6 jaar geleden
Een makkelijke bevalling, toch een trauma..
Als bevallende vrouw is het belangrijkste dat je gehoord wordt. Dat werd ik niet. Ik voelde me een last voor de verloskundige.
Ik zal mij allereerst even voorstellen. Ik ben Carmen, 26 jaar jong. Op 26 december 2016 heb ik samen met mijn man Sebastiaan (Bas) een prachtige zoon Cody op de wereld mogen zetten. Hoewel de bevalling voor velen misschien makkelijk klinkt, heb ik er toch nog steeds regelmatig dubbele gevoelens over.
Laten we beginnen met mijn zwangerschap. Op 20 april 2016 had ik dan, na 6 maanden proberen, een positieve test in mijn handen. Wij konden ons geluk niet op en hebben direct een afspraak gemaakt bij de verloskundige. In de daarop volgende afspraken ga je natuurlijk steeds een stapje verder en beleef je keer op keer weer iets moois. Termijnecho, hartje horen, baby voelen en alle andere clichés die zich bij een zwangerschap voordoen. Ja, alles wat gezegd wordt is, oh, zo waar.
Rond het einde van mijn 2e trimester en begin van mijn 3e trimester begon het zwaarder te worden. Een lijstje van klachten werd steeds aangevuld. Zo had ik bekkenklachten en kon ik mij steeds moeilijker voortbewegen. Ik kreeg carpaal-tunnelsyndroom waardoor ik mijn werk zo goed als niet meer kon uitvoeren, gezien ik daar toch aardig wat moest typen en mijn handen dat dus totaal niet meer aan konden, ik had een lage bloeddruk en als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog even fikse bloedarmoede. Hoewel ik zoveel mogelijk heb geprobeerd te genieten van mijn zwangerschap, maakte dit het toch allemaal wat lastiger.
In de laatste weken gaf mijn zus mij het advies de verloskundigen op de hoogte te stellen over alle super snelle bevallingen in onze familie. Te beginnen bij mijn oma’s moeder, die meer dan 10 bevallingen (het precieze aantal ben ik even kwijt) binnen 5 uur geklaard had. Mijn oma, 3 kinderen, en elk binnen 5 uur op de wereld gezet. Mijn moeder, 2 kinderen, allebei binnen 5 uur geboren. Mijn tante, 4 kinderen waarvan 1 tweeling, alle 4 binnen 5 uur. De tweeling zelfs nog even op natuurlijke wijze 2 minuten na elkaar uit geperst. En vervolgens mijn zus, die 2 kinderen ook razendsnel “uitpoepte”. Ja, we zijn snelle mensen, en laten niet op ons wachten. De verloskundige van mijn zus heeft met de info over de vorige generaties rekening gehouden, waardoor mijn zus toch enigszins relaxed haar bevallingen in ging.
Toen ik met deze info aankwam kreeg ik continu te horen: “ja, maar dat zegt helemaal niks, dus het kan zomaar 16 uur duren”. Goed, kan, ik weet het, maar het kan dus ook sneller. Toen eenmaal mijn oefen weeën begonnen op 24 december is de verloskundige langs geweest en zei ze dat mijn lichaam zich wel degelijk aan het voorbereiden was, maar dat er nog niets gebeurde qua ontsluiting. Ik kreeg 2 slaappilletjes en heb de nacht heerlijk geslapen. Vervolgens kwam de volgende dag haar collega langs, gezien de oefenweeën aan bleven houden. Ze raadde mij aan om haar in het begin van de avond weer te bellen en dan zou ze eventueel weer 2 slaappilletjes komen brengen. Goed, daar zat ik dan, aan het kerstdiner. Bas was aan het werk, en ik zat aan een volle tafel met mijn ouders, zus, zwager en nichtjes. Een hele gezellige boel. Ik nam een hap van mijn pasteitje en begon te puffen. Contractiontimer aan, contractiontimer uit, en verder met dat diner. In begon aan mijn varkenshaasje. Contractiontimer aan, contractiontimer uit, en verder. En zo ging het hele diner. Tussen het hoofdgerecht en het dessert in kwam de verloskundige langs en die vertelde mij dat het nog steeds oefenweeën waren, want ja hoor, maar baarmoedermond zat nog potdicht.
Rond een uur of 22:00 werden te pijnen heftiger. Mijn moeder belde de verloskundige rond 23:30 uur om te vertellen dat het toch wel erg pijnlijk werd en dat ik graag wilde dat ze langskwam voordat ik zomaar die slaappillen in nam. Ze wilde mij aan de telefoon en hoorde me puffen. Echter kon zij door de telefoon horen dat het absoluut geen ontsluitingsweeën waren. Knap werk…..
Om 00:00 uur is zij toch op mijn aandringen langsgekomen. Goed, 0,5 cm ontsluiting, het is iets, maar nee, de bevalling is nog niet begonnen hoor. Dus de slaappillen gingen naar binnen. Op het moment dat zij toen vertrok sprak zij uit dat zij het idee had dat ik de pijn niet aan ging kunnen. Fijn wel, dat vertrouwen voordat je het zwaarste werk gaat doen wat je als vrouw OOIT zal doen. Daar begon mijn weeënstorm. Wee, na wee, na wee, met hooguit 15 tot 20 seconden om op adem te komen tussendoor.
