Een lang verhaal; gaan we dan nu (eindelijk) beginnen?

Dit is het vervolg, ik ga verder waar we gebleven waren.

Na thuiskomst wat gegeten, mijn man had zijn collega's laten weten dat hij nog niet kwam werken, maar ook nog geen papa was, en dat het allemaal nog wel even kon duren. Ik ging maar weer even naar bed, want ik had een hele slechte nacht gehad.

Na een paar spelletjes of een film (weet ik eigenlijk niet meer) kwamen we op de vraag, wat zullen we vanavond doen? (zondag) Naar mijn ouders of iets durfde ik niet goed, ik bleef steeds wat vruchtwater verliezen en niemand verder wist wat er aan de hand was. Behalve mijn schoonvader dan, die wist dat mijn man de volgende dag niet zou komen om te werken. Maar die hield zijn mond toch wel.

Na het eten gingen we een rondje lopen, toen ik op de klok keek. Het was al half 7. En dat klopte niet. Madam was altijd van 5 tot 6 wakker, mama blauwe plekken bezorgend wakker.. en nu, helemaal niets. Geen beweging niets. Paniek!

In het ziekenhuis dachten ze dat het wel mee zou vallen, maar ik mocht langs komen als ik dat wilde. Natuurlijk wilde ik dat! En weer een uur ctg, ze zaten gewoon tv te kijken, druk was het op dat moment zeker niet, en toch lag ik ruim een half uur langer dan nodig aan dat ctg.

De hartslag van de kleine was wel iets rustiger dan eerst, maar niets alarmerends waarschijnlijk sliep ze gewoon. Ga maar weer naar huis en naar bed, en tot morgen.

Ja dat naar bed wilde ik best, en dat slapen ook best. Maar dat ging dus maar amper. Midden in de nacht stond ik weer onder de douche want liggen in bed ging niet meer en beneden zitten was te koud. Owja die ziekenhuis tas is ook wel 3 keer opnieuw ingepakt en al dat soort dingen.

In het ziekenhuis opnieuw de ctg, en maar weer het pak kaarten (ik won alweer) en na een lichamelijk onderzoek kwam de zuster me vertellen wat ze gingen doen. In het kort kwam het er op neer, vandaag doen we nog niets.

Wat?? Ja echt dat was het verder ongeveer wel. Ik had nog geen ontsluiting en geen weeën. Dus kreeg in veter ingebracht die moest zorgen voor wat ontsluiting. Ow en dat veter inbrengen gaat niet zoals een tampon trouwens, dat had ze best mogen zeggen. Stond er niet op mijn bevalplan dat ik stap voor stap wilde weten wat er gebeurde dan? Had dan even gezegd wat je exact ging doen...   

En toen werden we naar een veel te klein kamertje gebracht, en mochten hier verder de dag doorbrengen want ik mocht niet meer naar huis. Halverwege de dag ging de veter eruit en kreeg ik een nieuwe.

Toen kwam het avondeten, en ik voelde me niet zo lekker meer. Rondje gelopen na het eten en bij terugkomst was weer die veter er uit. Op naar de balie, maar dat ging niet zo hard meer. Ze keken me eens aan en vonden een veter toch niet meer nodig, de eerste weeën waren begonnen.

Die avond zou ik nog een ctg krijgen, een middel om wat te slapen en de volgende morgen zouden ze dan echt gaan beginnen. Uiteindelijk is mijn man maar gaan vragen naar die ctg, want het deed toch echt al heel goed pijn.

Domme ikke, ik had gedacht dat als ik nu ontsluiting had, ze nu nog wel zouden gaan beginnen aan een infuus. Maar er werd niet eens gekeken of ik ontsluiting had. Ik werd wel even een gang vol mensen over gesleept, want het was informatieavond. EN al die mensen konden daarna gezellig naar mijn ctg gaan staren.

Een ctg die wel een heel grillig patroon liet zien, niet de klassieke golven maar meer een soort bergpatroon. Daarom was er dus niet mee te gaan in de pijn, want het deed allemaal maar wat. Steeds als ze zeiden dat de wee over was, piekte hij opeens toch weer terug omhoog. En de pauze tussen de weeën was daardoor ook maar erg kort.

Ik mocht weer terug naar mijn kamertje, weer door al die mensen heen die me volg medelijden aankeken. Kreeg mijn spuit en zakte weg.

