of de inleiding een dag verzet kon worden. Na telefonisch overleg tussen de verloskundige en de gynaecoloog werd uiteindelijk besloten dat dit kon. Ik merkte wel dat ze liever het orginele plan hadden gevolgd, maar ik wilde liever pas weeenopwekkers op de uitgerekende datum binnen krijgen.

Achteraf denk ik "Waar maakte ik me druk om?" Ik wilde namelijk sowieso (maar dan wel poliklinisch) in het ziekenhuis bevallen en waarom maakte die ene dag verschil toen zoveel uit. Maar goed, dit was mijn eerste bevalling en ik had toen denk ik nog de hoop dat mijn lichaam het zelf zou overnemen en ik wilde mijn lichaam die kans gunnen.

Zowel de CTG op zaterdag als op zondag waren goed. Op maandag werd de ontsluiting wederom gecheckt, nog steeds niet aanwezig, dus de ballonkatheter werd ingebracht om dit te creëren. Aan het einde van de werkdag werd deze weer verwijderd en had ik 2 cm ontsluiting. De hele dag heb ik Netflix gekeken in het ziekenhuisbed. Ik had nergens last van, nog geen kramp.

De volgende dag rond 9 uur 's ochtends zijn mijn vliezen gebroken en is het infuus geprikt voor de weeenopwekkers en zijn deze aangezet. Rond een uur 's middags had ik het gevoel dat ik een weeenstorm had en vervolgens moest ik meermaals overgeven achter elkaar tot er alleen nog gal uitkwam. De verloskundige zag aan mij dat het niet meer ging en dat gaf ik uiteindelijk ook toe. Ik zat echter pas op 3 cm. Dus het was te vroeg voor remifentanil en ik wilde geen ruggenprik i.v.m. bewegingsvrijheid.

Ik zat nu namelijk wel aan een infuuspaal en draagbare CTG vast, maar ik kon nog lopen en staan en dat was met een ruggenprik bij mijn weten niet mogelijk. Ik vond de weeën staand of lopend opvangen ook veel beter te doen dan zittend of liggend.

Ze gaf aan dat als ik zelf kon plassen na het plaatsen van de ruggenprik dat ze dan me een walking epidural konden geven zonder katheter. Ik kon dan blijven lopen en kreeg geen verblijfskatheter. Beide waren dingen waar ik tegenop zag namelijk. Zo gezegd, zo gedaan, dus ze ging anesthesie bellen. Ik ging uit van zeker een uur wachttijd, maar we mochten direct komen. Ruggenprik werd door de anesthesist gezet m.b.v. een lieve verpleger die ook direct een tweede infuuslijn aanlegde voor de zekerheid. De weeenopwekkers werden voor het zetten van de ruggenprik stilgezet. Direct hielden mijn weeën op. Die hoop die ik had dat mijn lichaam het op de uitgerekende datum zelf zou overnemen bleek zeer ijdel.

Terug op de kamer moest ik direct gaan plassen, dit ging goed. Ik bleef mijn weeen vooral staand en wiegend opvangen. De ruggenprik had mijn buikgebied verdoofd, maar niet mijn heup- en bekkengebied dus hier voelde ik nog druk en pijn, echter anders zou ik ook niet kunnen staan en het was zeker een verlichting met eerder uiteraard. Ik ben mijn weeën zo blijven opvangen tot de verloskundige zei dat ik op 9 cm zat. Toen wilden ze dat ik op bed ging liggen. Ik ging op mijn zij liggen, want op mijn rug liggen deed te veel pijn en ik mocht al zachtjes mee persen.

Een uur later had ik 10 cm en ging het serieuze persen op mijn rug en in de beugels beginnen. Na ongeveer een uur echt persen en binnen 9 uur sinds het doorprikken van de vliezen was mijn dochter er. Ze is geboren op de uitgerekende datum. Ik was wel secundair ingescheurd, mede omdat het me/mijn lichaam niet lukte om te stoppen met persen toen het hoofdje stond. Dit werd snel en goed gehecht. Zowel het inscheuren tijdens "the ring of fire" als de persweeën voelde ik goed, omdat dit gebied niet verdoofd was, maar daardoor wist ik wel goed wat ik moest doen en hoe de bevalling vorderde.

Eigenlijk was het een bevalling uit het boekje. Ik had het wel eigenlijk graag zonder ruggenprik willen doen, maar dit voelde niet haalbaar tijdens de bevalling en ik heb hier uiteindelijk vrede mee, omdat ik mijn bewegingsvrijheid behield. Ik heb weleens gehoord dat weeën bij een inleiding heftiger kunnen zijn. Dit was echter mijn eerste bevalling, dus ik kan het verschil zelf niet beoordelen, want ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Wellicht, als het ons gegund is, kan ik een tweede bevalling ervaren die niet opgewekt hoeft te worden.

Daarna kwam de placenta moeizaam in stukken ter wereld, ondanks de weeenopwekkers, na veel geduw op mijn buik. De verloskundige gaf aan dat deze compleet was. Dit bleek echter later (zoals wel vaker voorkomt) toch niet zo te zijn en dit heeft een grote rol gespeeld in de periode na de bevalling. Hier heb ik ondertussen een ander deel over geschreven en geplaatst.