Om 01:30 uur kwam Bas thuis. Hij had geen idee dat ik al zo ver in mijn weeën zat, dus hij ging nog even relax op de bank McDonalds eten. Zijn eigen kerstdinertje. Het is maar goed dat ik dat op dat moment niet wist, want ik had die BigMac door de kamer gesmeten. Toen hij door kreeg dat ik zoveel pijn aan het lijden was belde hij om 02:00 uur de verloskundige. Deze vertelde hem dat ze pas 2 uur geleden was geweest, dus dat ze over 2 uurtjes ongeveer wel zou komen. Want zo snel “kan” het immers niet gaan, toch???
45 minuten later begon ik automatisch te persen en MOEST ze komen. Met enigszins tegenzin (zo kwam het over) stond ze dan toch om 03:00 uur naast mijn bed, om zelf zich ook rot te schrikken over het feit dat ik al op 9 cm ontsluiting zat.
Om 03:45 uur was ik in het ziekenhuis, om 04:00 uur prikten ze mijn vliezen door. In het vruchtwater gepoept, SHIT, NOG niet persen! Zo’n 30 minuten moest ik mijn persweeën gaan inhouden. Allerlei apparatuur kwam tevoorschijn en zag ik in mijn kijkdoos verdwijnen. Halloooo! Er moet alleen iets UIT ja! NIKS MEER NAAR BINNEN AUB! Vervolgens werd er een vacuümpomp bevestigd op Cody zijn hoofdje. Daar was Cody het niet mee eens en voordat ze dat ding daadwerkelijk konden gebruiken kwam na 10 minuten persen meneer met een rotgang naar buiten. Tada, hier ben ik dan! Om 04:41 uur. Ik was een moeder. Bas was een vader. WOW! En dan te bedenken dat ik 7 uur daarvoor nog aan een varkenshaasje zat. Een bevalling van 4,5 uur onder invloed van slaappillen. Maar 4,5 uur, heerlijk snel toch wel.
Cody is een bijzonder kind. Er zijn op zijn verjaardag 3 dingen waarvan de kans ZO klein is dat het samen komt. Allereerst, Cody is op de uitgerekende dag geboren. Lieve jongen, jij hoort bij die bijzondere 3 procent van de baby’s die dat doen. Als tweede ben jij een kerstkindje, een kerstwonder. En als derde mag jij je verjaardag delen met je lieve oma, mijn moeder.
Mijn boodschap aan alle verloskundigen is dus: “Een bevalling KAN dus WEL heel snel gaan!”
Anoniem
Bij mij hebben ze iedereen in spoed moeten opbellen. Op een klein half uurtje. En dan heb ik hem nog ff opgehouden. Vanaf ik mocht: 2x persen n meneer was er, totaal onverwacht (32 weken) Maar gelukkig een geweldig team!
Anoniem
Helaas maar ook bij mij aan de orde. Ik heb 3 kinderen. En in turbovaart op de wereld gezet. 1ste 3.5uur. 2de in 2.5uur 3de in 3uurtjes. Bij de 1ste wist ik van niks dus laat je alles over je heen komen. Fantastisch vk. 2de kindje. Kreeg ook het verhaal tja de 1ste kan snel zijn. Maar dat zegt niks over de 2de. En iedere zwangerschap en bevalling is anders. Nou dat klopt. Bij het 1ste kindje thuis bevallen. Dus dat was mijn wens ook voor het 2de kindje. Dat verliep allemaal even anders. Vliezen gebroken in afwachting van de weeën. Die kwamen in een rap tempo om de 5 a 6 min vanaf de eerste wee. Vk. Komt kijken. Bij controle dacht ze dat de baby in het vruchtwater had gepoept. En werd ik ingestuurd. Niet met een ambulance nee met eigen vervoer. Zh binnen afstand van 30 min. Had al zeker 4 cm ontsluiting bij de controle en boven aan de trap heftige weeën. En daar ga je dan in de auto richting het zh. Voordat ik het zh überhaupt bereikt had kreeg ik pers weeën. Hoef je denk ik niet te vertellen dat dit een helse rit was. En na met 3 man uit de auto gehaald te zijn in minder dan 2 min op de verloskamer was beviel ik in 3 pers weeën van nr 2. En voor niets in het zh omdat ik geen vruchtwaterpoeper had. Wegens drukte in het zh. 2.5u met een open wond gelegen omdat er niemand was om me te hechten. Nog langer wachten omdat ik onder toezicht moest douche. Ook die verpleegkundige werd weg geroepen. Dus mijn man me geholpen. Denk je eindelijk naar huis te kunnen. Geen kraamhulp zoek het zelf maar uit. Ik ben langer in het zh geweest als dat de bevalling duurde. En ik was alles behalve blij. Vk heeft wel haar excuses gemaakt. Bij de 3de weer een wens om thuis te bevallen. En ik wilde niet naar zh. Vooral niet na er hiervoor allemaal gebeurd was. Dat begreep mijn vk wel. Dus plan de campagne lag klaar. Helaas verliep alles weer anders dan de planning. Want precies rond mijn uitgerekende datum ging mijn vaste vk op vakantie. Gevraagd of de andere op de hoogte waren van ons plan. Ja daar hoefde ik me geen zorgen om te maken. Gelukkig dacht ik. Mijn vliezen braken maar de weeën bleven uit. Vk wilde me naar het zh hebben. En ik wilde niet weer naar zh toe. Met de kans te moeten blijven. Of met weeën in de auto te moeten zitten. Uiteindelijk toch naar het zh omdat de weeën uit bleven. Met enige tegen zin en teleurstelling. In het zh aan de weeën opwekkers en nu maar afwachten. Ook nu vol verbazing van gynaecoloog en verpleegkundigen binnen 3u bevallen. Nu moest ik blijven ivm infectie gevaar en ondergewicht van de kleine. Tranen met tuiten. Maar ook weer vk die niet op elkaar afgestemd waren. Weer mijn ongenoegens uitgesproken. De wens van ongestoord thuis bevallen zat er niet in. Even voor de duidelijkheid alles voor de gezondheid en veiligheid van de toen nog ongeboren kids. Dus dan is de beslissing makkelijk gemaakt om naar het zh te gaan. Maar de manier waarop maakt wel verschil.
