Een nachtmerrie bleek werkelijkheid deel 2..

helaas was het schijn bedriegt. want de papa van mijn kinderen ging binne 1 week aan het werk en daar zat ik dan met 2 jonge kinderen alleen, de een net een jaar oud en de andere net 1,5 week oud. niet kunnen rouwen om het verlies van je andere kind. de kraamzorg was al vertrokken. nog herstellende van een keizersnede. maar ik moest en mijn knop ging om in standje overleven. 

mijn huishouden was voor wat het was ik deed wat ik kon, en verder als focus de kinderen. wat heb ik een tranen gelaten van de pijn en omdat ik me geen moeder voelde van mijn 2e kind. ik wilde zo graag voelen wat ik voor mijn 1e kind voelde maar ik kon het niet. ik heb hem daar veel te kort mee gedaan.

daarmee was hij echt een ontzettende huil baby ( voor mijn gevoel kwam dit doordat ik hem die geborgenheid niet kon geven) 

als papa thuis kwam van het werk draagde ik hem vaker over aan hem omdat hij dan rustig werd. naar een kleine 2 maanden kwam het gevoel dan eindelijk en wat was ik daar blij om.  

maar het verlies van onze andere zoon bleef een onbesproken iets.

inmiddels heb ik het een plek kunnen geven door goede terapieen. 

maar verdriet doet het nog steeds