Toen ik wakker werd was het pas 12 uur, en toen ik weer helemaal bij was, was het pas 3 uur. Om half 4 kwam er een zuster met een kruik. Waarom niet gelijk een kruik? Ik stikte al uren van de pijn! En waarom maar 1 die rare weeën zaten in mijn rug en buik.

Die ochtend kwam eindelijk het infuus, of ik nog wilde eten? Dacht het niet daarvoor kwamen de weeën echt te snel. Vanaf nu lag ik heel de tijd door aan het ctg.

Een hele lieve zuster kwam me vertellen dat mijn pijn nu maar het minimale was van wat er nog kwam. Ik had haar echt moeten schoppen! In mijn bevalplan stond heel duidelijk dat ik echt niets negatiefs wilde horen, en dat was nou niet echt aardig om te zeggen nadat ze me heel de avond en nacht hadden laten stikken op dat kamertje.

En trouwens, mijn weeën waren zo raar, dat ik nooit meer pijn heb gehad dan toen, oftewel ik zat al aan de maximale pijn, van begin tot eind. Maar ja goed dat kon zij ook niet weten, zo iets als dit kwam niet zo vaak voor.

Ik had eindelijk ontsluiting, bijna 2 centimeter (lees dan tussen de lijnen door dat het er maar 1 is maar ze je op willen beuren)

Die middag durfde iemand te vragen of ik wat wilde eten, die daarna braaf het ontbijt maar weg haalde dat er nog stond. Ik kon me totaal niet meer draaien met al die toeters en bellen aan mijn lijf, maar er was geen zuster te bekennen als ik echt om moest draaien omdat mijn lijf het niet langer hield op dat bed. Eens was mijn man me zelfs hierbij aan het helpen toen er een zuster kwam, die rustig stond te wachten tot ik gedraaid was voordat ze verder ging met haar eigen werk.

Halverwege de middag was ik in blinde paniek, het ging echt niet meer. De zusters vroegen of ik pijnstilling wilde, en hier ben ik eigenlijk op tegen. In een poging me rustiger te krijgen brachten ze me onder de douche (blijkt er opeens een mobiele ctg te zijn) Maar na een half uur haalde ook de douche niets uit en brachten ze me weer terug naar het bed. Weer de vraag over pijnmedicatie. En ik was op dat moment zo ontzettend bang dat ik wist hierdoor alles zelf tegen te houden, het liefst had ik een ruggeprik gehad, maar er werd al verteld dat het nog even kon duren voor ze er zouden zijn, dus koos ik voor de 'slaapprik' in mijn been, ik moest nu rustiger worden.

En dat lukte dus ook wel, halverwege hoorde ik mijn schoonmoeder via de telefoon aan mijn man vragen of de baby er nu nog al niet was, nou nee niet echt, pas 5 centimeter... Ja bijna 5 centimeter (dan zijn het er dus maar 4..) Kwam er dan nooit een eind aan?

 

De uren die daarop volgende verliepen wat in elkaar, in de redelijk aangename roes van de slaapprik, al kwam de pijn hier ook doorheen. Maar opeens was het daar, die ontzettende drang.

En opeens waren er kennelijk toch nog wel zusters in dat ziekenhuis te vinden, want ik geloof dat er wel 2 stonden te roepen dat ik echt nog niet mocht persen. Maar dat gebeurde wel. Dat deed mijn lijf gewoon zelf hoor! Wat heb ik wat af gesorryt toen zeg.. maar het gebeurde gewoon. Toen nog wel ja, totdat ze vonden dat ik in een bepaalde half dubbel gevouwde houding moest gaan persen. Toen ging het opeens heel wat minder goed.

Na ruim een half uur werden ze toch wat bezorgd. Het hoofdje kwam helemaal niet verder, en ze konden er ook totaal niet bij. En de hartslag zakte toch wel een erg eind weg. 'Dit gaat helemaal niet goed' (letterlijk werd dit gezegd) Als het binnen een kwartier nog niet op schiet gaan we toch de dokter maar bellen. Er ging er maar eentje bellen naar de gynaecoloog. En al sinds het begin van de zwangerschap zo bang geweest voor wat die man ging zeggen, nu was ik zo blij toen hij eindelijk door die deur kwam..

(vervolg)