Anoniem
Mijn zoontje is ook op de uitgerekende datum gekomen en ook op 2e kerstdag maar dan 3 jaar eerder. Hij wordt nu 4. En ik ben nu zwanger en misschien kun je het al raden ben weer uitgerekend op 2e kerstdag
Anoniem
Heel anders, maar toch herkenbaar. Mijn eerste wondertje is op eerste kerstdag geboren. Ik ging de 24ste op controle bij de vk. Nog niks aan de hand. Nog gegrapt dat ik met een gerust hart aan het kerstdiner kon. Die baby zou rustig blijven zitten tot het volgende jaar. Ze zei "je loopt erbij of je pas drie maanden zwanger bent!" Eerste kerstdag, ochtend, braken m'n vliezen. Vk gebeld en er zou 's middags iemand komen kijken. Het zou zo'n vaart niet lopen. 's Middags werd ik gebeld, maar ik moest me niet druk maken. Dat zou waarschijnlijk een lange bevalling worden. Uiteindelijk toch gebeld en aangedrongen dat er iemand kwam kijken. Niks aan de hand. Ik moest maar rustig blijven. Ze zou weggaan en dan 's avonds nog eens bellen. Ik zei "nee! Niet weggaan! Blijf nog maar hier alsjeblieft!" Gelukkig bleef ze een kopje koffie drinken beneden op de bank met m'n moeder en ik lag ondertussen te vergaan van de pijn. Dacht alleen maar dat ik het niet zou redden. Nog dagen die hevige weeen aan een stuk door. Gelukkig kwam m'n moeder checken. Want de vk wilde toch eigenlijk gaan. En ze zag dat het niet meer ging. De vk kwam een kijkje nemen en Ow jee. We moesten toch echt haast maken en direct naar het ziekenhuis! De trap afgestrompeld en m'n jas aan.. nee, zei ik. Dat gaat hem niet worden. Jas uit en trap opgestrompeld. Ben gaan liggen en een kwartier later was daar m'n baby. Overigens anderhalve week voor uitgerekende datum. Vanwege hevig bloedverlies ben ik alsnog naar het ziekenhuis overgebracht. M'n tweede zwangerschap kwam die ervaring vaak terug en werd ik boos omdat ik me ook ongehoord voelde door de vk. Moet niet denken aan de gevolgen als ze me alleen had gelaten. Dit keer was ik echter verplicht om direct naar het ziekenhuis te gaan, mocht de bevalling beginnen. Ik ging weer voor controle naar de vk. Kreeg een echo. Alles zag er goed en rustig uit. Niks wees erop dat deze kruimel eerder zou komen. Ik liep na de afspraak naar m'n auto en voelde het eigenlijk al. 's Avonds braken m'n vliezen. Gelukkig nam de vk het dit keer zeer serieus, gezien m'n eerste, al wees ze me er telkens op dat het dit keer best wel lang zou kunnen duren. In het ziekenhuis werd ik overgedragen (was nog geen 37 weken) en kreeg weer net zo'n weeënstorm als bij de eerste. Paar uurtjes later was daar m'n tweede. Idd.. klinkt zo makkelijk. In een paar uurtjes bevallen. Maar het is daarom denk ik niet minder heftig. Ben wel blij dat het zonder pijnbestrijding is gelukt twee keer. Daar was niet eens tijd voor. ;) In ieder geval hebben we echte wondertjes op de wereld weten te zetten. En daar kunnen we trots op zijn. De beste tip is: luister vooral naar je eigen gevoel. Ook al heeft de vk een miljoen baby's ervaring.. mama knows best.